Σαν σήμερα, πριν από τριάντα πέντε χρόνια, στις 2 Οκτωβρίου 1990, ο τότε Μέγας Αρχιδιάκονος Δημήτριος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και στενός συνεργάτης του Πατριάρχη της αγάπης και της ταπείνωσης Δημητρίου ,ανυψωνόταν σε Μητροπολίτη Σεβαστείας, ξεκινώντας μια πορεία γεμάτη χάρη, αγάπη, προσφορά και σεμνότητα. Μια πορεία που τον ανέδειξε σε έναν από τους πλέον φωτεινούς πυλώνες του Φαναρίου, εκεί όπου η παράδοση συναντά την ευθύνη και η διακονία την αληθινή αρχοντιά.
Σε μια εποχή που το άλλοτε σεμνό και σεπτό κέντρο της Ορθοδοξίας φαίνεται συχνά να καταλαμβάνεται από το «σύνδρομο της προβολής», η μορφή του Μητροπολίτη Δημητρίου λάμπει διαφορετικά. Δεν επιβάλλεται με τον θόρυβο, αλλά με τη σιωπηλή ακτινοβολία της αλήθειας και της αγάπης. Δεν ζητά χειροκροτήματα, αλλά κερδίζει τις καρδιές με την ταπεινή του παρουσία και την ευθύτητα του λόγου του.
Ο Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος είναι πράγματι ο «άρχοντας του Φαναρίου». Όχι γιατί διεκδίκησε τίτλους ή φανταχτερά αξιώματα, αλλά γιατί ενσάρκωσε τον αυθεντικό άρχοντα της Εκκλησίας: εκείνον που διακονεί, που περιβάλλει με στοργή, που καθοδηγεί χωρίς έπαρση. Γι’ αυτό και ο λαός τον αποκάλεσε δικαίως «Ελπίδα του Φαναρίου», γιατί με την ίδια στοργή που μια εικόνα χαρίζει παρηγοριά, έτσι κι εκείνος προσφέρει απλόχερα τη στοργή και το φως του Χριστού.
Θήτευσε κοντά σε δύο μεγάλους Πατριάρχες: τον μειλίχιο και ταπεινό Δημήτριο της αγάπης και τον αεικίνητο και δημιουργικό Βαρθολομαίο. Σχολεία και οι δύο. Πήρε και από τους δύο ο,τι καλύτερο είχαν και σμίλεψε την προσωπικότητα του κατά τρόπο μοναδικό και ακέραιο, ώστε σήμερα να θεωρείται- και δικαίως- ως η φυσική συνέχεια των μεγάλων Ιεραρχών του Θρόνου.
Σήμερα, 35 χρόνια μετά την εκλογή και χειροτονία του εις Επίσκοπο, δεν τιμούμε μόνο μια εκκλησιαστική επέτειο. Τιμούμε έναν άνθρωπο που με την πνευματική του λεβεντιά, την ιεροπρέπεια της ψυχής του και κυρίως με την υπομονή που επέδειξε έναντι των τόσων αδικιών που υπέστη, μας δείχνει ότι η αληθινή δόξα δεν βρίσκεται στα φώτα της σκηνής, δεν αντιμετωπίζεται με διεκδικήσεις,κολακείες και διαβολές, αλλά τη συναντάμε στην αυθεντικότητα, στη διακονία,στη χαριτωμένη σεμνότητα και στην αγία υπομονή.
Αληθινός άρχοντας του Φαναρίου και των Πριγκηποννήσων ο Δημήτριος , όχι γιατί ζήτησε πρωτεία και επίγεια δόξα, αλλά γιατί έδειξε την αρχοντιά της ψυχής του.
Ανθρωπος ήσυχος, αθόρυβος,καθαρός και πατέρας εμπνευσμένος. Η στοργή του είναι σαν ουράνιο μάννα, και η παρουσία του σαν κιβωτός παρηγοριάς.