Χαρμολύπη γιὰ τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο
Τοῦ Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
. Χαρμολύπη νιώθω στὴν ψυχή μου γιὰ τὴν ἀναχώρηση πρὸς τὴν αἰωνιότητα τοῦἈρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου. Ἔφυγε ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα καὶ ἡ ἀναχώρησή του προκαλεῖθλίψη, γιατί ἀφήνει δυσαναπλήρωτο κενὸ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅλη τὴν Ὀρθοδοξία, στὸν καθέναν ποὺ τὸν γνώρισε, ἢ ποὺ δέχθηκε τὶς πνευματικὲς εὐεργεσίες του καὶποὺ τὸν ἔνιωθε κοντά του, εἴτε εἶναι Ἀφρικανός, εἴτε Ἕλληνας, εἴτε Ἀλβανός, εἴτε ὁπουδήποτε στὸν γήινο αὐτὸν κόσμο. Ταυτόχρονα ἡ ἀναχώρησή του δημιουργεῖ ἕνα χαρούμενο συναίσθημα, ὅτι βρίσκεται κοντὰ στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ δέεται ὑπὲρ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας, τῆς ταλανιζόμενης ἀπὸ σχίσματα κι ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση ἡγητόρων Της καὶ γιὰ καθέναν ἀπὸ ἐμᾶς.
. Ὁ μακαριστὸς ἀφήνει στὴν Ἐκκλησία ὡς παρακαταθήκη ἕνα ἐντυπωσιακὸ πνευματικό, ἐπιστημονικό, ἐκκλησιαστικό, ἱεραποστολικό, πολιτισμικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο, ποὺ ἐλάχιστοι ἔχουν τὰ προσόντα καὶ τὴ θέληση νὰ τὸ πετύχουν. Στὴν ἱεραποστολὴ στὴν Ἀφρικὴ καὶ ὡς τοποτηρητὴς τῆς Μητροπόλεως Κένυας, Οὐγκάντας καὶ Τανζανίας ἔμαθε τὰ σουαχίλι, ἐπιμελήθηκε τῆς μεταφράσεως στὴ γλώσσα αὐτὴ τῶν λειτουργικῶν βιβλίων, χειροτόνησε 62 γηγενεῖς ἱερεῖς, καὶ ἐκ τοῦ μηδενὸς ἔκτισε καὶ ἐξόπλισε σχολεῖα καὶ ἰατρεῖα.
. Ὅταν πῆγε ὡς Ἀρχιεπίσκοπος στὴν Ἀλβανία, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ὑπῆρχε. Ὁκομμουνιστὴς δικτάτορας Χότζα εἶχε γκρεμίσει ὅλες τὶς ἐκκλησιές, ἢ τὶς εἶχε μετατρέψει σὲ χώρους πολλαπλῶν χρήσεων, σὲ κατοικίες, σὲ καταστήματα. Εἶχε καταργήσει τοὺς ἱερεῖς, τοὺς ὁποίους καὶἐδίωξε ὡς νέος Διοκλητιανός. Ξεκινώντας κυριολεκτικὰ ἀπὸ τὸ μηδὲν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀναστάσιος καὶ ἔχοντας νὰ ἀντιμετωπίσει τὸ μίσος τῶν ἀλβανικῶν ἀρχῶν, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, ἔκαμε τὸθαῦμα καὶ ἀπὸ νεκρά, ποὺ ἦταν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας, Τὴν ἀνέστησε. Ἀπὸ τὴν σὲἐρείπια Ἐκκλησία ποὺ παρέλαβε, μέσα σὲ σχετικὰ λίγα χρόνια, καὶ παρὰ τὶς δυσκολίες ποὺσυνάντησε, παραδίδει μία ζωντανὴ Ἐκκλησία μὲ πολυάριθμους ναοὺς καὶ πνευματικὰ κέντρα, μεγαλοπρεπῆ καθεδρικὸ ναὸ στὸ κέντρο τῶν Τιράνων, ἱδρύματα, καὶ ἐξαιρετικὸ πνευματικό, ἐκκλησιαστικό, ἐκπαιδευτικὸ καὶ κοινωνικὸ ἔργο.
. Τὸν γνώρισα γιὰ πρώτη φορὰ ὡς λαϊκὸ καὶ κατηχητὴ στὸν ἱερὸ ναὸ Ἁγίου Κωνσταντίνου Ὁμονοίας, ὅπου μὲ πῆγε καλὸς φίλος, σήμερα κληρικός, καλή του ἡ ὥρα. Ὁ Ἀναστάσιος μὲ κέρδισε μὲ τὴν γλυκύτητα τῆς ὁμιλίας του, μὲ τὰ φωτισμένα λόγια ποὺ ἔλεγε καὶ μὲ τὴν ἔκφραση τῆς κατὰΧριστὸν ἀγάπης του πρὸς ὅλους καὶ πρὸς ἐμένα ποὺ δὲν μὲ ἤξερε. Στὸ μάθημα τοῦ Ἀναστασίου Γιαννουλάτου ὁ εὐρύχωρος ναὸς ἦταν γεμάτος ἀπὸ νέους, ποὺ διψοῦσαν γιὰ κάτι διαφορετικὸ ἀπὸἕνα ἀνούσιο καὶ ἀκαταλαβίστικο κήρυγμα. Τὸν ξανασυνάντησα στὸ κτίριο τῆς Ἀκαδημίας 45, ὅπου μὲ πῆγε ὁ ἴδιος καρδιακὸς φίλος μου, γιὰ νὰ συμμετάσχουμε σὲ μαθήματα χριστιανικῆς ὁμάδας καὶνὰ παίξουμε πίνγκ πόνγκ… Στὸ ἰσόγειο τοῦ κτιρίου ὑπῆρχε σὲ πόρτα μία ταμπέλα ποὺ ἔγραφε «Πορευθέντες». Μᾶς κίνησε τὴν περιέργεια. Μάθαμε ὅτι ἀφορᾶ στὴν ἱεραποστολὴ στὴν Ἀφρικὴκαὶ πὼς ἐμπνευστής, δημιουργὸς καὶ πρωτεργάτης ἦταν ὁ Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος. Τὸν συναντήσαμε, ἀκούσαμε λόγια του γεμάτα ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀφρικανοὺς ἀδελφούς μας καὶ ἐντυπωσιαστήκαμε. Ἀρχίσαμε νὰ διαβάζουμε βιβλία γιὰ ἱεραποστόλους στὴν Ἀφρική, Ἕλληνες καὶξένους. Στὰ νεανικά μας χρόνια φανταζόμασταν στὴν Ἀφρικὴ περιπέτειες, ἡρωισμούς, αὐτοθυσίες. Φαντασία ἐμεῖς, ἔργο ἐξαιρετικὸ ὁ Ἀναστάσιος, παρὰ τὴν ἀσθενική του κράση. Ὅταν διαπίστωσε ὅτι πήραμε πολλὴ φόρα, ἀλλὰ τὸ ἅλμα μας ἦταν πολὺ μικρό, δὲν μᾶς ἀποθάρρυνε. Ὁ καθένας βοηθάει μὲ τὰ τάλαντα ποὺ τοῦ ἔχει δώσει ὁ Θεός, μᾶς εἶπε. Ἱεραποστολὴ γίνεται καὶ στὴν Ἑλλάδα, στὴ γειτονιά σας, στὴν ἐνορία σας, πρόσθεσε. Ἐκεῖνος πῆρε τὸν δύσκολο δρόμο καὶ πέτυχε νὰπροσφέρει πολλὰ στὴν Ἐκκλησία. Ἐμεῖς χαμηλὲς πτήσεις. Ὁ φίλος πολὺ καλύτερα ἀπὸ ἐμένα. Ὡς κληρικὸς στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος πράγματι βοηθάει τὴν ἱεραποστολὴ ὄχι μόνο στὴν ἐνορία του, ἀλλὰ ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη, ἀπὸ τὴ Σερβία ἕως τὴν Ἀφρική.
. Τὸν εἶχα καθηγητὴ καὶ στὸ Πανεπιστήμιο. Καὶ ἐκεῖ ἦταν παράδειγμα γιὰ μένα ἠπιότητας,ἀγάπης καὶ καλοσύνης, στοιχεῖα τῆς προσωπικότητάς του, ποὺ συνδυάζονταν μὲ ἀρίστη γνώση τοῦμαθήματος ποὺ δίδασκε. Μὲ τὸν μακαριστὸ Ἀρχιεπίσκοπο Ἀναστάσιο μιλούσαμε στὸ τηλέφωνο. Μία ἀπὸ τὶς τελευταῖες φορὲς μοῦ συνέστησε νὰ εἶμαι σταθερὸς στὶς ἀρχὲς καὶ στὶς ἀπόψεις μου, ὅσο καὶ ἂν αὐτὴ ἡ σταθερότητα κοστίζει, καὶ μὲ παρότρυνε νὰ ἐξακολουθήσω νὰ γράφω. «Γράφε», μοῦ εἶπε, «ὅσο ὁ Κύριος σοῦ δίνει δύναμη καὶ ὑγεία, μὴ σταματήσεις νὰ γράφεις».
. Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ σεβαστοῦ καὶ πολὺ ἀγαπητοῦ μου Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας Ἀναστασίου.-
Αὐτὴ ἡ καταχώριση ἀναργήθηκε στὶς 25 Ἰανουάριος 2025, 8:13 μ.μ. καὶ ἀρχειοθετήθηκε ὡς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ. Μπορεῖτε νὰ παρακολουθήσετε τὶς ἀπαντήσεις μέσῳ τοῦ RSS 2.0.
Μπορεῖτε νὰ ἀφήσετε μιὰν ἀπάντηση ἢ μιὰ εἰδοποίηση σύνδεσης ἀπ’ τὸν δικό σας ἱστοχῶρο.