Ιδιαίτερα αυστηρός ἦταν στο θέμα τῆς σεμνότητας καί εἰδικότερα τῆς ἐνδυμασίας τῶν γυναικῶν. Δέν ἤθελε να γίνονται αἰτία σκανδαλισμοῦ. Ὅπως λέει ἕνα πνευματικό του παιδί:“Ήταν αυστηρός ἀλλά ἀγαπητός. Γιατί παρ’ ὅλη τήν αὐστηρότητα δέν πρόσβαλε τον ἄλλον. Μιλοῦσε μέ εὐγένεια, περιφραστικά, για να μή λυπήσει καί προκαλέσει ἀντιστάσεις. Αυτή ἦταν πάντοτε ή διαγωγή του. Σε σπάνιες περιπτώσεις ξεπερνοῦσε αὐτό τό ὅριο, ὅταν συναντοῦσε ἀναίδεια. Ἔλεγε συχνά, ὅταν ἔβλεπε προκλητική ἐμφάνιση μέσα στήν ἐκκλησία, ἢ βαμμένες γυναῖκες να πλησιάζουν να κοινωνήσουν ἤ να πάρουν ἀντίδωρο:
– Αγαπητά μου παιδιά, ὅπως στή δουλειά μας ἤ στήν ὑπηρεσία μας φορᾶμε εἰδικά ροῦχα, ἔτσι καί ἐσεῖς ἐδῶ. Νά ἔχετε γιὰ τὴν ἐκκλησία ἕνα εἰδικό σεμνό ροῦχο καί νά μήν ἔρχεστε μέ βαμμένα χείλη να κοινωνήσετε. Δέν ξέρω τί θά κάνετε ἀλλά ἐδῶ θά ἔρχεστε μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ σεμνότητα, ὅπως μᾶς παραγγέλει ὁ ἀπ. Παῦλος.Τα πνευματικά του παιδιά ἀναφέρουν πολλά χαριτωμένα περιστατικά γύρω ἀπ’ αὐτό τό θέμα. Ὁ γέροντας πάντα ἔβρισκε ένα όμορφο τρόπο νά νουθετήσει. Μια μέρα εἶδε στο ναό κάποια νέα με κοντό μανίκι. Γυρίζει καί τῆς λέει πολύ απλώς καὶ φυσικά:
-Παιδί, ρίξε μια ζακετούλα πάνω σου, θα κρυώσεις!Καὶ ἦταν καλοκαίρι.
“Άλλη μέρα τὸν ἐπισκέφτηκαν τρεῖς ἀδελφές. Ἡ πιό μικρή φοροῦσε κοντή φούστα. Πήγε στο δωμάτιό του, πήρε χρήματα, τοὺς τὰ ἔδωσε καί μέ πολλή καλοσύνη τοὺς εἶπε:
– Ἡ φούστα τῆς ἀδελφούλας σας εἶναι πολύ κοντή. Ξέρω, δὲν θὰ εἴχατε χρήματα να πάρετε μεγαλύτερη. Πάρτε αὐτά για να τη μακρύνετε…Μία κοπέλα πῆγε νά ἐξομολογηθεῖ. Ήταν ὑπερβολικά βαμμένη. Στό τέλος τῆς εἶπε:
–Παιδί, ξέρεις τί κάνεις; Ὅπως ἕνας μεγάλος καλλιτέχνης κάνει ἕνα ὡραῖο πορτραίτο καί πάει ὁ ἀρχάριος να το διορθώσει, ἔτσι κι ἐσύ. Αὐτό τό καλλιτέχνημα τοῦ Θεοῦ πᾶς καί τό διορθώνεις καί τό μασκαρεύεις…Ὅλες του οἱ παρατηρήσεις, “ἅλατι ἠρτυμένες”, χωρίς να προσβάλλει, μέ μιά ἀνυπόκριτη εὐγένεια πού συγκινοῦσε τούς πάντες καί δέν προκαλοῦσε ἀντιδράσεις. Ο γέροντας ἦταν πραγματικά εὐγενική φύση. Καί τό τόνιζε αὐτό στά πνευματικά του παιδιά:
–Παιδί, ἡ χριστιανική πίστη καί ζωή εἶναι εὐγένεια, εὐγένεια, εὐγένεια.Πηγή: “Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης”, Ἄρχιμ. Νεκταρίου Ἀντωνοπούλου, ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, σέλ.125-126
Συντάκτης