Πριν πολλά χρόνια, κάποιος ευλαβής χριστιανός, που μετέπειτα έγινε μοναχός, μου διηγήθηκε τα εξής:
Κάποτε, βαδίζοντας σε κάποιον κεντρικό δρόμο των Αθηνών (οδός Πατησίων), ξαφνικά, είδε μπροστά του ένα υπέρλαμπρο φως, το οποίο εξαφάνισε τα πάντα γύρω του: σπίτια, καταστήματα, δρόμους, τρόλεϊ, αυτοκίνητα, ανθρώπους…
Τίποτα από αυτά δεν αισθανόταν! Μέσα σ’ αυτό το παράδοξο φως, στο «βάθος» του, είδε το Άγιον Όρος, σαν σε φωτογραφία!
Και το παράδοξο είναι ότι καθηλωμένος από αυτό το φως συνέχιζε να περπατά, σαν «χαμένος», ενώ ταυτόχρονα προσπερνούσε τα φανάρια και διέσχιζε τους δρόμους χωρίς απρόοπτα…
Έτσι έφθασε στο ύψος περίπου του Πολυτεχνείου, κι εκεί όλα έσβησαν. Ζαλισμένος κοίταζε γύρω του μονολογώντας: «Αυτή την φωτογραφία την ξέρω! Το Άγιον Όρος είναι! Φεύγω! Φεύγω αύριο για το Άγιον Όρος»!
Στο τέλος της διηγήσεώς του με ρώτησε: «Άραγε, πατέρα Στέφανε, τι να ήταν αυτό το φως; Σ’ όλη μου την μοναχική ζωή δεν ξαναείδα τέτοιο φως, που να εξαφανίζη τα πάντα! Αλήθεια, πώς δεν με πάτησε κανένα αυτοκίνητο, αφού κάθε τόσο περνούσα σταυροδρόμια με φανάρια; Όμως, εάν η Παναγία μας δεν με καλούσε στο Περιβόλι Της με αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, δεν νομίζω ότι θα γινόμουν Αγιορείτης μοναχός! Αυτό το γεγονός ήταν η βασική αιτία που έγινα μοναχός και αυτό με κρατάει, χρόνια τώρα, πάντοτε σε πνευματική εγρήγορση».
Τον εν λόγω μοναχό τον ξανασυνάντησα πριν από επτά περίπου χρόνια, όταν νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, και μου είπε τα εξής: «Εγώ ζω με την ανάμνηση αυτής της πρώτης εμπειρίας. Βέβαια, στην προσωπική μου ζωή είδα τα χάλια μου, τα ελαττώματά μου, τις αδυναμίες μου, τα πάθη μου, τα κουσούρια μου, όλα τα είδα… Αλλά ξέρω όμως ότι στο τέλος – με αυτή την ελπίδα ζω – ο Θεός που με κάλεσε μέσω αυτής της δωρεάς, Αυτός ο Ίδιος θα κοσμήσει την ψυχή μου με το φως Του, σαν πατρική κληρονομιά στους αιώνες».
Από το βιβλίο του Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Κ. Αναγνωστοπούλου, «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς, Επίκαιρες πνευματικές προσεγγίσεις στην προς Ρωμαίους Επιστολή», Πειραιάς 2013.
Πηγή: pemptousia.gr (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)