Υπάρχουν υπάρξεις που κατορθώνουν να μετατρέψουν ολόκληρο τον βίο τους σε ανοιχτή δίοδο προς το φως. Για την Ελένη Κυρανάκη, η πορεία αυτή έφτασε στην πλήρωσή της, σε μια στιγμή όπου η ψυχή, αποσταγμένη από τις δοκιμασίες, συνάντησε την πηγή της Ακτίστου Αγάπης, σαν ποταμός που εκβάλλει στην θάλασσα. Η ζωή της υπήρξε διαρκής άσκηση διαφάνειας, στην οποία ο πόνος της μακράς ασθένειας έγινε το μέσον για να λειανθεί η ύπαρξη και να επιτρέψει στο εσωτερικό φως να την διαπεράσει ολόκληρη.
Η μακρόχρονη σωματική της δοκιμασία ήταν στην ουσία της πνευματική ανθοφορία. Νίκη της ουσίας επί του φαινομένου, όταν η διαύγεια της σκέψης και η αδιάλειπτη εσωτερική δύναμη μαρτυρούσαν πίστη ριζωμένη στο ίδιο το κύτταρο της ύπαρξής της, στον Χριστό, που υπήρξε ο μυστικός της ήλιος.
Συνδύασε μέσα της κόσμους φαινομενικά ασυμβίβαστους. Την ορθολογική σκέψη της Διοίκησης Επιχειρήσεων, την ενσυναίσθηση της Ψυχολογίας και το βάθος της Θεολογίας. Κινήθηκε με την ίδια άνεση στους διαδρόμους των Διεθνών Εταιρειών και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, κουβαλώντας πάντα μέσα της την αλώβητη ποιότητα, την αριστοκρατική σεμνότητα, που πήγαζε από την εσωτερική της βεβαιότητα.
Υπήρξε παρουσία ακέραιη. Η αποφασιστικότητά της συστεγαζόταν με ευγένεια ψυχής και γλυκύτητα, που θύμιζε ευωδία γιασεμιού. Ως μητέρα, στάθηκε σαν βασιλική δρυς. Ανέθρεψε μόνη της τον γιο της, Κωνσταντίνο, εμφυσώντας του τις αξίες της υπομονής,της αδιάκοπης προσπάθειας, της συνεχούς προσπάθειας και της άδολης προσφοράς στον συνάνθρωπο, σαν να του μάθαινε τον τρόπο που το δέντρο αντλεί χυμούς από τα βάθη της γης για να καρπίσει. Και τώρα τον καμάρωνε όχι μόνο για τις επιτυχίες του στον πολιτικό στίβο, αλλά και για την ευλογημένη οικογένεια που απέκτησε. Δήλωνε μάλιστα περήφανη γιαγιά της Δανάης και του μικρού αδελφού της. Ήταν η σιωπηλή χαρά του καλλιεργητή όταν βλέπει τον κόπο του να γίνεται ευλογημένος καρπός.
Η αγάπη της είχε την ιδιότητα του φωτός, που δεν κάνει διακρίσεις. Απλωνόταν σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε πλάσμα. Η έγνοια της για την οικόσιτη γάτα της, τις τελευταίες της στιγμές, αποκαλύπτει μια συνείδηση που αντιλαμβάνεται την ιερότητα σε κάθε μορφή ζωής, αναγνωρίζοντας παντού το αποτύπωμα του Δημιουργού.
Η πνευματική της πατρίδα ήταν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Φανάρι. Μέσω του Μητροπολίτη Γέροντος Χαλκηδόνος Εμμανουήλ, μυήθηκε στο βαθύτερο νόημά του και η προσωπική της σχέση με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο επισφράγισε αυτή την αφοσίωση. Το βιβλίο της, «Ένα κε, ένα ταξίδι δρόμος», αποτελεί το απόσταγμα αυτής της πορείας, έναν πνευματικό χάρτη που έλαβε την πατριαρχική ευλογία σαν επισφράγισμα της αυθεντικότητάς του.
Η κοίμησή της κατέστη η τελευταία, ύψιστη πράξη συνέπειας. Με πλήρη συνείδηση, τακτοποίησε τα της εξοδίου ακολουθίας. Κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, αποχαιρέτησε τους γιατρούς της με ευγνωμοσύνη και, κατόπιν επιθυμίας της, σφράγισε την αναχώρησή της ακούγοντας την ευχή «εις ψυχορραγούντα». Μια έξοδος γαλήνια, σχεδόν λειτουργική, με τον μονάκριβο γιο της παρόντα, μάρτυρα της ιερής στιγμής.
Η Ελένη Κυρανάκη πέρασε στην αληθινή Πατρίδα, αφήνοντας πίσω της το φωτεινό ίχνος μιας ζωής που υπήρξε ύμνος στην αξιοπρέπεια, την αγάπη και την απτόητη δύναμη της ψυχής. Η μνήμη της θα παραμείνει σαν αγνή ευωδία που διαρκεί, σαν λαμπίρισμα στην επιφάνεια του νερού, πολύ αφότου έχει δύσει ο ήλιος.
Αγαπημένη μας Ελένη, θα ζεις αιώνια στην καρδιά μας και θα φωτίζεις την ψυχή μας.
Εμμανουήλ Καραγεωργούδης, Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ