Πολλὰ τὰ μηνύματα τῆς παραβολῆς τοῦ χτεσινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Ὁ Λάζαρος, πεσμένος καταγής, μέσα στὴ γενικὴ ἀναισθησία, τρεφόμενος μὲ τὰ ψίχουλα ἀπὸ τὸ τραπέζι τοῦ πλουσίου. Μὲ τὰ σκυλιά μόνο νὰ ἐνδιαφέρονται νὰ γλείψουν τὶς πληγές του. Ὁ “πλούσιος”, χωρὶς ὄνομα ὅπως καὶ ἄλλοι ἀποκαλούμενοι “πλούσιοι” τῶν παραβολῶν, δὲν διαχειρίζεται τὰ ἀγαθά του γιὰ τὸ κοινὸ καλό, ἀλλὰ γιὰ τὴν καλοπέρασή του. “Ἀπέθανε καὶ ἐτάφη”… γιὰ νὰ διαπιστώσει ὅτι ἡ ζωὴ δὲν τελείωνε στὸν τάφο καὶ ὅτι τὰ πεπραγμένα του στὴν ἐπίγεια ζωὴ τὸν εἶχαν ὁδηγήσει μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό καὶ στὴ μετὰ θάνατον. Παρὰ τὶς προειδοποιήσεις. Σκέφτηκε τότε τ’ ἀδέλφια του ποὺ ζοῦσαν ἀκόμη. Ζήτησε νὰ τοὺς προειδοποιήσει ὁ ἴδιος, μὲ τὸ σκεπτικὸ ὅτι ἐὰν δοῦν ἀναστημένο νεκρὸ θὰ πιστέψουν. Ἡ ἀπάντηση ποὺ ἔλαβε ἀπὸ τὸν Ἀβραὰμ ἦταν ὅτι ἐφόσον δὲν ἔχουν ἤδη πιστέψει, οὔτε ἂν δοῦν ἀναστημένο νεκρὸ θὰ πιστέψουν.
Νὰ ἤθελε ἄραγε ὁ Χριστὸς νὰ προαναγγείλει, ὅτι ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου, ἀλλὰ κυρίως τὴ δική του Ἀνάσταση, θὰ ὑπῆρχαν ἄνθρωποι ποὺ θὰ ἐξακολουθοῦσαν νὰ μὴ πιστεύουν; Οἰ Γραμματεῖς καὶ οἰ Φαρισαῖοι μάλιστα, ἔφτασαν στὸ σημεῖο ἀκόμα καὶ νὰ συγκαλύψουν τὰ γεγονότα, σχεδιάζοντας νὰ δολοφονήσουν τὸ Λάζαρο, ἢ διαδίδοντας ὅτι δωροδοκήθηκαν οἱ φρουροὶ τοῦ Τάφου καὶ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ δῆθεν ἐκλάπη.
Ἡ ἀπιστία στὴν ἀθανασία τῆς ψυχῆς μπορεῖ νὰ πάρει καὶ τὴ διάσταση τῆς ἀνεστραμμένης θρησκευτικῆς πεποίθησης. Τῆς δεισιδαιμονίας ὅτι ἐφόσον κάτι εἶναι ἀντίθετο στὶς ριζωμένες προκαταλήψεις μας, ἀκόμα καὶ ἂν τὸ παρατηρήσουμε, θὰ εἶναι ἀδύνατο νὰ ἔχει συμβεῖ. Ἄλλωστε, ἡ πίστη στὸ Θεὸ καὶ ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς περνᾶ μέσα ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον.
The post Ο υλισμός ως δεισιδαιμονία appeared first on χριστιανική.
Το πρωτότυπο άρθρο ανήκει στο χριστιανική .