ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ, ΟΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ, ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΟΙ ΑΘΕΟΙ ΚΑΙ Η ΒΙΑ (Γ. Ν. Παπαθανασόπουλος)

Οἱ Ἑβραῖοι, οἱ Μουσουλμάνοι, οἱ Χριστιανοί, οἱ ἄθεοι καὶ ἡ βία

Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

.             Ὁ μὲ δεκάδες χιλιάδες θύματα – τὰ περισσότερα ἀθῶα – πόλεμος τοῦ Ἰσραὴλ κατὰ τῶν τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων Χαμὰς καὶ Χεζμπολὰχ προκάλεσε καὶ μίαν ἀντίληψη ὅτι αὐτὸς ἔχει θρησκευτικὸ ὑπόβαθρο. Ἡ ἀντίληψη προκύπτει ἐκ τοῦ ὅτι ἀκραίων ἀντιλήψεων θρησκευτικὰ Κόμματα συμμετέχουν στὴν κυβέρνηση Νετανιάχου καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ Χαμᾶς ἐξαρτᾶται ἄμεσαἀπὸ τοὺς ἀγιατολὰχ τοῦ σιιτικούκι θεοκρατικοῦ Ἰρᾶν, ὅπως ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ Ἰρᾶν καὶ ἡΧεζμπολὰχ (ποὺ σημαίνει Κόμμα τοῦ Θεοῦ), ποὺ διοικεῖται ἐπίσης ἀπὸ μουλάδες. Οἱ ἐπικριτὲς τῶν δύο αὐτῶν θρησκειῶν παραθέτουν ἐπίσης ἀποσπάσματα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἀπὸ τὸ Κοράνι, στὰ ὁποῖα, ὅπως  ὑποστηρίζουν, προάγεται καὶ δικαιολογεῖται  ἡ τρομοκρατία καὶ ἡ ἄσκηση τῆς βίας.
.             Γιὰ τὸν Χριστιανισμὸ γράφεται ἀπὸ ἀντιθέους καὶ ἀντιεκκλησιαστικοὺς  ὅτι εἶναι μὲν ἡ θρησκεία τῆς ἀγάπης καὶ ὄχι τῆς ἐκδίκησης, ἀλλὰ ὥσπου νὰ «διαφωτιστεῖ», ὑπῆρξε πολεμικὸς γιὰ μακρότατες περιόδους…. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς γράφει μάλιστα ἐπιπολαίως, ἀφοῦ δὲν γνώριζε ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος δὲν ἔχει γράψει ΤΗΝ ἐπιστολὴ πρὸς τὸν Τιμόθεο, ἀλλὰ ΔΥΟ ἐπιστολές. Καὶ οἱ δύο εἶναι γεμάτες ἀπὸ πνευματικὲς καὶ ποιμαντικὲς συμβουλὲς πρὸς τὸν μαθητὴ τοῦ Τιμόθεο, ἡ δὲ δεύτερη γράφτηκε ἀπὸ φυλακὴ τῆς Ρώμης.
.             ΠΟΥΘΕΝΑ στὴν Καινὴ Διαθήκη δὲν ὑπάρχει προώθηση τῆς βίας.Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸςἔρχεται κοντά μας ἀπὸ ἀγάπη καὶ γιὰ νὰ μᾶς σώσει, μὲ τὴν ὑπέρτατη θυσία Του καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Διδάσκει τὴν ταπεινοφροσύνη, τὴν ἀποξένωση ἀπὸ τὰ ἐγκόσμια, τὴν ἀνοχή. Λέγει πρὸς τοὺςἀκροατές Του, στὴν ἐπὶ τοῦ ὅρους ὁμιλία Του: «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρό σου. Ἐγὼ δὲ λέγω ἠμὶν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισούσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπέρ…τῶν διωκόντων ὑμᾶς». Ὅταν ὁ Ἰούδας ἐπικεφαλῆς ὄχλου πῆγε νύχτα νὰ Τὸν συλλάβει καὶ ὁ Πέτρος ἔκοψε τὸ αὐτὶἑνὸς ἀπὸ αὐτοὺς ὁ Κύριος τὸν ἐπέπληξε. Ἔβαλε τὸ αὐτὶ στὴ θέση του καὶ τοῦ εἶπε αὐτὸ ποὺ εἶναι ὁκανόνας ὑπὲρ τῆς εἰρήνης καὶ κατὰ τῆς βίας: «Πάντες οἱ λαβόντες μάχαιραν, μαχαίρα ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κϛ΄ 52). Καὶ ὅταν, στὴ δίκη Του, ὁ Πιλάτος τὸν  ἐρώτησε ἂν εἶναι βασιλιὰς τῶν Ἰουδαίων, ὅπως τὸν κατήγγειλαν οἱ Φαρισαῖοι, ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἀπάντησε: «Ἡ βασιλεία ἡ ἐμὴοὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου. Εἰ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου ἢν ἡ βασιλεία ἡ ἐμή, οἱ ὑπηρέται ἂν οἱ ἐμοί, ἠγωνίζοντο ἴνα μὴ παραδοθῶ τοῖς Ἰουδαίοις…»(Ἰωάν. ιη΄36). Ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἡθρησκεία ποὺ δὲν διαδόθηκε μὲ τὴν βία καὶ τὰ ὄπλα, ἀλλὰ μὲ τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἑκούσια θυσία ἦταν ὁ θαυμαστὸς παράγων ἐξαπλώσεως  τοῦσωτηριώδους λόγου τοῦ Κυρίου.
.             Ὅμως εἶναι ἀλήθεια πὼς Χριστιανοὶ ἡγεμόνες ἐπιδόθηκαν σὲ πολέμους, γιὰ λόγους κοσμικῆς ἐπικρατήσεως, ἢ γιὰ λόγους θρησκευτικῶν διαφορῶν. Ποία ἡ κύρια αἰτία τῶν πολέμων; Τὸ συμφέρον, ὁ ἐγωισμός, τὸ αἴσθημα τῆς ὑπεροχῆς καὶ ἡ ψευδαίσθηση τοῦ ἄφρονος πλουσίου, ὅτι ἡ ἐπίγεια ζωὴ εἶναι αἰώνια… Καὶ στὸ βάθος ὅλων αὐτῶν τῶν ἁμαρτημάτων; Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Παποσύνης, ποὺ φτάνει ἕως τὶς ἡμέρες μας. Τὸ κοσμικότηςφρονημα βάζει μπρὸς ἀπὸ τοὺςἐκκλησιαστικοὺς κανόνες τὴν ἀνθρώπινη λογική, τὴν ἐπηρεασμένη ἀπὸ  πάθη καὶ ἀδυναμίες.
.              Ὁ Πάπας θέλησε νὰ καταστεῖ παγκόσμιος ἡγεμόνας. Ἵδρυσε παπικὸ κράτος, μὲ στρατὸποὺ ἔλαβε μέρος στοὺς πολέμους, μὲ πολιτικὲς ἴντριγκες, μὲ κοσμικὲς ἀπολαύσεις. Τὸ κράτος τοῦ Βατικανοῦ ὑπάρχει ἕως σήμερα καὶ ὁ Πάπας εἶναι ἡγεμών του. Εἶναι χαρακτηριστικὴ ἡ περίπτωση τοῦ Πάπα Ἰννοκεντίου Γ΄ (1198-1216), ὁ ὁποῖος «ἀγνόησε τὰ θέματα τῆς πίστεως, ἁπλῶς τὰμετατόπισε, θέτοντας σὲ προτεραιότητα τὸ μεγαλεπίβολο σχέδιό του νὰ πάρει στὰ χέρια τῆςἘκκλησίας τὴ διακυβέρνηση τοῦ κόσμου, δηλαδὴ νὰ ἱδρύσει μία πραγματικὴ παγκόσμια θεοκρατικὴ πολιτεία» (Βλ. σχ. π. Νικηφόρου Βιδάλη, Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Καθολικῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν «Οἱ Ρωμαῖοι Ποντίφηκες καὶ τὸ ἔργο τους», Ἔκδ. Κέντρου Ἐκδηλώσεων Ὁμιλιῶν, Ἀθήνα, 1994, σελ. 267). Ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἔγινε ἡ Δ΄ Σταυροφορία, τῆς ὁποίας ὑπῆρξε ἐμπνευστὴς καὶ ἐμψυχωτής, καὶ οἱ Σταυροφόροι, μαζὶ μὲ τοὺς Βενετούς, ἀντὶ νὰκατευθυνθοῦν στοὺς Ἁγίους Τόπους παρέκκλιναν καὶ κατευθύνθηκαν στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου «διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου, μὲ φοβερὲς σφαγὲς καὶ βιβλικὲς καταστροφὲς ἐγκατέστησαν τὴλατινικὴ κυριαρχία στὴν Ἀνατολὴ (1204-1261). Καὶ σχολιάζει ὁ Ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας: «Μπορεῖνὰ πεῖ κανεὶς πὼς ἡ 4η Σταυροφορία, ἐφόσον παρέκκλινε τοῦ ἀρχικοῦ της σκοποῦ καὶ ἀπὸθρησκευτικὴ κατέληξε σὲ πολιτική, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ ὀνομάζεται Σταυροφορία» (Αὐτ. σελ. 268). Ἄλλος Ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας, ὁ π. Μάρκος Φώσκολος, γράφει γιὰ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους καὶ τοὺς Βενετούς: «Ἡ σφαγὴ καὶ ἡ λεηλασία ποὺ ἐπακολούθησε, ὅπως ἀνέφεραν οἱ αὐτόπτες μάρτυρες, δύσκολα βρίσκουν κάτι τὸ ἀνάλογο στὴν ἱστορία τῶν κατακτήσεων». (π. Μάρκου Φώσκολου «Ἡ πορεία 20 αἰώνων τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ-Ἱστορία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας», Ἔκδ. «Πορεία πνευματική», Ἀθήνα, 1987, σελ. 183).
.             Παρόμοια ἀντίληψη περὶ παγκόσμιας θεοκρατικῆς κυριαρχίας εἶχε ἀργότερα καὶ ὁ Πάπας Βονιφάτιος Η΄ (1294-1303). Ὅπως γράφει ὁ π. Νικηφόρος Βιδάλης, ὁ ἐν λόγῳ Πάπας «ἦταν πεπεισμένος ὅτι μποροῦσε νὰ συνενώσει στὰ χέρια τοῦ τὴν κοσμικὴ καὶ τὴν πνευματικὴ ἐξουσία, κατὰ τρόπον ὥστε νὰ ἐκφράζει τὸ παπικὸ ἀξίωμα ὡς παγκόσμια κυριαρχία» (Αὔτ. σελ. 293). Ἡἐκκοσμίκευση τῶν Παπῶν ἔφτασε στὸ σημεῖο νὰ ἐκλεγεῖ Πάπας ὁ Ἀλέξανδρος Στ΄ ὁ Βοργίας. Ὁ π. Νικηφόρος γράφει γι’ αὐτόν: «Διῆγε βίο μεγιστάνα μέσα σὲ ἀπείρου κάλλους καὶ χλιδῆς παλάτια. Ξεχνώντας τὴν ἐκκλησιαστική του ἰδιότητα, εἶχε συνάψει παράνομες σχέσεις μὲ πλούσιες γυναῖκες τῆς Ρώμης καὶ εἶχε ἀποκτήσει τέσσερα παράνομα παιδιὰ (Καίσαρα, Ἰωάννη, Ζοφφρὲ καὶ Λουκρητία)…Ἡ περιβόητη Λουκρητία μὲ τὴ σκανδαλώδη ζωή της καὶ τοὺς τρεῖς γάμους της (Σημ. γρ. ὡς γνωστὸν ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία ἀπαγορεύει τὸ διαζύγιο) διέσυρε στὴν κοινὴ γνώμη τὴ σοβαρότητα τοῦ παπικοῦ θεσμοῦ. (Αὐτ. σελ. 336-337).
.              Ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς Παποσύνης ἔφτασε σὲ ἀκρότατα σημεῖα μὲ τὴν ἄσκηση βίας καὶτρομοκρατίας διὰ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, τῆς ὁποίας θύματα ὑπῆρξαν ὁ Ἰταλὸς φιλόσοφος, μαθηματικός, ποιητὴς καὶ ἀστρονόμος Τζιορντάνο Μπρουνο, ὁ ὁποῖος κάηκε ζωντανὸς στὴν πυρά, τὸ 1600. Παλαιότερα, τὸ 1415, καταδικάστηκε καὶ ὑπέστη τὸν διὰ τῆς πυρᾶς θάνατο ὁ Τσέχος θεολόγος Γιαν Χούς, ὡς αἱρετικός. Παρὰ λίγο νὰ ὑποστεῖ τὸν ἴδιο θάνατο καὶ ὁ Γαλιλαῖος. Τὸ 1431 ἐκτελέστηκε στὴν πυρὰ ὡς αἱρετικὴ ἡ Ἰωάννα τῆς Λωραίννης (Ζᾶν Ντ’ Ἄρκ). Χιλιάδες ἦσαν τὰ θύματα τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως. Ἀνάμεσα στοὺς αἱματηροὺς διωγμούς,  γνωστοὶ εἶναι καὶ αὐτοὶ τῆς  Νύχτας τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου, τὸ 1572, οἱ ὁποῖοι ἦσαν ἡ ἀφετηρία  σφαγῆς χιλιάδων Οὐγενότων (Προτεσταντῶν) πολιτῶν.  
.              Μὲ τοὺς Διαμαρτυρόμενους οἱ Παπικοὶ διεξήγαγαν πολυετεῖς  θρησκευτικοὺς πολέμους, ὅπως ὁ Τριακονταετής, ὁ ὁποῖος ἦταν ἀπὸ τοὺς πιὸ καταστροφικοὺς στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἱστορία.Ὑπολογίζεται ὅτι 4,5  ἕως 8 ἑκατομμύρια στρατιῶτες καὶ πολίτες πέθαναν ἀπὸ τὶς μάχες, τοὺς λιμοὺς καὶ τὶς ἀσθένειες, μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1618 καὶ 1648.

   Γαλλικὴ Ἐπανάσταση

.             Παιδὶ πνευματικό τῆς Παπωσύνης, ποὺ ἀπεδείχθη ἐφιάλτης της, ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση. Αὐτὴ ἐπιδίωξε νὰ ἐγκολπωθεῖ τὰ χριστιανικὰ βιώματα τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἰσότητας καὶἀδερφοσύνης καὶ νὰ τὰ παρουσιάσει ὡς δικά της!Μὲ τὴν καθιέρωση τῆς ἀθεΐας – γιὰ σύντομη περίοδο καὶ τοῦ Ὑπερτάτου Ὄντος, κατὰ τὰ τεκτονικὰ πρότυπα, ἐκτελέστηκαν στὴν γκιλοτίνα 1.105κληρικοί. Ἀπὸ τοὺς 120.000 κληρικούς, μοναχοὺς καὶ μοναχὲς τὸ 25% ἐξαφανίστηκε. Πολλοὶκαὶ πολλὲς παντρεύτηκαν, ἄλλοι ἁπλῶς ἔβγαλαν τὰ ράσα, περίπου 30.000  αὐτοεξορίστηκαν σὲδιάφορες εὐρωπαϊκὲς χῶρες. (Charles Chauvin “Le clerge a l’ Epreuve de la Revolution”, Desclee de Brouwer, Paris, 1989, p. 80-97).
.             Τὴν κατάσταση ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν ἀθεΐα καὶ τὴν βία τῶν ἐπιγόνων τῆς παποσύνης περιγράφει γλαφυρὰ ὁ Φιοντὸρ Ντοστογιέφσκι στὸ Ἡμερολόγιό του:«Ἡ ἀρχαία Ρώμη ἔδωσε τὴν ἰδέα τῆς παγκόσμιας ἐνοποίησης τῶν ἀνθρώπων, πρακτικὰ ὑπὸ τὴμορφὴ τῆς παγκόσμιας μοναρχίας. Ἡ συνταγὴ αὐτὴ ἀπέτυχε μὲ τὸν χριστιανισμὸ – ἡ συνταγή, ἀλλὰ ὄχι ἡ ἰδέα. Διότι ἡ ἰδέα αὐτὴ εἶναι τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου, ποὺ γέννησε τὸν δικό του χριστιανικὸ πολιτισμό, καὶ ζεῖ πάντοτε μὲ τὴν ἰδέα αὐτή…Αὐτὴ ἡ δυτικὴ ὑλοποίηση, αὐτοῦ του παπικοῦ (ἡγεμονικοῦ) ρωμαιοκαθολικισμοῦ εἶναι ἀπολύτως ἀντίθετος πρὸς τὴν ἀνατολικῆςἀντιλήψεως οἰκουμένη. Αὐτὴ ἡ δυτική, καθολικὴ καὶ ρωμαϊκὴ ἐνσάρκωση τῆς ἰδέας τῆς παγκόσμιας ἐπικράτησης ὁλοκληρώθηκε, ἀλλὰ χάνοντας τὸν χριστιανισμὸ καὶ τὴν ἰδέα του καὶμετατρέποντας τὸν σὲ κληρονόμο τῆς ἀρχαίας Ρώμης….Διακηρύχθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Πάπα πὼς χωρὶς τὴν παγκόσμια κατοχὴ χωρῶν καὶ λαῶν, χωρὶς ρωμαϊκὴ παγκόσμια μοναρχία, αὐτὴ τὴ φορὰὄχι τοῦ αὐτοκράτορα ἀλλὰ τοῦ Πάπα, ὁ χριστιανισμὸς δὲν θὰ ἐπιζοῦσε». (Dostoievski “Journal d’ un ecrivain”, Gallimard, 11e edition, 1951, p. 559).
.             Ἡ θρησκεία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης μὲ τὸ Ὑπέρτατο Ὂν καὶ ἡ Τρομοκρατία, κυρίως κατὰ τὰ ἔτη 1792-1794, ἦταν ἡ ἐξ ἀντιθέτου συνέχεια τῆς Παποσύνης καὶ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης. ὉΠέτερ Βάις στὸ θεατρικό του ἔργο «Ἡ δολοφονία τοῦ Μαρὰ» βάζει τὸν πρωταγωνιστὴ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης νὰ λέγει πὼς ὁ θάνατος μετὰ ἀπὸ βασανιστήρια (Σήμ.γρ. ἀπὸ τὴν ἹερὰἘξέταση) «ἤτανε πανηγύρι ἀληθινό. Μπροστά του οἱ τωρινὲς γιορτὲς μᾶς ( Σήμ. γρ. μὲ τὴν γκιλοτίνα) εἶναι ἄνοστα παιχνίδια. Ἡ Ἱερὴ Ἐξέταση δὲν μᾶς διασκεδάζει πιά. Μ’ ὅλο ποὺ τώρα μόλις ἀρχινήσαμε λείπει ἀπὸ τοὺς φόνους μας ἡ φλόγα, γιατί μπήκανε στὴν “Ἡμερησία Διαταξη” καὶ στὴ ρουτίνα. Καταδικάζουμε… μὲ παγερὸ ὑπολογισμὸ ὡς νὰ ἔρθει ἡ μέρα ὅπου κάθε ζωὴ θ’ ἀφανιστεῖ γιὰ πάντα». (Σημ. γρ. Τὸ βιβλίο τοῦ Βάις κυκλοφορηθηκε  στὰ ἑλληνικὰ ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Δωδώνη» τὸ 1977, σὲ μετάφραση τοῦ Μάριου Πλωρίτη).
.             Ὅπως ἔγραψε ὁ Μισελὲ «τίποτε δὲν εἶναι πιὸ ἀποκρουστικὸ γιὰ τὴν Ἐπανάσταση ἀπὸ τὸ νὰ ἀγνοεῖ ἡ ἴδια ὅτι ἀπὸ θρησκευτικῆς πλευρᾶς φέρει μέσα τῆς μία θρησκεία». (Jean – FrancoisColosimo “La religion francaise”, Ed. du CERF, 2019, p. 271). Ὁ Colosimo γράφει ἐπίσης τὴν λανθασμένη ἄποψη τοῦ διπλωμάτη καὶ πολιτικοῦ Κλὸντ – Ζοζέφ Ζιρο για τὸν Μαρά, ποὺ τὴν ἐξέφρασε τὸ 1794, μετὰ τὴν ἐκτέλεσή του στὴν γκιλοτίνα, στὶς 1 Ἰουλίου 1793: « Ὅπως ὁ Ἰησοῦς, ὁ Μαρὰ ἀγαποῦσε τὸ λαὸ καὶ μισοῦσε, ὅπως ὁ Ἰησοῦς, τοὺς βασιλεῖς, τοὺς εὐγενεῖς, τοὺς ἱερεῖς, τοὺς πλουσίους…». (Αὔτ. σελ. 249). Ὁ Μπερντιάεφ διαφωνεῖ:  «Ὁ Χριστὸς ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν τύχη τῶν πλουσίων καὶ τῆς ψυχῆς τους, ὅταν ἔλεγε ὅτι εἶναι δύσκολο σ’ αὐτοὺς νὰ μποῦνε στὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν… Ὁ Χριστὸς ἤθελε νὰ ἐλευθερώσει πνευματικά τους πλουσίους. Ἐνδιαφερόταν τόσο γιὰ τὴ γιὰ τὴ δική τους σωτηρία στὴν αἰωνιότητα, ὅσο καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ὁποιασδήποτε ψυχῆς…Ὁ Χριστὸς δίδασκε στοὺς μαθητές Του νὰ μοιράζουν τὰ ἀγαθά τους καὶ ὄχι νὰ τὰ ἁρπάζουν ἀπὸ τοὺς ἄλλους…». (Νικολάι Μπερντιάεφ «Γιὰ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα», Ἔκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη, 1984, σελ. 256).
Γιὰ τοὺς μετααναθεωρητὲς ἡ Τρομοκρατία τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης δὲν προέκυψε ἀπὸκοινωνικὴ πίεση, ἀλλὰ ὡς ἀναπόφευκτο ἐπακόλουθό της πολιτικῆς τῆς κουλτούρας… Συνεπῶς οἱμαζικὲς σφαγὲς τῆς Δεύτερης Τρομοκρατίας (τοῦ 1794) δὲν ἀποτελοῦσαν  παρέκκλιση, ἀλλὰ ἦταν  ἁπλῶς τὸ 1789 μὲ μεγαλύτερο ἀριθμὸ νεκρῶν» (Βλ. T.C.W. Blanning«Γαλλικὴ Ἐπανάσταση – Ταξικὴ ἢ πολιτισμικὴ σύγκρουση; Ἔκδ. «Ὀκτώ», Ἀθήνα, 2016, σελ. 100 – 101).
.             Ὑποστηρικτὴς τῆς βίας καὶ τῆς τρομοκρατίας  ποὺ ἄσκησε ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, μεταξὺτῶν ἄλλων, ἦταν ὁ Γάλλος πολιτικὸς καὶ θεωρητικός του ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ Ζὸρζ Σορελ (1847-1922). Κεντρικὸ θέμα τῆς πολιτικῆς τοῦ σκέψης ἔγινε ἡ ὀργάνωση καὶ ἡ ἄσκηση τῆς προλεταριακῆς βίας. Πολὺ περισσότερο ἐγκωμιάζει τὴν ἄσκηση βίας ὁ Ζᾶν Πὸλ Σαρτρ στὸν πρόλογο τοῦ ἔργου τοῦ Φραντς Φανὸν «Τῆς γῆς οἱ κολασμένοι» (Ἐκδόσεις Κάλβος). Γράφει, μεταξὺ ἄλλων: «Αὐτὴ ἡ ἀσυγκράτητη βία …εἶναι ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀναδημιουργεῖται καὶποὺ μέσω τῆς “τρελῆς μανίας” θὰ μπορέσουν τῆς γὴς οἱ κολασμένοι νὰ γίνουν ἄνθρωποι». (Βλ. σχ. Χάννα Αρεντ «Περὶ βίας», Ἔκδ. «Ἐπίκεντρο», σελ. 49-50).
.             Σήμερα ἡ Γαλλία, θέλει νὰ συνεχίσει τὸν Διαφωτισμὸ τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης, προβάλλοντας ὡς θετικὰ καὶ «προοδευτικὰ» ὅσα συνέβησαν ἐπὶ ἐκείνων τῶν ἡμερῶν καὶ στὴσυνέχεια, ἀπὸ τὸν Ναπολέοντα ἕως τὴν κομμούνα, ἕως τὴν περιθωριοποίηση τῆς ΠαπικῆςἘκκλησίας μὲ τὸν Νόμο τοῦ 1905. Καὶ στὴ χώρα μᾶς ὑπάρχουν λόγιοι καὶ καθηγητὲς πανεπιστημίου, ποὺ προωθοῦν τὴν ἰδέα τῆς μιμήσεως τῶν «ἐπιτευγμάτων» τῆς ΓαλλικῆςἘπανάστασης, χωρὶς νὰ βλέπουν τὶς μετὰ ἀπὸ 235 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τὶς  ἀδυναμίες ποὺἀντιμετωπίζει ἡ Γαλλία, ἀπὸ τὸ πνευματικὸ – θρησκευτικὸ κενὸ ποὺ ἡ ἐξουσία ἐπέβαλε στοὺς κατοίκους της. Γίνονται ἀκόμη καὶ σήμερα ἀπὸ τοὺς «προοδευτικούς» της Γαλλίας καὶ τῆς Ἑλλάδοςἀνεκτὴ ἡ βία ποὺ ἀσκεῖται σὲ ὑπερπόντιες κτήσεις – ἀποικίες, ὅπως στὴν Καληδονία.

   Κομμουνισμός, Ναζισμός, Φασισμὸς

.             Οἱ ἡγέτες τῆς Ρωσικῆς Ἐπαναστασηςτου 1917 καὶ κυρίως ὁ Λένιν εἶχαν δεχθεῖ ἐπιδράσειςἀπὸ διανοούμενους τοῦ Διαφωτισμοῦ, ὅπως ὁ Μάρξ. Ὁ ὁλοκληρωτισμὸς τῆς ἦταν βίαιος καὶ ἡ βία, ὅπως καὶ ἡ τρομοκρατία διατηρήθηκανγια πολλὰ χρόνια, ἕως τὴν πτώση τοῦ κομμουνιστικοῦκαθεστῶτος.Στὴ Σοβιετικὴ Ἕνωση τὴν μέσο- καὶ τὴν μεγαλοαστικὴ τάξη ἀντικατέστησε τὸπρολεταριάτο. Αὐτὸ εἶναι ἡ μεσιανικὴ τάξη ποὺ καλεῖται νὰ ἐλευθερώσει τὴν κοινωνία. Στὴν οὐσία της καὶ ἡ σοβιετικὴ φιλοσοφία εἶναι θεολογία. Περιέχει μίαν ἀποκάλυψη, ἔχει ἱερὰ βιβλία, τοὺς καθηγητές της, προϋποθέτει τὴν ὕπαρξη ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων… Ἡ ὀρθόδοξη γραμμὴπεριλαμβάνει τὸν Μάρξ, τὸν Ἔνγκελς, τὸν Λένιν καὶ τὸν Στάλιν…(Βλ. σχ. Νίκ. Μπερντιάεφ «ὉΧριστιανισμὸς καὶ τὸ πρόβλημα τοῦ κομμουνισμοῦ», Ἔκδ. Ι. Σιδέρης, Ἀθήνα, 1977, σελ. 152-153).
.             Ὅπως καὶ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἔτσι καὶ ἡ Ρωσικὴ ἦταν ἄθεη καὶ ἀντιεκκλησιαστική. Πλῆθος ἀρχιερέων καὶ ἱερέων διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, ἐξορίστηκαν, πολλοὶ ἐκτελέστηκαν,ἐκκλησίες μετατράπηκαν σὲ κατοικίες, σὲ γήπεδα, σὲ μαγαζιά. Τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων καὶτοῦ Πάσχα διοργανώνονταν καρνάβαλοι, τὸ 1932 καταρτίσθηκε σχέδιο νὰ καταστραφοῦν ὅλα τὰἐξωτερικὰ σημεῖα τῆς θρησκείας…(Σήμ.γρ.Γιὰ περισσότερα βλ. Νικήτα Στροῦβε «Οἱ Χριστιανοὶ εἰς τὴν ΣοβιετικήνΕνωσιν» σὲ μετάφρ. Ἀρχιμ. Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, Ἔκδ. «Χρυσοπηγή», Ἀθῆναι, 1968). Ὅπως εἶναι γνωστὸ ἡ μνημειώδης Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Γενοβέφας (Ζενεβιέβης) στὸΠαρίσι,  μετατράπηκε ἀπὸ τοὺς Γάλλους ἐπαναστάτες, τὸ 1791, σὲ μαυσωλεῖο γιὰ τοὺς ἐπιφανεῖς Γάλλους…
.             Ἡ φασιστικὴ Ἰταλία καὶ ἡ ναζιστικὴ Γερμανία αἱματοκύλισαν τὴν Εὐρώπη, ἀλλὰγοήτευσαν πρὶν ἀπὸ τὸν Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ὁρισμένους Γάλλους  πολιτικοὺς ἢ κοινωνικοὺς κύκλους στὴ Γαλλία. Στὸ Παρίσι δημιουργήθηκε  ἕνα εἶδος λέσχης, μαζὶ μὲ βιβλιοπωλεῖο, ποὺὀνομαζόταν «Ὁ Κύκλος τῆς Ἀριστερῆς Ὄχθης» καὶ ἀποτελοῦσε ἕδρα δραστήριας προπαγάνδας κυρίως ὑπὲρ τοῦ Ναζισμοῦ. Ὅπως ἔγραψε στὸ τεῦχος τῆς 8ης Ἰουλίου  1939 τὸ γαλλικὸ περιοδικὸ«Νέα Εὐρώπη» ἁπλὰ γεγονότα πείθουν πὼς στὴ Γαλλία ὑπάρχουν καὶ Γάλλοι ποὺ δὲν εἶναι μονάχα ἐθνικοσοσιαλιστές, μὲ τὴ γενικὴ ἔννοια τοῦ ὄρου, ἀλλὰ καθαυτὸ χιτλερικοί, δηλαδὴ Γερμανοὶἐθνικοσοσιαλιστές». (Lionel Richard« Ναζισμὸς καὶ κουλτούρα», Ἔκδ. Ἀστέρι , 1979, σελ. 279)
.             Γιὰ τοὺς φασίστες τοῦ Μουσολίνι καὶ τὸν ναζισμὸ τοῦ Χίτλερ ὁ καθηγητὴς  Γιάννης Στεφανίδης γράφει: «Οἱ φασίστες πίστευαν ὅτι οἱ παραδοσιακὲς ἀξίες, ποὺ βασίζονταν εἴτε στὴν χριστιανικὴ ἠθική, εἴτε στὸν ἀνθρωπισμὸ τῆς νεότερης ἐποχῆς, ἀποτελοῦσαν ἐμπόδιο στὸν ἀγώνα τους γιὰ ἐξουσία κι ἐπικράτηση. Ἀντίθετα ὑπογράμμιζαν τὴ σημασία τοῦ ἀγώνα κι ἐξιδανίκευαν τὸν πόλεμο. Ὁ φασισμὸς μηρύκαζε τὶς δοξασίες τοῦ λεγομένου ¨κοινωνικοῦ δαρβινισμοῦ, ποὺ εἶχαν γνωρίσει κάποια διάδοση ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 19ου αἰώνα κι ἐπιχειροῦσαν νὰ μεταφέρουν τὴ θεωρία τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς στὰ πεδία τῆς κοινωνίας καὶ τῆς πολιτικῆς. Στὴν περίπτωση τοῦ γερμανικοῦἐθνικοσοσιαλισμοῦ, οἱ δοξασίες αὐτὲς ἀποτέλεσαν τὸ ὑπόβαθρο ἑνὸς βίαιου ρατσισμοῦ καὶἀντισημιτισμοῦ, φαινομένων μὲ πολὺ βαθύτερες καταβολὲς στὸ παρελθὸν τῆς Εὐρώπης». (Γιάννη Στεφανίδη «Ὁ τελευταῖος Εὐρωπαϊκὸς αἰώνας – Διπλωματία καὶ πολιτικὴ τῶν Δυνάμεων (1871-1945», Ἔκδ. «Προσκήμνιο», Ἀθήνα, 1997, σελ.128-129).
.             Γιὰ τὶς ἰδεολογίες τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ ἡ ΧάνναΑρεντγραφει: «Στόχος τῶν ὁλοκληρωτικῶν ἰδεολογιῶν δὲν εἶναι ἡ ἀλλαγὴ τοῦ ἐξωτερικοῦ κόσμου, οὔτε ἡ ἐπαναστατικὴἀναδιαμόρφωση τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ ἡ μεταμόρφωση τῆς ἴδιας της ἀνθρώπινης φύσης…Ὡς τώρα ἡὁλοκληρωτικὴ πίστη, ὅτι ὅλα εἶναι δυνατά, μοιάζει νὰ ἔχει ἀποδείξει ἕνα πράγμα: Ὅτι ὅλα μποροῦν νὰ καταστραφοῦν». (Χάννα Αρεντ «Τὸ ὁλοκληρωτικὸ σύστημα» Ἔκδ. «Εὐρύαλος», Ἀθήνα, 1988, σελ. 249-250).

   Ἐπίλογος

.             Τὸ ἐρώτημα, ποὺ τίθεται, εἶναι ἂν ἡ παποσύνηεκπροσωπει τὸν Χριστὸ μὲ τὴν ἐκκοσμίκευσή της καὶ τὴν πρόκληση ὀξύτατων ἀντιθέσεων στοὺς κόλπους της, μὲ ἀποτέλεσμα τὸσχίσμα καὶ τὴ συγκρότηση πολλῶν ὁμάδων Διαμαρτυρομένων, ἀλλὰ  καὶ τὸ μίσος ποὺ προκλήθηκε στὴ Γαλλία κατὰ τοῦ φεουδαρχισμοῦ καὶ τῆς προκλητικῆς ζωῆς ἀξιωματούχων της. Ὁ λόγος τοῦἸησοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφής: « Ἀμήν, ἀμήν, ἐὰν τὶς τὸν λόγον τὸν ἐμόντηρηση θάνατον οὐ θεωρήση εἰς τὸν αἰώνα» (Ἰωάν. θ΄51) καὶ «Οὐαὶ τῷ κόσμω ἀπὸ τῶν σκανδάλων. Ἀνάγκη γὰρ ἐστίνελθειν τὰσκάνδαλα, πλὴν οὐαὶ τῷ ἀνθρώπωεκεινω δὶ’ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται». (Μάτθ. ἰη΄7). Καὶ τὰσκάνδαλα τῆς παποσύνης ( Σήμ.γρ. Ἡ παποσύνη στὴ δημοτικὴ γράφεται μὲ ὁ. Παλαιότερα γραφόταν μὲ ὢ) εἶναι πολλὰ καὶ σοβαρά.
.             Ὁ ἀείμνηστος Ἡγούμενος τῆς Ι. Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους π. Γεώργιος (Καψάνης) ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Χερσῶνος Εὐγένιος Βούλγαρις χαρακτηρίζει τὴν παπωσύνη «Νέα Βαβυλώνα»:
.             «Ἡ Παπωσύνη διέστρεψε πολλὰ τῶν ἀποκεκαλυμμένων δογμάτων, συδιαστρέψασα αὐτὸτὸ Πνεῦμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐπενόησε δὲ ἄλλα νέα ἀντιευαγγελικὰ δόγματα, διὰ τῶν ὁποίων κατεπάτησε  τὴν συνείδησιν  καὶ τὴν διάνοιαν, ἐνεφύσησε τὴν μισαλλοδοξίαν, ἐνέβαλε διχόνοιανμεταξυ λαῶν καὶ βασιλέων καὶ πραγματικῶς ἀπεδείχθη  νέα κατὰ τὴν ἀποκάλυψιν Βαβυλων». (Σημ. γρ. Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ Γέροντα «Ὀρθοδοξία καὶ Οὐμανισμὸς – Ὀρθοδοξία καὶ Παπισμός», Β΄ Ἔκδοση, Ἔκδ. Ι. Μ. Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1995, σελ. 103). 
.             Καὶ ἡ Ὀρθοδοξία; Ἔχει ἀπὸ τοῦ Κηρύγματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν ἔργων τῶν Πατέρων τὴν ὀρθὴ ἐκκλησιολογία καλλιεργήσει καὶ τὴν διατηρεῖ σταθερά. Πλὴν μεμονωμένων καὶ μὴ σοβαρῶν περιπτώσεων δὲν ἔχει ἀρνητικὰ σημεῖα στὴν Ἱστορία Της, βίας καὶ σκανδάλων. Μᾶλλον ὑπῆρξε θύμα τῆς ἐπιθετικότητας τῆς παποσύνης, τοῦ κομμουνιστικοῦ ὁλοκληρωτισμοῦ, τοῦ τυραννικοῦ φασισμοῦ καὶ τῶν σύγχρονων ἀθέων καὶ ἀντιεκκλησιαστικῶν καθεστώτων καὶ ἰδεολογιῶν.  Ὅμως ὁ κίνδυνος τῆς ἐκκοσμίκευσης, κυρίως στὶς ἡμέρες μας,  εἶναι μέγας πειρασμὸς γιὰ τὰ μέλη τῆς κάθε διοικούσας τοπικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας. Ἡ προσκόλληση στὴν ἐκκοσμίκευση προκαλεῖ ἔλλειψη ἱεραποστολικοῦ ζήλου, ἀτολμία στὴ λήψη ἀποφάσεων σημαντικῶν γιὰ τὴν πορεία Της, δισταγμὸ καὶ ἠττοπάθεια ἔναντι  κυβερνητικῶν ἀποφάσεων ἀρνητικῶν γιὰ τὸ ποίμνιό της καὶ πρόκληση σχισμάτων στοὺς κόλπους της.

.             Ὅλα ὅσα ἐγράφησαν θέλουν νὰ ὑπενθυμίσουν τὴν ἀποκρυπτόμενη ἀλήθεια, πὼς ἡ παποσύνη, ὁ ἄθεος Διαφωτισμὸς καὶ ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση, γιὰ λόγους προπαγάνδας καὶ σκοπιμοτήτων, ἐξιδανικεύονται, ἐνῶ ἔχουν προκαλέσει σοβαρὰ προβλήματα καὶ παρακμιακὰ φαινόμενα στὶς εὐρωπαϊκὲς κοινωνίες καὶ στὴν  ἴδια τὴ Γαλλία. Ἔγραψε ὁ Ντοστογιέφσκι τὸν διορατικὸ  λόγο τοῦ ἀββᾶ Ζωσιμᾶ:
.             «Αὐτοὶ ἔχοντας γιὰ βάση τὴν ἐπιστήμη, θέλουν νὰ πετύχουν τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη μονάχα μὲ τὸ λογικό τους, ἀγνοώντας τὸν Χριστὸ καὶ ἔχουν διακηρύξει  πιὰ πὼς δὲν ὑπάρχει οὔτεἔγκλημα οὔτε ἁμάρτημα. Μὲ τὸν τρόπο ποὺ σκέφτονται ἔχουν δίκιο: γιατί μία καὶ δὲν ἔχεις Θεὸτότε τί νόημα μπορεῖ νὰ ἔχει τὸ ἔγκλημα; Στὴν Εὐρώπη ὁ λαὸς ξεσηκώνεται καὶ βιαιοπραγεῖ κιόλας ἐνάντια στοὺς πλούσιους καὶ οἱ λαϊκοὶ ἡγέτες τὸν ὁδηγοῦν σὲ αἱματηρὲς συγκρούσεις καὶ τοῦμαθαίνουν πὼς τὸ μίσος τοῦ εἶναι δίκαιο…Σκέφτονται νὰ τὰ κανονίσουν ὅλα δίκαια μά, ἀπορρίπτοντας τὸν Χριστό, στὸ τέλος θὰ πλημμυρίσουν τὸν κόσμο μὲ αἷμα. Γιατί τὸ αἷμα ζητάει αἷμα. Μάχαιραν ἔδωσες, μάχαιραν θὰ λάβεις. Καὶ ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἐξολοθρεύονταν μεταξύ τους ὣς τοὺς τελευταίους δύο ἀνθρώπους ἐπὶ τῆς γῆς. Μὰ καὶ αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι δὲν θὰ κατάφερναν νὰ συγκρατήσουν τὴν περηφάνια τους καὶ ὁ τελευταῖος θὰ σκότωνε τὸν προτελευταῖο καὶ ὕστερα καὶ τὸν ἑαυτό του». (Φιόντορ Ντοστογιεβσκη, «Ἀδελφοὶ Καραμάζοβ», Ἔκδ. Γκοβόστη, Μεταφρ. Ἄρη Ἀλεξάνδρου, σελ. 364 καὶ 367).-