🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Με βαθιά συγκίνηση και απέραντη θλίψη αποχαιρετούμε έναν σπουδαίο άνθρωπο, έναν γνήσιο πατριώτη, έναν ευπατρίδη , τον αγαπημένο μας φίλο και συμπατριώτη Χιώτη Καπετάν Στέλιο Τάτση.
Ο Καπετάν Στέλιος Τάτσης έφυγε από κοντά μας το βράδυ της 15ης Αυγούστου 2025 – ανήμερα της Παναγίας, που τόσο ευλαβείτο και αγαπούσε, κάτι που ο ίδιος το είχε προβλέψει αφού έλεγε συχνά τον τελευταίο καιρό «θα φύγω τη μέρα της Χάρης της».Και η Παναγία μας εισάκουσε την προσευχή του.
Ο λόγος του, η πράξη του, η καρδιά του, όλα πλέον σίγησαν, όμως η μνήμη του θα παραμείνει άσβεστη στις καρδιές όλων όσων τον γνώρισαν και τον αγάπησαν.
Ο Στέλιος Τάτσης γεννήθηκε στη Χίο, σε μια πολύτεκνη οικογένεια, και μεγάλωσε μέσα στα νάματα της πίστεως και της παραδόσεως μας, γαλουχημένος από τον λεβέντη πατέρα του, τον ιερέα πατέρα Μιχαήλ Τάτση – έναν λόγιο και λεβεντόψυχο άνθρωπο του Θεού. Ο αδελφός του, ο πατέρας Ελευθέριος Τάτσης, υπηρέτησε με πίστη και αυταπάρνηση την Εκκλησία μας στην Αυστραλία, μέχρι που η μικροψυχία και η τυπολατρεία ορισμένων- που δεν άντεξαν την αποδοχή του από τον λαό μας- τον εξανάγκασαν σε αποχώρηση. Η στάση αυτή της Εκκλησίας πλήγωσε βαθιά τον Στέλιο και από τότε κράτησε αποστάσεις από το Φανάρι, αποτραβηγμένος από τον εκκλησιαστικό βίο, αλλά όχι από την πίστη. «Αχάριστοι και συμφεροντολόγοι αδελφέ μου οι Φαναριώτες,δεν αξίζουν να έχουν την αγάπη μας και τον σεβασμό μας…»συνήθιζε να λέει τον τελευταίο καιρό.
Ο Στέλιος υπήρξε δυναμικός, ευθύς, πνευματώδης και ρηξικέλευθος χαρακτήρας. Άνθρωπος των πράξεων και του λόγου. Δεν υπήρχε άλυτο πρόβλημα γιαυτόν. Με όπλο του την υπομονή και την ψυχραιμία μπορούσε να κινήσει γη και ουρανό. Έγραφε με πάθος, αρθρογραφούσε με θάρρος και έλεγε πάντα αυτό που ένιωθε, ακόμα κι όταν γινόταν δυσάρεστος. «Έπρεπε να γέρασω για να καταλάβω την απανθρωπιά ορισμένων ανθρώπων», έλεγε πολύ συχνά.
Κι όμως, ακόμα και στις πιο σκληρές του κρίσεις, δεν έχανε τη διάθεση να συγχωρεί,να προχωρά και να χαμογελά.
Η προσφορά του στην Ομογένεια ήταν ανεκτίμητη. Αναμίχθηκε ενεργά στα κοινά και υπήρξε από τους βασικούς ανθρώπους που διέσωσαν και ανέδειξαν τον ιστορικό Παγχιακό Σύλλογο Νέας Υόρκης “Ο Κοραής”, μαζί με άλλους μεγάλους Χιώτες της Διασποράς, όπως ο αξέχαστος κοινός μας φίλος και άνθρωπος της αγάπης Μάνος Μωραΐτης, ο δικηγόρος Χρήστος Στρατάκης, ο αείμνηστος Στέλιος Γεραζούνης και πολλοί ακόμη, ζώντες και τεθνεώτες. Όλοι μαζί κατάφεραν να κάνουν τη διαφορά και να αποτελέσουν σημείο αναφοράς για την ομογένεια.
Η τελευταία μεγάλη εκδήλωση του Κοραή υπήρξε το μεγάλο κύκνειο άσμα του Στέλιου Τάτση. Έδωσε και την ψυχή του για να πετύχει και τα κατάφερε! Και καμάρωνε γιαυτό.
Ξεκίνησε τη ζωή του στη θάλασσα, ως πλοίαρχος του εμπορικού ναυτικού, και στη συνέχεια, με το δαιμόνιο επιχειρηματικό του πνεύμα, ίδρυσε τη δική του εταιρεία ανεφοδιασμού πλοίων ,την Alpha Marine. Ήταν επιτυχημένος, εργατικός, φιλότιμος. Μα πάνω απ’ όλα, ήταν φιλόξενος και ανοιχτός – ένας αληθινός πατριώτης, Έλληνας της καρδιάς.
Τον γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια στην Αμερική, όταν πήγαμε με τον τότε Νομάρχη Χίου αείμνηστο Κώστα Κριτστίνη και την γελαστή σύζυγό του αείμνηστη Φρόσω για να τον τιμήσουν τα Ηνωμένα Χιακά Σωματεία Αμερικής στο μεγάλο συνέδριό τους στη Νέα Υόρκη. Εκεί μπολιάστηκα κι εγώ με την αγάπη για την Ομογένεια. Ο Στέλιος μου φέρθηκε σαν πατέρας και αδελφός. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις φορές που πέρασα μαζί του την ημέρα του Thanksgiving, με τον Στέλιο να μαγειρεύει τη γαλοπούλα με τέχνη, μεράκι και περηφάνια.Την έκανε με μοναδικό τρόπο, σαν γλύκισμα. Καλοφαγάς ο ίδιος, ήξερε να φτιάχνει τα πιο όμορφα χιώτικα φαγητά, με τις δικές του πινελιές.
Ο μακαριστός μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβος τον εκτιμούσε ιδιαιτέρως και πάντοτε του έδινε θέση στις εκδηλώσεις της Αρχιεπισκοπής. Και ο ίδιος ανταποκρίθηκε σε πρόσκληση που του απηύθυνε ο Παγχιακός Κοραής να επισκεφθεί τη Χίο.
Και ήταν εντελώς διαφορετικά να επισκέπτεται τη Χίο ένας μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής όπως ο Ιάκωβος και άλλο ένας άλλος, κατά πάντα μικρός. Το βλέπουμε και το διαπιστώνουμε τις μέρες μας.
Το ίδιο και ο διάδοχος του Ιακώβου,Γέρων Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, ο οποίος τις ημέρες της δοκιμασίας του επισκέφθηκε τον αείμνηστο Στέλιο Τάτση,στο νοσοκομείο του Port Jefferson όπου νοσηλευόταν, του έσφιξε το χέρι και του έδωσε δύναμη στην τελευταία του δοκιμασία, ολίγον πριν το μεγάλο ταξίδι.
Ο Στέλιος υπήρξε άνθρωπος της αγάπης και της προσφοράς. Παρόλο που υπερασπιζόταν με πάθος τις απόψεις του, ήξερε να ζητά συγγνώμη και να αγκαλιάζει ξανά τον συνάνθρωπο. Και αυτό ήταν ένα από τα μεγάλα χαρίσματά του.
Η απώλεια της αγαπημένης του συζύγου, της Νίνας – της μεγάλης του αγάπης – τον σημάδεψε βαθιά. Έκτοτε έμεινε μόνος, με τα δύο του παιδιά, την κόρη του Ειρήνη – την “Μικρή Παναγιά”, όπως την αποκαλούσε για τις γνώσεις της, για την προσφορά της προς τους συνανθρώπους μας και την προσήλωσή της στις παραδόσεις μας και η οποία ζεί στην Ελλάδα με τα παιδί της – αλλά και τον γυιό του , τον διάδοχό του στις επαγγελματικές δραστηριότητες Μιχάλη, που τον τίμησε και τον ξεπέρασε στον επαγγελματικό στίβο, φέρνοντας το όνομά του με περηφάνεια στο μέλλον.
Τόσο η κόρη του Ειρήνη, που έμεινε χήρα σε νεαρή ηλικία όσο και ο γυιός του Μάικ, ο Μάκης , του χάρισαν πολλά εγγόνια – που ήταν για τον Στέλιο η ευλογία και η παρηγοριά αλλά και το φώς των γηρατειών του. Στα τέλη της ζωής του, ήρθε στην Ελλάδα ασθενής και εισήχθη σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Οι γιατροί έκαναν το παν. Κι ενώ έδειχνε σημεία βελτίωσης, παραμονή της Παναγίας επήλθε γενική ανεπάρκεια της λειτουργίας των ζωτικών οργάνων του και η ψυχή του πέταξε ήσυχα και αθόρυβα.
Δεν είναι τυχαίο που έφυγε την ημέρα της Παναγίας. Εκείνης που τόσο αγαπούσε και τιμούσε. Εκείνης που του χάρισε, ίσως, αυτή την ύστατη χάρη: να αναχωρήσει με γαλήνη, την πιο ιερή μέρα του Δεκαπενταύγουστου, ώστε να ξανασμίξει με την αγαπημένη του Νίνα, τους καλούς γονείς του και τα αδέλφια του.
Ο Στέλιος Τάτσης αφήνει πίσω του μια πολύτιμη παρακαταθήκη ήθους, προσφοράς και πατριωτισμού. Μια ζωή γεμάτη, με αγώνες, αγάπες, δυσκολίες, αλλά και ελπίδα. Θα μείνει ζωντανός στις αναμνήσεις μας, στην ιστορία της Χιακής Ομογένειας, στην καρδιά όλων μας.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας Στέλιο.
Αιωνία σου η μνήμη.