-Ακάκιεεε! Έλα μέσα να σού μιλήσω, είπε με τη γνώριμη γλυκιά φωνή του, ο Γέροντας Παφνούτιος. Ο Ακάκιος μπήκε και κάθησε στη μικρή ξύλινη αλευροκασέλα. Ο Γέροντας Παφνούτιος άρχισε συγκινημένος να μιλάει στον Ακάκιο:
«Βρισκόμαστε στο μήνα Νοέμβρη του σωτηρίου έτους 2024! Υπάρχουν μέσα στο μήνα τέσσερες Κυριακές. Η Εκκλησία μας έχει επιλέξει να διαβάζονται και τις τέσσερες αυτές Κυριακές περικοπές από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο.
Πρόσεξα μάλιστα ότι κατά τις τρεις Κυριακές, δηλαδή στις 3, 17 και 24 Νοέμβρη, τα Ευαγγελικά Αναγνώσματα αναφέρονται σε πλούσιους ανθρώπους (ιστ΄19-31, ιβ΄16-21, ιη 18-27) και στην τέταρτη, στις 10 Νοέμβρη (ι΄25-37), στον Καλό Σαμαρείτη! Προσπάθησα να βρω κάποιους λόγους, αιτίες και σκοπούς, που υπαγόρευσαν αυτή την τάξη στο Κυριακοδρόμιο….
Πάντα Ακάκιε, ο πλούτος έθελγε τους ανθρώπους. Τους έδινε δύναμη, κύρος, προβολή, επιβολή, κυριαρχία, ευζωία, άνεση, ασφάλεια…..
Μα και στην εποχή μας, από τα σύγχρονα μέσα μαζικής επικοινωνίας όλου του κόσμου, δε βλέπεις πόσο προβάλλεται ο πλούτος; Πόσο προσωποποιείται ώστε να εναβρύνεται ο κάθε πλούσιος ότι είναι πετυχεμένος, αναγνωρισμένος, με δεξιότητες, με εξυπνάδα, με υπεροχή, με επιρροή, με διακεκριμένη θέση στη λίστα των πλουσίων, με διακαή πόθο και όνειρό του να πετύχει κάποτε την εγγραφή του στη λίστα της ….παγκόσμιας κατάταξης των δισεκατομμυριούχων;
Ο Χριστός όμως Ακάκιε, στις τρεις παραπάνω περικοπές, διατυπώνει τις δυσυπέρβλητες δυσκολίες των πλουσίων ν΄απεξαρτηθούν από την επιρροή του πλούτου. Δεν τους αποκλείει από τη βασιλεία Του, αλλά τους τοποθετεί κοντά στα όρια του αδύνατου, του ανέφικτου. Έτσι τους προετοιμάζει για ν΄αντέξουν, όσοι από αυτούς θελήσουν, το δύσκολο αγώνα για τη σωτηρία τους…..
Σε όλες τις εποχές, αλλά ιδιαίτερα στην εποχή μας υπάρχουν πολλοί πλούσιοι. Ο Ελλάδα κατείχε και κατέχει στον κόσμο από τα ψηλότερα ποσοστά σε πλούσιους και σε μέγεθος πλούτου.
Στους καιρούς μας, υπάρχουν ευάριθμοι΄Ελληνες, που με την πίστη τους και την πάλη με τον πλούτο τους, κατορθώνουν με δυσκολία και διέρχονται από την «τρυμαλιά ραφίδα». Σαν «Καλοί Σαμαρείτες» νοιάζονται για τον πάσχοντα συνάνθρωπό τους, που έχει υποστεί πάσης φύσεως πληγές. Νοιάζονται και για τα «Πανδοχεία» για να ανακουφίζονται σε αυτά οι πληγωμένοι συνάνθρωποι.
Γιαυτό φρονώ Ακάκιε, ότι ενέταξαν οι Πατέρες την παραβολή του Καλού Σαμαρείτου, ανάμεσα στις Ευαγγελικές Περικοπές, που μιλάνε για τους κατέχοντες τον πλούτο!
Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε, ότι υπάρχουν και πολλές Σαμαρείτισσες, που το έργο τους στην εποχή μας απλώνεται όλο και περισσότερο, που είναι άξιες της ευγνωμοσύνης μας και του θαυμασμού μας, που μοιράζουνε τον πλούτο τους «αφειδώς» για τον «πληγωμένο» συνάνθρωπο τους…
Υπάρχουν, Ακάκιε, αρκετοί έμφρονες πλούσιοι, όπως υπάρχουν και πολλοί άφρονες!»