Δεν θα πρέπει να κατηγορής τον ένα η τον άλλον όταν εξομολογείσαι, προφασιζόμενος ότι αυτοί έγιναν αίτιοι να αμαρτήσης, καθώς και ο Αδάμ την Εύαν, και η Εύα τον όφιν. Αλλά μόνον τον εαυτόν σου να κατηγορής, και την κακήν σου προαίρεσιν. «Ει θέλης κατηγορήσαι, κατηγόρησόν σου» σου λέγει ο Θείος Χρυσόστομος. Τι να λέγης δε εις τον πνευματικόν, σε συμβουλεύει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. «Ειπέ και μη αισχυνθής. Εμόν το τραύμα πάτερ, εμή η πληγή, εξ οικείας ραθυμίας, και ουκ εξ ετέρου προσγινομένη, ουδείς ταύτης αίτιος, ουκ άνθρωπος, ου πνεύμα, ου σώμα, ου τι έτερον, αλλ’ η εμή αμέλεια».
Πρέπει να εξομολογήσαι με αλήθειαν και ευθύτητα καρδίας, φανερώνων όλας σου τας αμαρτίας, τοιουτοτρόπως, καθώς τας έπραξες, του τόπου, του χρόνου, της αιτίας, του αριθμού και του τρόπου, (άνευ των ονομάτων των προσώπων εκείνων, με τα οποία πιθανόν να ήμαρτες) χωρίς να προσθέσης η να αφαιρέσης τας μισάς αμαρτίας σου εις ένα πνευματικόν, και τας άλλας μισάς εις άλλον, καθώς κάμουν μερικοί. Αλλά να εξομολογηθής σε ένα πνευματικόν απλά, με καρδίαν άδολον και αληθινήν μετάνοιαν. Διότι αν εξομολογηθής με δόλον και επιφανειακά μόνον, να ξεύρης ότι, δεν θα γένη δεκτή η εξομολόγησίς σου εις τον Θεόν, που αγαπά την αλήθειαν. «Ιδού γαρ αλήθειαν ηγάπησας».
Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, Περί Εξομολογήσεως