Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, Ειρηνοδίκης ζήτησε με απόφασή του, εφαρμογή του άρθρου 38 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας που προβλέπει ότι “1. Όταν κατά τη διάρκεια πολιτικής ή ποινικής δίκης ανακύπτει γεγονός που μπορεί να χαρακτηριστεί έγκλημα διωκόμενο αυτεπαγγέλτως, ο δικαστής, αν σύμφωνα με το νόμο δεν μπορεί να το δικάσει ο ίδιος αμέσως, οφείλει να συντάξει έκθεση και να τη διαβιβάσει στον αρμόδιο εισαγγελέα με κάθε πληροφορία και με τα σχετικά έγγραφα.2. Το ίδιο υποχρεούται να κάνει και όταν πρόκειται για έγκλημα μη διωκόμενο αυτεπαγγέλτως, αν υποβλήθηκε η απαιτούμενη έγκληση στην αρμόδια αρχή.” Διέπραξε όμως το…ολίσθημα, να κινήσει τι διαδικασία αυτή με αφορμή πράξεις Τραπεζών που κατά τη γνώμη του μπορούν να χαρακτηριστούν τοκογλυφία.
Η ενέργεια αυτή ενός μεμονωμένου δικαστή που υπό άλλες συνθήκες θα είχε περάσει απαρατήρητη, σήμανε “συνεγαρμό”. Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου απεύθυνε αυστηρἠ σύσταση σε όλους τους επικεφαλής των Πρωτοδικείων της χώρας, όπου τονίζεται μεταξύ άλλων:
“Όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, κατά την άσκηση του δικαιοδοτικού του έργου, ο δικαστικός λειτουργός οφείλει να διεκπεραιώνει το δικαιοδοτικό του έργο με προσοχή, επιμέλεια, σε εύλογο χρόνο, με βάση το Σύνταγμα, το ενωσιακό δίκαιο, τις διεθνείς συνθήκες και τους νόμους της χώρας μας, χωρίς να επηρεάζεται από τις πολιτικές, θρησκευτικές, κοινωνικές ή άλλες προσωπικές του αντιλήψεις….”Τα ανωτέρω επισημαίνονται, καθόσον περιήλθε στην αντίληψή μας δικαστική απόφαση, στην οποία αποτυπώνονται αντιλήψεις και σκέψεις του συντάξαντος αυτήν δικαστικού λειτουργού, ο οποίος, δίκην αρθρογράφου, εξέφρασε απόψεις και θέσεις, που, επιπροσθέτως, δεν άπτονται του αντικειμένου της υπό κρίσης υπόθεσης, παραβιάζοντας ευθέως τις διατάξεις του Κώδικα Πολιτικής και Ποινικής Δικονομίας”.
Δεν γνωρίζουμε λεπτομέρειες για την υπόθεση, ούτε μπορούμε να αξιολογήσουμε την ποιότητα της δικαστικής αυτής κρίσης.
Σε κάθε περίπτωση, οι παράγραφοι 1 και 2 του ἄρθρου 87 του Συντάγματος κατοχυρώνουν την ανεξαρτησία των δικαστών, οι οποίοι ρητά και κατηγορηματικά “απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία..[και] κατά την άσκηση των καθηκόντων τους υπόκεινται μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους και σε καμία περίπτωση δεν υποχρεούνται να συμμορφώνονται με διατάξεις που έχουν τεθεί κατά κατάλυση του Συντάγματος”. Η παράγραφος 3 προβλέπει περιοριστικά ότι ελέγχονται επιθεωρούμενοι από ανωτέρους τους κατά περίπτωση ανάλογα με τις πράξεις και παραλείψεις του καθενός.
Όμως, στην προκειμένη περίπτωση, συνέβη το πρωτοφανές η κα Πρόεδρος του Αρείου Πάγου να σπεύσει να “προειδοποιήσει” όλους τους προϊσταμένους των Πρωτοδικείων της χώρας και κατ’επέκταση όλο το δικαστικό σώμα, με αφορμή μία δικαστική κρίση, η οποία ίσως για πρώτη φορά θύμισε το αυτονόητο: Ότι οι περί τοκογλυφίας διατάξεις του νόμου ισχύουν και για τα (“ευαγή”) τραπεζικά ιδρύματα. Άλλωστε, η διαβίβαση στοιχείων μιας δικογραφίας στον εισαγγελέα δεν σημαίνει και καταδίκη των εμπλεκομένων.
Είναι προφανές ότι “καθοδηγώντας” προληπτικά και μαζικά το δικαστικό σώμα εκτός των πλαισίων της παραγράφου 3 του άρθρου 87 του Συντάγματος, η κα Πρόεδρος βάναυσα το παραβιάζει και καταλύει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξαρτησία του κάθε δικαστή, όσο χαμηλόβαθμος και αν είναι. Με την υπερβολική και πρωτόγνωρη στοχοποίηση μιας δικαστικής κρίσης που θέτει θέμα παράβασης των περί τοκογλυφίας διατάξεων νόμου από μια Τραπεζα, περνά έστω και έμμεσα το μήνυμα ότι παρόμοιες δικαστικές κρίσεις πρέπει να αποφεύγονται.
Στην προκειμένη περίπτωση, για άλλη μια φορά ήρθε να σκανδαλίσει η ηγεσία του Αρείου Πάγου. Αφού το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας δείχνει να ενοχλείται και να σημαίνει “συναγερμό”, όταν ένας δικαστής θυμίζει το αυτονόητο: Ότι η τοκογλυφία είναι ποινικό αδίκημα, ακόμα και όταν διαπράττεται από τραπεζίτες.