Πανέτοιμοι νὰ κατακτηθοῦμε
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Τὸ σημερινὸ ἄρθρο μου ἀφιερώνεται στὴ μνήμη τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ (1935-1924), ἑνὸς ἐκ τῶν σημαντικοτέρων διανοουμένων τῆς ἀπερχόμενης γενιᾶς. Στολιζόταν ὡς ἄνθρωπος ἀπὸ ἰδιοφυία, βαθιὰ πίστη στὴν Ὀρθοδοξία, γνώση σπάνια πάνω στὴν πατρίδα μας καὶστὸν πολιτισμό της, καθὼς καὶ ἀπὸ γενναιότητα στὴν ἔκφραση τῶν ἀπόψεών του. Ἀπέναντί του εἶχε τὴν ἐμπάθεια τῶν ἰδεολόγων τῆς «ἐκσυγχρονιστικῆς δεξιᾶς καὶ ἀριστερᾶς», τῶν ἀφομοιωμένων στὸν ἀτομιστικὸ καὶ ἠδονιστικὸ τρόπο ζωῆς, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν μηδενισμὸ τῆς ἀξίας της καὶ στὴνἄρνηση τῆς πολιτισμικῆς μας κληρονομιᾶς καὶ τῆς ἰδιοπροσωπίας μας. Ἐπὶ δεκαετίες ἄντεξε στὰκατὰ ριπάς πυρὰ ποὺ δεχόταν ἀπὸ τοὺς ἐμπαθεῖς ἀρνητὲς τῶν ζώπυρων τοῦ Γένους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸκάποιους ἐντὸς τῶν τειχῶν ἐχθρούς του.
. Σπουδαῖο τὸ ἔργο του καὶ εὔστοχες οἱ ἐπιφυλλίδες, ποὺ ἔγραφε ἐπὶ δεκαετίες κάθε Κυριακὴ στὴν «Καθημερινή». Πολλὲς ἀπὸ αὐτὲς ἔχουν ἐκδοθεῖ σὲ βιβλία καὶ μένουν ὡς τεκμήρια τῆς ἐκ μέρους του παρουσίασης τῶν τραγικῶν ἐξελίξεων στὴν Πατρίδα μας, ὅπως τὶς ζοῦμε. Ἕναἀπὸ τὰ τελευταῖα του βιβλία μὲ ἐπιφυλλίδες του, ἔχει τίτλο «Κατόρθωμα ἡ δημοκρατία, ὄχι συνταγή». Σὲ αὐτὸ περιέχονται οἱ ἐπιφυλλίδες τοῦ 2020 καὶ μία ἀπὸ αὐτὲς ἔχει τίτλο «Πανέτοιμοι γιὰ νὰ κατακτηθοῦμε» (ἐκδ. «Ἁρμός», 1η ἔκδοση 2021, σελ. 18-20). Γράφει σὲ αὐτήν:
. «Οἱ Ἕλληνες εἴμαστε πιὸ ἐκσυγχρονισμένοι, προσαρμοσμένοι στὸ καινούργιο “παραδειγμα”: στοὺς ρυθμοὺς τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἔχουμε ἀποδεχθεῖ τὴ συντελεσμένη ἐνοποίηση μαρξισμοῦ καὶ καπιταλισμοῦ (τῶν δύο ὄψεων τοῦ Ἱστορικοῦ Ὑλισμοῦ») στὸ ἀμφίφυλο μάγμα τῆς “προοδευτικῆς πρωτοπορίας”… Γιὰ τὸν “προοδευτικὸ” ἀτομοκεντρισμὸ τίποτα δὲν εἶναι δεδομένο, τίποτα δὲν μᾶς ξεπερνάει ὥστε νὰ μᾶς προσδιορίζει συλλογικὰ – ὅ,τι εἶναι καὶ ὅ,τι κάνει ὁ καθένας, τὸ ἐπιλέγει: Ἐπιλέγει τὸ φύλο του, τὸν ἢ τὴν σύντροφό του ἀσχέτως φύλου, τὴ μόνιμη ἢεὐκαιριακὴ πατρίδα του… Αὐτὴ ἡ ἐκτρωματικὴ “ἐλευθερία” τοῦ κτηνώδους “προοδευτικοῦ” ἀτομοκεντρισμοῦ δὲν πολεμιέται. Καί, ἀντίστοιχα, ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, ἡ χαρὰ τῶν σχέσεων κοινωνίας, ὁ σεβασμὸς τῆς διαφορᾶς, ἡ φιλία, ὁ ἔρωτας, δὲν διδάσκονται, δὲν ἐπιβάλλονται μὲνουθεσίες καὶ προτροπές… Τὸ σχολεῖο, ἡ κοινότητα, ἡ γειτονιά, ἡ ἐνορία, ἡ γιορτή, τὸ τραγούδι, ὁχορός, οἱ ἐθιμικὲς παραδόσεις, ἡ ἱστορικὴ πληροφόρηση, ἡ οἰκογενειακὴ οἰκειότητα, τὰθησαυρίσματα τῆς γλώσσας – αὐτὰ ὅλα γεννᾶνε τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα, χωρὶς νοητικὲςἀναλύσεις, διδαχές, ἠθικὲς προστακτικές…»..
. Τὴ σημερινὴ πραγματικότητα, ποὺ ζοῦμε, ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς τὴν περιέγραψε καὶπρὶν ἀπὸ 28 χρόνια. Σὲ ἐπιφυλλίδα του, τὸ 1996, μὲ τίτλο «Εὐεργετικὴ κομματικὴ ἀποσύνθεση» (Βλ. ἔκδ. «Ἴνδικτος», Ἀθῆναι, 1997, σελ. 141-144). Ἔγραψε τότε:
. «Οἱ ἐσωκομματικὲς διασπαστικὲς ὁμαδοποιήσεις μόνο προσχηματικὰ καὶ παρεμπιπτόντως ἐπικαλοῦνται πολιτικῶν ἀποχρώσεων διαφορές… Πυρήνας τῆς καλπάζουσας παρακμῆς μας εἶναι ἡἀπογύμνωση τῆς πολιτικῆς ἀπὸ κάθε αἴσθηση καὶ δυναμικὴ κοινωνικοῦ ὑπουργήματος. Ἡ αἴσθηση αὐτὴ εἶναι καθολικὰ χαμένη ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ἐπαγγελματίες πολιτικούς, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὴν κοινή μας συνείδηση… Φαίνεται ὅτι στὶς τελευταῖες γενιὲς πολιτικῶν ἡ αἴσθηση πατρίδας καὶ κοινωνικῆςὑποχρέωσης ἔχουν χαθεῖ στὸ βάθος τοῦ χρόνου καὶ τῆς μνήμης… Ἡ διαχειριστικὴ ἀντίληψη τῆς πολιτικῆς, ἡ ἐπιδεξιότητα στὸν ἐκμαυλισμὸ τοῦ λαοῦ, ἡ ἅλωση τῆς ἐξουσίας μὲ ψυχολογικὰτεχνάσματα παραπλάνησης τῶν ψηφοφόρων, εἶναι συμπτώματα διεθνοποιημένα σήμερα. Συνοδεύουν τοὺς τριγμοὺς κατάρρευσης τῶν πολιτικῶν ἐπιτευγμάτων τῆς νεωτερικότητας καὶ στὴνἙλλάδα…
. Γιὰ ὅσους ἀντέχουν κατάματα τὴν πραγματικότητα, οἱ κίνδυνοι νὰ ἀφανιστεῖ ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι σήμερα ἀσύγκριτα δεινότεροι. Γιατί ἡ ἀπειλὴ τώρα δὲν ἔρχεται ἔξωθεν, εἶναι ἔνδοθεν φθίση καὶ παρακμή. Δὲν ὑπάρχει τίποτε ἑλληνικὸ ποὺ σὰν γεύση ποιότητας ζωῆς νὰ μπορεῖ νὰ ἀντιταχθεῖστὸν διεθνοποιημένο ἐξαμερικανισμό, στὸν ἑξανδραποδιστικὸ καταναλωτισμό μας. Ἐπιτήδειοι πολιτικοί, ἐπαγγελματίες “προοδευτικῶν” ψηφοθηρικῶν τεχνασμάτων κατέστρεψαν τὴν ἴδια τὴγλῶσσα μας, ἀφελλήνισαν τὴν παιδεία, ὑπονόμευσαν τὴν κοινωνικὴ συνοχή, ὑπέταξαν τὴδημιουργικότητα τοῦ Ἕλληνα στὴ συνδικαλιστικὴ ραστώνη…».
. Σὲ ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ἀπόψεις τοῦ ἀείμνηστου Χρήστου Γιανναρᾶ εἶχα διατυπώσει καὶ στὸν ἴδιο τὶς ἐπιφυλάξεις μου, ποὺ τὶς ἄκουσε μὲ περισσὴ εὐγένεια καὶ κατανόηση. Ὅμως τὸγεγονὸς εἶναι ὅτι ἦταν εἰλικρινὴς μὲ τὸν συνομιλητή του καὶ τὸν ἔπειθε ὅτι ἀνεξάρτητα ἀπὸ ἐπὶμέρους ἀπόψεις ὀφείλουμε στὴν Πατρίδα νὰ συνεχίσουμε τὴν Παράδοση, ποὺ μᾶς ἄφησαν ὁΜακρυγιάννης καὶ οἱ ὅλοι ὅσοι ἀγωνίστηκαν γιὰ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸν τουρκικὸ ζυγό. Ἔγραψε, μεταξὺ ἄλλων, στὸ βιβλίο του «Τίμιοι μὲ τὴν Ὀρθοδοξία» (Ἔκδοση ἐκδ. Οἴκ. «Ἀστήρ»,Ἀθῆναι, 1968, σελ. 178-190) ὅτι κατὰ τὸν Μακρυγιάννη «καρπὸς τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ καὶ τῆςἀνθρώπινης ἀρετῆς ἡ ἐλευθερία, εἶναι ἡ βασικὴ λειτουργία τοῦ πρωτοκύτταρου ποὺ λέγεται πατρίδα καὶ θρησκεία, μία ὀργανικὴ συνέπεια αὐτῆς τῆς ἑνότητας – μὲ ἄλλα λόγια: ἱστορικὸπρονόμιο τοῦ “λαοῦ τοῦ Θεοῦ” εἶναι ἡ ἐλευθερία. Κάθε ἄλλη μορφή της δὲν εἶναι ἀγαθό, εἶναι συμφορά…».
. Ὅταν ὁ Μακρυγιάννης διεκδίκησε ἀπὸ τὸν Ὄθωνα συνταγματικὰ δικαιώματα γιὰ τὸν λαό. ἀπέβλεψε στὴν ἀρετὴ τοῦ κράτους ἀπέναντι στὸν πολίτη καὶ ὄχι σὲ θεωρητικὲς ἀρχὲς δημοκρατικοῦ πολιτεύματος. Σημειώνει σχετικὰ ὁ Γιανναρᾶς: «Στὸ σημεῖο αὐτὸ τοῦ πολιτεύματος, θὰ τὸν βροῦνε ἀντίθετο ὅλοι ὅσοι πιστεύουν σὲ μίαν ὀρθολογιστικὴ ὀργάνωση τῆς δημοκρατίας, μαρξιστικὴ ἢ κεφαλαιοκρατική. Ἔγραψε ὁ Μακρυγιάννης: «Αὐτὸ τὸ σύστημα δημοκρατίας δὲν τὸθέλομεν οἱ τίμιοι ἄνθρωποι… Αὐτῆνοι (Σήμ. Οἱ ἄλλοι Εὐρωπαῖοι) εἶναι ἄνθρωποι χωρὶς ἠθικὴ καὶπίστη καὶ κρίμα στὰ φῶτα τους, ὅτι ὁ ἄνθρωπος κάνει τὰ φῶτα κι ὄχι τὰ φῶτα τὸν ἄνθρωπον».
. Ὁ Γιανναρᾶς ἐπιλέγει στὸ ἐν λόγῳ κείμενό του:
«Μέσα στὰ ἑκατὸ χρόνια ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τὸν Μακρυγιάννη βαλθήκαμε νὰἀποκόψουμε κάθε γεφύρι ποὺ μᾶς ἔδενε μὲ τὸν κόσμο του…
Δὲν ἔμεινε τόπος γιὰ τὸ ὅραμα τοῦ Μακρυγιάννη οὔτε στὴν ἐθνική, οὔτε στὴνἐκκλησιαστική μας ζωή. Εἶναι τέτοια ἡ ἔκταση τῆς ἀλλοίωσης καὶ τῆς φθορᾶς ποὺ ὑποχρεώνει τὴδική μας γενιὰ σήμερα νὰ ἀποδεχθῆ ὡς ὁριστικὴ τὴν ἱστορικὴ ἀποτυχία τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ».
. Εὐχαριστοῦμε τὸν ἀείμνηστο γιὰ τὰ ὅσα προσέφερε στὸν Ἑλληνισμὸ σὲ χαλεποὺς χρόνους καὶ τὸν διαβεβαιώνουμε ὅτι ὑπάρχουν ἀκόμη Ἕλληνες ποὺ ἀγωνίζονται νὰ κρατήσουν ζωντανὴ τὴν ἰδιοπροσωπία μας.-
Αὐτὴ ἡ καταχώριση ἀναργήθηκε στὶς 26 Αὔγουστος 2024, 9:59 μ.μ. καὶ ἀρχειοθετήθηκε ὡς ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Μπορεῖτε νὰ παρακολουθήσετε τὶς ἀπαντήσεις μέσῳ τοῦ RSS 2.0.
Μπορεῖτε νὰ ἀφήσετε μιὰν ἀπάντηση ἢ μιὰ εἰδοποίηση σύνδεσης ἀπ’ τὸν δικό σας ἱστοχῶρο.
Το πρωτότυπο άρθρο ανήκει στο Χριστιανικὴ Βιβλιογραφία .