Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ: ΕΥΛΟΓΙΑ ἢ ΚΑΤΑΡΑ; (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Ἡ μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων: Εὐλογία ἢ κατάρα;.        Ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, πρώην πρωθυπουργὸς καὶ ἀρχηγὸς τῆς ΕΡΕ, τοῦΚόμματος τῆς Ἀξιωματικῆς Ἀντιπολίτευσης, θεωροῦσε «εὐλογία Θεοῦ» τὴ ροπὴ τῶν Ἑλλήνων νὰἁπλώνουν τὴ δράση τους σὲ ὅλο τὸν κόσμο,παλαιότερα ὡς ἄποικοι καὶ ἀργότερα ὡς μετανάστες. Τὴν παροδικὴ προσφορὰ ἐργασίας Ἑλλήνων σὲ ξένες χῶρες  ὀνόμασε «ἀγαθό», ποὺ προέκυψε ἀπὸἕνα ἀναγκαῖο κακό. Πίστευε ὅτι μὲ κατάλληλες συνθῆκες οἱ ἀναχωροῦντες γιὰ ἐργάτες στὴν ξενιτειὰ θὰ ξαναγυρίσουν ἐφ᾽ ὅσον προχωρήσει ὁ ἐκσυγχρονισμὸς τῆς ἑλληνικῆς οἰκονομίας καὶ ἡἐντατικὴ ἐκβιομηχάνιση.  Ἡ πρόβλεψή του ἀποδείχθηκε λανθασμένη. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες ἔμειναν στὸ ἐξωτερικὸ καὶ οἱ ἀπόγονοί τους, κυρίως μὲ τοὺς μεικτοὺς γάμους, σὺν τῷ χρόνῳ ἀφομοιώνονται. Λανθασμένη ἀποδείχθηκε ἐπίσης ἡ πρόβλεψή του, ὅτι ἡ πρόοδος τῆς Ἑλληνικῆς βιομηχανίας, θὰ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα «νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς ἐκείνων ποὺ φεύγουν ἔξω ἀπὸ τὰὅρια τῆς χώρας καὶ θὰ ἐξασφαλίζεται παράλληλα σὲ ὅσους παλιννοστοῦν ἐργασία ποὺ θὰ ἀξιοποιεῖτὴν ἱκανότητα καὶ τὶς γνώσεις τους». Στὴν οὐσία δὲν ὑπῆρξε καμία τόσο σημαντικὴ πρόοδος στὴ βιομηχανία.
.        Ὁ Ἀριστείδης Πρωτοπαπαδάκης, βουλευτὴς Κυκλάδων τῆς ΕΡΕ βλέπει θετικὰ τὴμετανάστευση τῶν Ἑλλήνων. Σημειώνει πὼς γιὰ τὸν Ἕλληνα μετανάστη – στὶς χῶρες τῆς Δυτικῆς Εὐρώπης π.χ. – «πέραν ἀπὸ τὴν τεχνολογική του κατάρτιση, ὑπάρχει ἡ μεγάλη ὠφέλεια ὅτι ὄχι μόνο βλέπει ἀλλὰ καὶ ζεῖ τὴ ζωὴ τῶν χωρῶν αὐτῶν μὲ τὴν ὀργάνωση, τὴν τάξη καὶ τὴ θετικότητα, ποὺ τὴν χαρακτηρίζουν. Ἀνοίγουν τὰ μάτια του… Γιὰ τὸν Ἕλληνα μετανάστη δηλαδή, ἐκτὸς ἀπὸτὴν ὑλικὴ ὠφέλεια – αὐτὸ εἶναι τὸ συνηθέστερο – ὑπάρχει καὶ ἡ ἠθικὴ ὠφέλεια,ποὺ μπορεῖ νὰγίνει μεγαλύτερη μὲ μία διαπαιδαγώγηση ποὺ νὰ συσχετίζει κάπως αὐτὰ ποὺ βλέπει καὶ ζεῖ ἐκεῖ μὲτὶς συνθῆκες ζωῆς ἐδῶ». Δικαιολογεῖ καὶ τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας μὲ τὴ μετανάστευση, συγκρίνοντας τὴν μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ναυτικοῦ: «Ὅσο γιὰ τὴν οἰκογένεια, τῆς λείπει βέβαια ὁ γιός, ὁἀδελφός, σπανιότερα ὁ σύζυγος…Καὶ ὅταν πρόκειται γιὰ μετανάστη, τουλάχιστον ἡ οἰκογένεια τὸν ξέρει σὲ στεριὰ ἐπάνω καὶ μάλιστα πολιτισμένη. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν οἰκογένεια τοῦ ναυτικοῦ, ποῦτὸν νιώθει νὰ θαλασσοδέρνεται τὶς περισσότερες ἡμέρες τοῦ χρόνου;…». Ὁ Ἄρ. Πρωτοπαπαδάκης δὲν μπόρεσε νὰ διακρίνει πὼς ἡ ζωὴ λ.χ. στὴ Γερμανία  δὲν ἔχει καμία σχέση μὲ αὐτὴν στὴνἙλλάδα, πού, στὴν οὐσία της, εἶναι πολὺ πιὸ ὄμορφη. Ἔφερε ἐπίσης ἀτυχὲς παράδειγμα μεταξὺμετανάστη καὶ ναυτικοῦ. Τοῦ διέφυγε ὅτι ὁ ναυτικὸς εἶναι ἐργαζόμενος ποὺ γυρίζει στὴν Ἑλλάδα, ὅπου εἶναι τὸ σπίτι καὶ ἡ οἰκογένειά του, ἐνῶ ὁ μετανάστης μένει μόνιμα στὴν ξένη καὶ ἐκεῖ εἶναι πλέον τὸ σπίτι του…
.        Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὡς βουλευτὴς Ἀχαΐας τοῦ κυβερνῶντος Κόμματος τῆς Ἑνώσεως Κέντρου, ἐκφράζει ἐπιγραμματικὰ τὴν πεποίθηση, τὴν ὁποία ἀορίστως στηρίζει «σὲ μία πλήρη ἀνάλυση, λογικὴ καὶ ἱστορική», ὅτι «ἡ μετανάστευση στὸ ἐξωτερικὸ εἶναι κατὰ βάση ἐπιζήμια γιὰ τὴ χώρα μας», γιατί «δὲν ὠφελεῖ τὴν οἰκονομικὴ ἀνάπτυξή της». Ἀφοῦ ἀναγγέλλει μέτρα ποὺ θὰ λάβει ἡ κυβέρνηση ἐκφράζει τὴν ἀπαισιοδοξία του γιὰ τὸ μέλλον τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν:
.        «Ὁ μετανάστης…ζώντας σὲ μία κοινωνία ἀνώτερης ὑλικῆς στάθμης εἶναι μοιραῖο νὰ ἀφομοιωθεῖ ἀπὸ αὐτὴν γρήγορα ἢ ἀργά. Θὰ ἀπαιτηθεῖ μία συστηματικὴ προσπάθεια – ἡ ὁποία μέχρι τώρα δὲν ἔχει γίνει – μὲ τὴ συνδρομὴ τοῦ κράτους, τῆς ἐκκλησίας καὶ τῶν πνευματικῶν ἐκπροσώπων τοῦ τόπου, γιὰ νὰ ἀνανεώνεται  ἡ ἐθνικὴ παράδοση τῶν ἀποδήμων Ἑλλήνων».
.        Εἶναι λυπηρὸ ποὺ τὰ ὡραία ποὺ εἶπε ὡς βουλευτὴς τὰ ξέχασε ὡς πρωθυπουργός. Διέλυσε τὴ βιομηχανία, χρέωσε ὑπέρμετρα τὴν Ἑλλάδα, κυνήγησε τὴν πολιτιστική μας κληρονομιά, ἀπαξίωσε τὴν οἰκογένεια, ἐδίωξε τὴν Ἐκκλησία, ἀνύψωσε σὲ ἀξία τὴ μετριότητα καὶ καθιέρωσε τὸν κομματικὸ μηχανισμό.
.        Ὁ Ἠλίας Ἡλιοῦ, κοινοβουλευτικὸς ἐκπρόσωπος τῆς ΕΔΑ, σημειώνει ὅτι μεταπελευθερωτικὰ ἡ μετανάστευση πῆρε ἀνησυχητικὲς διαστάσεις, μὲ αἰχμὴ τὴν ἑξαετία 1957-1963, κατὰ τὴν ὁποία ὑπῆρξε ἀληθινὴ θεομηνία, μὲ 430.000 μετανάστες. Ἀπαντᾶ ἐμμέσως στοὺς πολιτικούς της ΕΡΕ ποὺ εἶδαν στὴ μετανάστευση καὶ θετικὰ σημεῖα: «Πλεονεκτήματα ἀπὸ τὴμετανάστευση δὲν ὑπάρχουν. Ὅσα, ἀντίθετα προβάλλονται δὲν εἶναι παρὰ μία προσπάθεια τῆς πολιτικῆς καὶ οἰκονομικῆς ἡγεσίας νὰ δικαιολογηθεῖ γιὰ τὶς εὐθύνες της σὲ πράξεις καὶ παραλείψεις ποὺ ἐξωθοῦν τὸ ζωντανὸ καὶ πολυτιμότερο κεφάλαιο τὴ χώρας ἔξω ἀπὸ τὰ σύνορα. Ἀκόμα καὶ ἂνἄμεσα ἡ ἀπώλεια τόσων ἀνθρώπων δίνει τὴν αἴσθηση μίας πρόσκαιρης ἀνακουφίσεως ἀπὸ τὴν πίεση τῆς ἀπαλλαγῆς τῆς ἡγεσίας ἀπὸ τὴν εὐθύνη καὶ τὶς σκοτοῦρες γιὰ τὴ δημιουργία τῶν ὅρων συγκρατήσεως τοῦ πληθυσμοῦ δὲν παύει νὰ ἀποτελεῖ καθαρὴ ἀπώλεια τοῦ πιὸ πολύτιμου παραγωγικοῦ δυναμικοῦ της χώρας». Καὶ προσθέτει κατηγορηματικά: «Ἡ μετανάστευση σημαίνει πτώχευση καὶ παρακμὴ γιὰ τὸν τόπο». Στὴ συνέχεια προτείνει μέτρα γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς μετανάστευσης καὶ τάσσεται ὑπὲρ τῆς ἐσωτερικῆς μετανάστευσης, ἀπὸ τὴν ὕπαιθρο πρὸς τὰἀστικὰ καὶ βιομηχανικὰ κέντρα, μὲ τὸ αἰτιολογικὸ ὅτι θὰ περιορίσουν τὴ φυγὴ στὸ ἐξωτερικό.
.        Σωστὲς οἱ ἀπόψεις τοῦ Ἠλ. Ἡλιοῦ, λανθασμένη ἡ πρόβλεψη ὅτι ἡ ἐσωτερικὴμετανάστευση θὰ περιόριζε τὴν διαρροὴ πρὸς τὸ ἐξωτερικό.
.        Ὁ Ἰωάννης Πεσμαζόγλου, ὑποδιοικητὴς τῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, ἀναφέρει τὰθετικὰ καὶ τὰ ἀρνητικά, ποὺ βλέπει στὴν τότε μετανάστευση τῶν νέων ἀνθρώπων. Διαχωρίζει  κατ’ ἀρχὴν τὴν ὁμαλή, ὅπως τὴ χαρακτηρίζει, μετανάστευση τῶν εἴκοσι ἕως σαράντα χιλιάδων τὸν χρόνο –  ἀπὸ αὐτή, ἀπὸ τὸ 1963 καὶ μετά, ποὺ ξεπέρασε τὶς 100.000 ἐτησίως. Θετικὰ βλέπει τὰἐτήσια μεταναστευτικὰ ἐμβάσματα – κυρίως ἀπὸ τοὺς ὑπερπόντιους μετανάστες, ἀλλὰ ἀρνητικὸγεγονὸς θεωρεῖ τὸ ὅτι ἔτσι μειώνεται τὸ ἐργατικὸ δυναμικό, χωρὶς ἀντιστάθμισμα γιὰ τὴ χώρα, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι μετανάστες παρέμεναν ἀνειδίκευτοι καὶ ἑπομένως καὶ ἂν ἐπέστρεφαν δὲν θὰπροσέφεραν στὸν τόπο.
.        Στὴ συνέχεια ὁ Ι. Πεσμαζόγλου τονίζει τὰ ὀφέλη ἀπὸ τὴ σύνδεση τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Κοινὴ Ἀγορά: «Ἡ εἴσοδος στὴν Κοινὴ Ἀγορὰ ὄχι μόνο δὲν ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Ἑλλάδα αἴτιο τῆςἐξόδου τοῦ πληθυσμοῦ, ὅπως λέγεται μερικὲς φορές, ἀλλὰ εἶναι ἀντίθετα μία μέθοδος  γιὰ τὴνἀνάσχεση τῆς μετανάστευσης, ἀφοῦ τὸ πλαίσιο τῆς Κοινῆς Ἀγορᾶς δημιουργεῖ εὐκαιρίες καὶκίνητρα γιὰ μία συγχρονισμένη διαδικασία ἀναπτύξεως». Λανθασμένες οἱ προβλέψεις τοῦ κ. Πεσμαζόγλου ὡς πρὸς τὴν Κοινὴ Ἀγορά. Οὐδόλως ἀπέτρεψε τὴ μετανάστευση. Ἀντιθέτως τὴν διευκόλυνε. Ἔχει βάση ἡ ἄποψή του, ὅτι ὑπάρχει διαφορὰ τῆς ὁμαλῆς μετανάστευσης ἀπὸ μία ραγδαία ροὴ πρὸς τὸ ἐξωτερικό, μόνο ποὺ δὲν πρακτικὰ δὲν ἔγινε τίποτε γιὰ νὰ ἀποτραπεῖ αὐτὴ ἡραγδαία ροή.
.        Ὁ Ἀδαμάντιος Πεπελάσης, ὑποδιοικητὴς τῆς Ἀγροτικῆς Τραπέζης τῆς Ἑλλάδος, χαρακτηρίζει «ὀξὺ πρόβλημα» τὴ μετανάστευση τῶν Ἑλλήνων στὸ ἐξωτερικὸ καὶ σημειώνει πὼς οἱἀρνητικὲς ἐπιπτώσεις στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ οἰκονομία εἶναι ἄμεσες. Ὅπως ἐξηγεῖ δέ, μεταναστεύει τὸ «πλεόνασμα» τῆς ἐργασίας ἀλλὰ ὁ ἀντιπροσωπευτικὸς τύπος, ποὺ ζητεῖται  ἀπὸ τὶς βιομηχανικὲς οἰκονομίες τῆς Δυτ. Εὐρώπης. Ἐπίσης ὡς ἀρνητικὸ ἀποτέλεσμα ἀναφέρει ὅτι ἐνῶὁ νέος πρὶν φύγει στὴ Γερμανία δουλεύοντας στὸ χωράφι ἔκανε παραγωγικὴ δουλειά, ὅπως καὶστὴν ξένη χώρα ἐργαζόμενος στὸ ἐργοστάσιο, ὅταν ἐπιστρέφει στὴν Ἑλλάδα πυκνώνει τὶς τάξεις τῶν παρασιτικῶν ἐπαγγελμάτων, δίνοντας πρόσθετο βάρος ἀντὶ ἀνακούφιση στὴν ἑλληνικὴ οἰκονομία.Τὰ σωστὰ ποὺ ἀναφέρει ὁ Ἀδ. Πεπελάσης ξεπεράστηκαν ἀπὸ τὰ γεγονότα.
.        Ὁ Ἐμμανουὴλ Μάρκογλου, εἰδικὸς σύμβουλος Προεδρίας Κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου, ἀσχολεῖται μὲ τὸν ἑλληνισμὸ τῶν ΗΠΑ. Σημειώνει ὅτι οἱ πρῶτοι μετανάστες ἐργάσθηκαν σκληρὰ καὶ τίμησαν τὴν γενέτειρά τους Ἑλλάδα καὶ τὴν «πατρίδα» τοὺς Ἀμερική. Πάνω ἀπὸ ὅλα βοήθησαν οἰκονομικὰ συγγενεῖς τους στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ χωριό τους ἀπὸ ὅπου ξεκίνησαν. Οἱ ἑπόμενες ὅμως γενιές, ποὺ γεννήθηκαν ἐκεῖ, δὲν εἶναι μόνον Ἀμερικανοὶ πολίτες,εἶναι Ἀμερικανοὶ τονίζει ὁ κ. Μάρκογλου.Τὸ συμπέρασμα ποὺ ἐξάγει εἶναι πὼς τὸ θέμα τῶν ἐργατῶν στὴΓερμανία εἶναι ἴσως περισσότερο ἄμεσο καὶ ἐπεῖγον, ἀλλὰ σοβαρὸ εἶναι καὶ τὸ θέμα τῆςἐπικοινωνίας μὲ τοὺς Ἀμερικανοὺς ἑλληνικῆς καταγωγῆς. Ὀρθὲς οἱ ἀπόψεις τοῦ κ. Μάρκογλου. Προφανῶς δὲν εἰσακούστηκαν. Καὶ δὲν ἀναφέρει πὼς ἡ Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία καὶ μόνον αὐτὴδιασώζει στοιχεῖα τῆς ἑλληνικῆς κληρονομιᾶς τους.
.        Ὁ Γεώργιος Δράκος, Πρόεδρος τοῦ Συνδέσμου Ἑλλήνων Βιομηχάνων, ὡς πρὸς τὴν κίνηση τῶν Ἑλλήνων, κυρίως πρὸς Γερμανία, Βέλγιο καὶ Ἑλβετία, θεωρεῖ πρόωρο νὰ κρίνει ἂν πρόκειται γιὰ μετανάστευση, μὲ τὴν ἔννοια τῆς ὁριστικῆς ἀπομάκρυνσης ἀπὸ τὴν Πατρίδα, ἢ μόνο γιὰ σταδιοδρομία  στὶς χῶρες ὑποδοχῆς, ἀλλὰ τοῦ φαίνεται πιθανότερο ὅτι τὸ πρῶτο θὰ συμβεῖ. Καὶ ἐπισήμανε, τὸ 1965:«Ἡ Ἑλλάδα καταντᾶ μία χώρα δημογραφικῶς φθίνουσα. Ἡ κίνηση πρὸς τὴνἀλλοδαπὴ ὄχι ἀπὸ τὸ πλεόνασμα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ πληθυσμιακὸ ὑστέρηματης χώρας, εἶναι δυσάρεστη καὶ στὴν περίπτωση ποὺ θὰ ἀποβεῖ πραγματικὴ μετανάστευση θὰ καταστεῖ πολιτικὰ ὀλέθρια, θὰἀποδυναμώσει τὴ χώρα πολιτικὰ καὶ στρατιωτικά». Σωστὲς οἱ παρατηρήσεις καὶ οἱ προβλέψεις τοῦΓ. Δράκου, ποὺ προφανῶς δὲν εἰσακούστηκαν, ὅπως καὶ ἄλλα ποὺ εἶπε γιὰ τὴν ἀποβιομηχάνιση τῆςἙλλάδος.
.        Ὁ Χρῆστος Πανάγος, Πρόεδρος τοῦ Ἐμπορικοῦ καὶ Βιομηχανικοῦ ἘπιμελητηρίουἈθηνῶν, ἐπισημαίνει πὼς «γιὰ πρώτη φορὰ στὴ σύγχρονη ἱστορία ἡ δημογραφικὴ ἐξέλιξη – τὸ1965 – τῆς χώρας ἐμφανίζεται ζοφερὰ ὑπὸ τὴν ἐπίδραση δύο βασικῶν παραγόντων: πρῶτον συνεπεία τῆς συνεχῶς μειούμενης φυσιολογικῆς ἀναπαραγωγῆς τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ, ἐξ αἰτίας τοῦ ἑκουσίου περιορισμοῦ τῶν γεννήσεων καὶ δεύτερον συνεπεία τῆς ἀθρόας μεταναστεύσεως πρὸς χώρας τῶν τεσσάρων ἠπείρων: Ἀμερικῆς, Ἀφρικῆς, Ὠκεανίας, Εὐρώπης». Πρὸς περιορισμὸ τῆς μετανάστευσης ὁ Χρ. Πανάγος προτείνει μέτρα πρὸς ἐνημέρωση τῶν μελλόντων νὰ μεταναστεύσουν γιὰ τὸ τί θὰ ἀντιμετωπίσουν στὴ χώρα ποὺ θὰ ἐργασθοῦν καὶἐνεργὸ ἐνδιαφέρον τῆς Πολιτείας γι’ αὐτούς. Ὀρθὲς οἱ ἀπόψεις τοῦ Χρ. Πανάγου, ποὺ δὲνἐφαρμόστηκαν.
.        Ὁ Ὀρέστης Χατζηβασιλείου, Γενικὸς Γραμματέας τῆς Ἐκτελεστικῆς Ἐπιτροπῆς τῶν «115» Συνεργαζομένων Ἐργατικῶν Σωματείων, τονίζει πὼς ὅταν ὁμιλεῖ γιὰ μετανάστευση ἐννοεῖὄχι τὴ φυσιολογική, ἀλλὰ τὴν ἔκτακτη, τὴ φυγὴ κυριολεκτικῶς χιλιάδων ἐργατῶν, ἐργατῶν γὴς καὶβιομηχανικῶν ἐργατῶν, πρὸς τὸν κοινὸ εὐρωπαϊκὸ χῶρο. Σημειώνει μὲ ἔμφαση πὼς «κανεὶς σοβαρὸς ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μιλήσει γιὰ εὐλογία Θεοῦ» καὶ προσθέτει: «Πλεονεκτήματα γενικά τῆς μετανάστευσης δὲν ὑπάρχουν… Ἡ Κυβέρνηση ἔχει ἐθνικὴ ὑποχρέωση νὰ πάρει ὅλα τὰ κατάλληλα μέτρα γιὰ νὰ περιορίσει ἀρχικῶς τὴ μετανάστευση καὶ κατόπιν μὲ τὴν ἐκβιομηχάνιση τῆς χώρας, νὰ τὴν ἐξαλείψει ὁριστικά». Ὀρθὲς οἱ ἐπισημάνσεις τοῦ Ὀρ. Χατζηβασιλείου, μόνο ποὺστὴν πράξη ὁ ἴδιος καὶ ὁ ἰδεολογικὸς του χῶρος ἦταν κατὰ τῆς ἐκβιομηχάνισης.
.        Τέλος ὁ Κώστας Παπαϊωάννου, Ἀναπλ. Γεν. Γραμματέας τῆς συντηρητικῆς Γέν. Συνομοσπονδίας  Ἐργατῶν Ἑλλάδος ἐπιχειρεῖ, ὡς πρὸς τὴ μετανάστευση, νὰ ἰσορροπήσει μεταξὺ«εὐλογίας» καὶ «κατάρας». Ἀπὸ τὴ μία ἀναφέρει «εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ παραδεχθοῦμε ὅτι τὸ1965 ὑπῆρχε στὴ χώρα πλεόνασμα προσφορᾶς ἐργασίας, ποὺ ἐπιβαρύνει τὸ ἐθνικὸ καὶοἰκογενειακὸ εἰσόδημα καὶ δημιουργεῖ καὶ διογκώνει τὸ φαινόμενο τῆς ἀνεργίας» καὶ ἑπομένως ἡμετανάστευση «δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐμποδισθεῖ, πρὸς τὸ παρὸν τουλάχιστον, ἀφοῦὑπάρχει τρόπος νὰ ἀποβεῖ ὠφέλιμη γιὰ τὴ χώρα μας, γιὰ τὸν μετανάστη, γιὰ τὴν οἰκογένειά του». Ἀπὸ τὴν ἄλλη καλεῖ τὸ Κράτος νὰ μεριμνήσει καὶ νὰ ἐξασφαλίσει τὶς προϋποθέσεις ὥστε οἱμετανάστες αὐτοὶ νὰ μὴ χαθοῦν γιὰ τὴ χώρα μας, νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ ἀξιοποιηθοῦν στὴν προσπάθεια τῆς οἰκονομικῆς ἀνάπτυξης τῆς Πατρίδας…Ἀνέρειστη αἰσιοδοξία, εὐχολόγια καὶπαραινέσεις χωρὶς ἀντίκρισμα..        Ἡ πληθυσμιακὴ κατάσταση στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἐπίσης χειρότερη ἀπὸ ἐκείνην τοῦ 1965. Διότι ἡ ἔξοδος ἀπὸ τὴ χώρα ἑκατοντάδων χιλιάδων καταρτισμένων ἀτόμων ἐπιβαρύνεται ἀπὸ τὸπλεόνασμα τῶν θανάτων ἔναντι τῶν γεννήσεων. Ἡ ἀπογραφὴ τοῦ 2022 ἔδειξε 71.249 γεννήσεις ἔναντι 127.169 θανάτων. Ἄλλος ἀρνητικὸς παράγοντας σήμερα ἔναντί του 1965 εἶναι πὼς ἐνῶ τότε ἡ παρουσία ξένων στὴ χώρα ἦταν μηδενική, τὸν Ἰούλιο τοῦ 2025 οἱ ἰσχύουσες ἄδειες διαμονῆς πολιτῶν τρίτων χωρῶν στὴν Ἑλλάδα ἀνέρχονται σὲ 508.499. Ἡ σημερινὴ λίαν ἀρνητικὴ κατάσταση ἐπιβαρύνεται ἀπὸ τὴν πίεση ποὺ ἀσκοῦν π.χ. οἱ κατασκευαστικὲς ἑταιρεῖες γιὰ ἔλευση ἐργατῶνἀπὸ τρίτες χῶρες. Κατὰ τοὺς ὑπολογισμοὺς τῶν ὡς ἄνω ἑταιρειῶν γιὰ τὴν περίοδο 2024 – 2026 τὸἔλλειμμα τῶν ἐργαζομένων ὑπολογίζεται σὲ 55.000.
.        Ἡ πληθυσμιακὴ κατάσταση στὴ χώρα θὰ γίνεται ὅλο καὶ χειρότερη. Κατὰ τὸν Guardian,μὲ τὶς σημερινὲς συνθῆκες, ὁ πληθυσμὸς τῆς χώρας τὸ 2100 θὰ περιοριστεῖ στὰ 5,8 ἑκατομμύρια καὶ οἱ ἀλλοδαποὶ κάτοικοι θὰ φτάσουν τὸ 1,5 ἑκατομμύρια, ἢ τὸ 20,5% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ.
.        Κατὰ τὰ ἑξήντα αὐτὰ χρόνια ποὺ πέρασαν τὰ διάφορα μέτρα  ἀντιμετώπισης τοῦδημογραφικοῦ ἀποδείχθηκαν ἀναποτελεσματικὰ γιατί ὅλοι ὅσοι μᾶς κυβέρνησαν προσπάθησαν νὰτὰ λύσουν μὲ  τὴν ἀδιέξοδη δυτικὴ ἀντίληψη ζωῆς: μὲ τὸν ἀτομισμὸ καὶ τὴν αὐτονόμηση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν κοινωνία, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὸν διωγμὸ τῆς φυσιολογικῆς ἀντίληψης περὶ τοῦπροορισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου.

Σήμερα  ὅποιος μιλήσει γιὰ τὰ προφανῆ ἐγκληματικὰ λάθη ποὺ κάνει ὁ Ἕλληνας σὲβάρος τοῦ ἑαυτοῦ του καὶ τῆς Πατρίδας χαρακτηρίζεται «ὑπερσυντηρητικὸς» ἢ«ὑπερδεξιὸς» καὶ  ἐξοστρακίζεται κοινωνικὰ ἀπὸ τοὺς «προοδευτικοὺς» ἐξουσιαστές. Καὶὅμως οἱ ἀξίες, ποὺ ἔχουν τεθεῖ στὸ περιθώριο, δίνουν νόημα στὴ ζωή. Μεταξὺ αὐτῶν, ὅτι τὸπαιδὶ θέλει πατέρα καὶ μητέρα, ὅτι ἡ γυναίκα καὶ ὁ ἄνδρας ὁλοκληρώνονται ὡς ζευγάρι μὲ τὴνἀπόκτηση καὶ ἀνατροφὴ  παιδιῶν, ὅτι δὲν ὑπάρχουν γλυκύτεροι πόνοι ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ τοκετοῦ, ὅτιἡ ἄμβλωση δὲν εἶναι πράξη ἀνεξαρτησίας, ἀλλὰ δολοφονία, ὅτι ὁ κάθε Ἕλληνας ὀφείλει νὰ ἀγαπᾶτὴν Πατρίδα του, ποὺ τὸν γαλούχησε καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ ὅποια ἐφόδια γιὰ τὴ ζωή του καὶ νὰ μένει πιστὸς σὲ αὐτήν, ὅτι εἶναι αὐτονόητη ἡ Πίστη τοῦ Ἕλληνα στὴν Ὀρθοδοξία, ὅτι Πολιτεία καὶοἰκογένεια ὀφείλουν νὰ μὴν ὑποτάσσονται στὸν ζωώδη – χωρὶς κάποιον ἀνώτερο σκοπὸ – τρόπο ζωῆς, ποὺ καταποντίζει τὸν ἀνθρωπο στὴν ἀπόλαυση καὶ στὴν ἡδονή. Πρόσφατα τίτλος καθημερινῆς ἐφημερίδας γιὰ τὸ δημογραφικὸ ἔγραψε τὴν ἀλήθεια: «Τὸ δημογραφικὸ δὲν λύνεται μὲ ἐπιδόματα». Ὅμως αὐτὸ ποὺ χρειάζεται δὲν εἶναι τόσο «ἡ οὐσιαστικὴ στήριξη τῆς γυναίκας ποὺἀποφασίζει νὰ κάνει παιδί», ποὺ γράφεται στὸν ὑπότιτλο, ὅσο νὰ ἔχει  ἐμπνευσθεῖ καὶ ἐνστερνιστεῖὅτι δὲν ὑπάρχει ὡραιότερη, εὐτυχέστερη καὶ σημαντικότερη ὑπηρεσία στὸν ἑαυτό της καὶ στὴν κοινωνία ἀπὸ τὴ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ.-