Ε.Κ: Τι θυμάστε περισσότερο από τα νεανικά σας χρόνια στο πανεπιστήμιο, στην Αδελφότητα Ζωή, πώς ήταν ο Αναστάσιος;
Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος: Ο Αναστάσιος, Θεόδωρε, ήταν λαμπρό μυαλό, δεν ήταν τυχαίο μυαλό. Αφήνω τον χαρακτήρα και όλα τα άλλα, αλλά ο Αναστάσιος ήταν μυαλό που άστραφτε. Ήταν όλον τον καιρό στο πανεπιστήμιο και μάλιστα χαρακτηριστικά θυμάμαι που ενώ ο καθηγητής της Θρησκειολογίας πολύ καλός καθηγητής, ο Λεωνίδας Φιλιππίδης ενώ τον πλησίαζαν πολλοί φοιτητές και μερικοί ήθελαν να τον διαδεχθούν αυτός από την αρχή έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Αναστάσιο διότι ήταν χαρισματούχος άνθρωπος και βλέπετε ότι ο Αναστάσιος βρέθηκε καθηγητής Θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο. Ως φοιτητής ήταν ευχάριστος, πάρα πολύ κοινωνικός σε σχέση με όλους τους άλλους φοιτητές, ανοικτό μυαλό, αλλά από την άλλη μεριά σοβαρός άνθρωπος που δεν τον έπαιρνες ποτέ στα αστεία.
Ε.Κ: Συνεργασθήκατε σε πνευματικό έργο;
Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος: Από τα φοιτητικά μας χρόνια, πολύ νωρίς, ήμασταν σε δράση η οποία άρχισε με το είμαστε βοηθοί στα Κατηχητικά Σχολεία. Όταν τελειώσαμε το Πανεπιστήμιο και την στρατιωτική μας θητεία δυόμισι χρόνια συνεχίσαμε μαζί. Ο Αναστάσιος είχε το ανώτατο Κατηχητικό της ενορίας των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ομονοίας με μεγάλο αριθμό παιδιών, αυτό δεν ήταν εύκολο πράγμα να έχεις μία πολυάριθμη νεολαία. Μαζί είχαμε το Φροντιστήριο Κατηχητών και Ομαδαρχών των Χριστιανικών Ομάδων κι αυτό ήταν κάθε εβδομάδα, κι όχι μόνο αυτό αλλά γράφαμε και τα φοιτητικά βοηθήματα, είχαμε και μία ουσιαστική σχέση με την Ένωση Επιστημόνων. Ήμασταν μαζί σε μία κατασκήνωση του Παρνασσού και μετά ως αρχηγός ο Αναστάσιος ήταν αμίμητος, οι φοιτητές ορκιζόταν στο όνομα του, διότι υπήρχε επικοινωνία διδασκάλου, παιδαγωγού, πατρός κ.λ.π.
