Ἐπιμέλεια τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
6ον
Αὐτοὶ οἱ γκουροὺ ἤ «Δάσκαλοι», ἀναφέρεται στὸ ἴδιο ἄρθρο, συχνὰ φαίνονται ἐμπνευσμένοι «προφῆτες», ποὺ τροφοδοτοῦν ἕνα συστηματοποιημένο ντελίριο, ἕνα μυστικιστικὸ ντελίριο: ἔχουν δῆθεν θεία ἀποστολὴ ἤ δῆθεν ἀνθρωπιστικὲς ἐπιδιώξεις, ἔχουν ὑποτιθέμενα δράματα, ἐμφανίσεις, ἀποκαλύψεις, εἶναι προικισμένοι μὲ «θαυματουργικὲς» δυνάμεις καὶ συχνὰ ἀνακοινώνουν καταστροφὲς ἤ ἐπερχόμενους κατακλυσμούς: Τὸ τέλος τῶν χρόνων, τὸ τέλος τοῦ κόσμου δίδουν καὶ τὴν ἀκριβῆ ἡμερομηνία, γιὰ νὰ γίνουν πιστευτοί. Ἡ μὴ πραγματοποίηση τῆς προφητείας δὲν τοὺς στερεῖ τὴν ἀξιοπιστία. Εἶναι ἱκανοὶ νὰ πείσουν τοὺς ὀπαδούς τους ὅτι ὁ Κύριος, κατὰ τὴν φιλανθρωπία Του, ἄκουσε τὶς εὐχές τους καὶ ἀνέβαλε τὴν μοιραία λήξη τῆς προθεσμίας. Ὄχι μόνον δὲν εἶναι διανοητικὰ καθυστερημένοι ἤ ἀφελεῖς, ἀλλὰ ἀντίθετα οἱ περισσότεροι γκουροὺ εἶναι τρόπον τινὰ ἀκαταμάχητοι ὑπερ-προικισμένοι ἀπὸ νὰ βγάζουν λόγους, προφανῶς δομημένους ἐπὶ ἐντελῶς ψευδῶν βάσεων.
Οἱ γκουροὺ εἶναι κυρίως προικισμένοι μὲ δύναμη γοητείας καὶ μὲ εὐχέρεια στὴν ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους, -γνωρίζουν νὰ εἰσδύουν στὰ ἄδυτα τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Γοητευμένος ὁ ὀπαδὸς θεωρεῖ τότε τὸν γκουρού του ὡς σωτῆρα του καὶ συνάπτει μαζί του ἕνα συμβόλαιο εὐγνωμοσύνης ἄνευ ὅρων.
Οἱ γκουροὺ ἐμπνέονται ἀπὸ μία ὑπέρμετρη θέληση νὰ ἐξουσιάζουν, εἶναι δεσποτικοί, αὐταρχικοί, ἀφοῦ προηγουμένως δείξουν ταπεινοὶ καὶ ἐγκάρδιοι, προσβεβλημένοι ἀπὸ τὴν μανία καταδιώξεως οἱ ἴδιοι, εἶναι ὡστόσο ἄγριοι διῶκτες ἄλλων, ἐπιθετικοί, ὀξύθυμοι καὶ δικομανεῖς.
Ἡ διαδικασία τῆς ψυχικῆς ὑποδούλωσης («διανοητικῆς χειραγώγησης») πραγματοποιεῖται ὡς ἑξῆς: Κατ’ ἀρχὴν ὁ γκουροὺ γοητεύει. Ὕστερα «διαλύει» τὸν καινούργιο ὀπαδό, προξενώντας σ’ αὐτὸν τὸ συναίσθημα ὅτι φταίει, θέτοντας ἐν ἀμφιβόλῳ ὅλο τὸ παρελθὸν του (τοῦ ὀπαδοῦ), ἀποκόπτοντάς τον ἀπὸ ὅλες τὶς ρίζες του, οἰκογενειακές, πνευματικές, πολιτιστικές, κοινωνικές. Ὁ ὀπαδὸς «ἀδειασμένος» ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, εἶναι τελικὰ διαθέσιμος νὰ ὑποστεῖ τὴν πλύση ἐγκεφάλου.
στ) Διάφοροι φάσεις
Αἱρέσεις καὶ κοσμοθεωριακὲς ὁμάδες ψυχο-λατρεῖες, γκουρουϊστικὲς ὁμάδες, ἀπευθύνουν τὸ λόγο σὲ ἀνύποπτα ἄτομα μὲ τοὺς πλέον διαφορετικοὺς τρόπους κατὰ ἕνα πολὺ ἐγκάρδιο τρόπο: στὸ δρόμο, σὲ κύκλους γνωστῶν, ἐπισκεπτόμενοι τὰ σπίτια, μὲ τὴ μέθοδο τῶν δημοσκοπήσεων. Προσκαλοῦν στὰ κέντρα τους γιὰ περαιτέρω συζήτηση, γιὰ ἕνα δωρεὰν τέστ προσωπικότητας ἤ γιὰ μία τεχνικὴ ταχείας ἐκμαθήσεως καὶ ἀργότερα σὲ μία ἐκδήλωση, σὲ συνάθροιση, σὲ ἐκδρομή. Οἱ προσηλυτιστὲς ἐμφανίζονται συχνὰ ὡς ἐκπρόσωποι μίας φίρμας, μίας ὀργάνωσης, χωρὶς νὰ μπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποπτευθεῖ ἀμέσως πὼς πίσω ἀπὸ αὐτὴν κρύπτεται μία αἵρεση. Τὸ ὅτι μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καταλήγει κανεὶς τελικὰ σὲ μία αἱρετικὴ ἤ κοσμοθεωριακὴ ὁμάδα, σπάνια γίνεται ἀντιληπτό.
Μέσα στὴν ὁμάδα ὁ νεοπροσήλυτος αἰσθάνεται ἀμέσως -πὼς -γίνεται ἀποδεκτὸς καὶ πὼς βρῆκε ἀνθρώπους, ποὺ παίρνουν στὰ σοβαρὰ καὶ κατανοοῦν τὰ προβλήματά του καὶ τὶς προθέσεις του. Ἡ νέα ὁμάδα προσφέρει ὅλα ἐκεῖνα, ποὺ ὁ νεοπροσήλυτος μάταια ἀναζητοῦσε μέχρι τώρα. Γι’ αὐτὸ καὶ πολὺ γρήγορα τοῦ δημιουργεῖται ἡ ὑποκειμενικὴ ἀντίληψη ὅτι πλέον χωρὶς τὴ νέα ὁμάδα δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει εὐτυχισμένα.
Ἡ ἀτμόσφαιρα αὐτοπεποιθήσεως, ποὺ ἐμφανίζει ἡ ὁμάδα καὶ ἡ ἰσχυρὴ ἐλιτίστικη συνείδηση τῶν καλὰ ἐκπαιδευμένων μελῶν, ἐντυπωσιάζουν τὸ νεοφερμένο καὶ δημιουργοῦν ἀτμόσφαιρα ἐμπιστοσύνης. Συνήθως δὲν ἀντιλαμβάνεται τὶς μεθόδους ὑποβολῆς, ποὺ ἐφαρμόζονται στὴν ὁμάδα.
Μετὰ ἀπὸ σχετικὰ σύντομο διάστημα, οἱ νεοσύλλεκτοι παρακινοῦνται νὰ ἐνταχθοῦν στὴν ἀντίστοιχη ὁμάδα -γιὰ νὰ μὴ ἀπολαμβάνουν «ἐγωϊστικὰ» τὸ «εἰδύλλιο τῆς ὁμάδας», ἀλλὰ νὰ κάνουν κι’ αὐτοὶ κάτι γιὰ τὴν ὁμάδα ἤ γιὰ τὴ «σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας».
Μὲ προσεκτικὲς ψυχολογικὲς μεθοδεύσεις καὶ σὲ πολὺ σύντομο διάστημα μποροῦν νὰ ἐπέλθουν ἰσχυρὲς ἀλλοιώσεις στὴν προσωπικότητα τοῦ νέου θύματος. Τέτοιες μεθοδεύσεις εἶναι μεταξὺ ἄλλων ὁ ἔλεγχος τοῦ περιβάλλοντος, ἐργασία συνδυασμένη μὲ συναισθήματα ἐνοχῆς, ἐλάττωση ὕπνου, ὑπέρμετρες δραστηριότητες. Ἄτομα ποὺ ὑπόκεινται σ’ αὐτὲς τὶς μεθοδεύσεις χωρὶς νὰ τὸ γνωρίζουν μεταβάλλονται πολὺ εὔκολα σὲ ὑπάκουα μέλη τῆς αἵρεσης ἤ τῆς κοσμοθεωριακῆς κοινότητας. Οἱ σκέψεις καὶ οἱ ἐνέργειες τους ἐλέγχονται ἀπόλυτα. Σ’ αὐτὴ τὴν κατάσταση, κριτικὴ συζήτηση μαζί τους εἶναι σχεδὸν ἀδύνατη.
Τελικὰ οἱ σχέσεις μὲ φίλους, -γνωστούς, συγγενεῖς, -γονεῖς καὶ μὲ τὸν καθένα, ποὺ βρίσκεται ἔξω ἀπὸ τὴν ὁμάδα διακόπτονται ὁλότελα. Τοῦτο, γιατί ὅλοι αὐτοὶ πιστεύεται ὅτι ἐμποδίζουν τὴν προσωπικὴ ἐξέλιξη ἤ ἐπειδὴ θεωροῦνται ὅτι ἀνήκουν «στὸν κόσμο τοῦ Σατανᾶ». Τώρα πλέον ὅλες οἱ προσωπικὲς σχέσεις πραγματοποιοῦνται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο μέσα στὴν ὁμάδα.