Του Σωτήρη Μ. Τζούμα/ ΧPSALMOS.grΥπάρχουν θέματα που δεν μπορεί να παραμένουν ασχολίαστα. Όχι από υπεροψία, ούτε επειδή κάποιοι αισθάνονται ή αυτοχρίζονται κριτές των πάντων, αλλά επειδή υπάρχουν όρια – όρια που, όταν ξεπερνιούνται, προκαλούν εύλογο προβληματισμό και αγανάκτηση. Ένα από αυτά είναι και η απουσία ορισμένων Ιεραρχών από τις Μητροπόλεις τους τις άγιες ημέρες του Δεκαπενταύγουστου.
Το λεγόμενος «Πάσχα του καλοκαιριού», όπως ο λαός αποκαλεί με σεβασμό και κατάνυξη τη γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, δεν είναι απλώς άλλη μια ημερολογιακή εορτή. Είναι ένα δεκαπενθήμερο παρακλήσεων, προσευχής,νηστείας μνήμης και ευγνωμοσύνης προς την Παναγία μας. Είναι περίοδος που οι ναοί –ειδικά οι πανηγυρίζοντες– γεμίζουν με πιστούς που αναζητούν την παρηγοριά, την παρουσία και την καθοδήγηση της Εκκλησίας.
Και όμως, κάποιοι Μητροπολίτες επιλέγουν να λείπουν από τις επαρχίες τους αυτές τις ημέρες. Όχι για λόγους υγείας ή εκτάκτων υποχρεώσεων, αλλά για να κάνουν τουριστικές επισκέψεις, να περιφέρονται σε νησιά, να φωτογραφίζονται σε άλλους ναούς και –γιατί όχι;– να δειπνούν σε γραφικές παραθαλάσσιες ταβέρνες. Είναι αυτή η εικόνα του Ποιμενάρχη που περιμένει ο λαός του; Είναι αυτό το «καθήκον» ενός Ιεράρχη που έχει αναλάβει να ποιμάνει ανθρώπους, να τους σταθεί πνευματικά, να προΐσταται στις ιερές πανηγύρεις του τόπου του και να εορτάσει μαζί τους την Παναγία μας;
Δεν υπάρχουν, άραγε, εκκλησίες αφιερωμένες στην Παναγία μέσα στη δική του Μητρόπολη; Δεν υπάρχουν ενορίες που περιμένουν τον Επίσκοπο να προεξάρχει στις ακολουθίες, να ενισχύσει το φρόνημα του λαού, να παρασταθεί ως πνευματικός πατέρας στην πιο λαοφιλή γιορτή του καλοκαιριού; Πού είναι το παράδειγμα; Πού είναι η ευθύνη;
Αντιθέτως, παρατηρούμε μια ανησυχητική ελαφρότητα – μια συμπεριφορά που προσομοιάζει περισσότερο σε lifestyle celebrity παρά σε εκκλησιαστικό ηγέτη. Και το χειρότερο: η προϊστάμενη εκκλησιαστική αρχή, που κατά τα άλλα δείχνει υπερευαισθησία σε θέματα δευτερευούσης σημασίας, σφυρίζει αδιάφορα όταν οι Ποιμενάρχες απουσιάζουν από την Ποίμνη τους. Γιατί; Μήπως επειδή οι «σχέσεις» είναι πιο σημαντικές από τις αρχές; Μήπως γιατί υπάρχει ανοχή σε μια εκτροπή που γίνεται πλέον κανόνας;
Ακόμα και ο Οικουμενικός Πατριάρχης –ο οποίος ταξιδεύει συχνά για τις ανάγκες της Αποστολής του αλλά και γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει όλα τα χρόνια της Πατριαρχίας του– φροντίζει να βρίσκεται είτε στην Κωνσταντινούπολη είτε στην Ίμβρο του τον Δεκαπενταύγουστο, δίνοντας το μήνυμα της σταθερότητας, της παρουσίας και της πίστης.
Αυτοί που έχουν πολύ λιγότερες υποχρεώσεις γιατί αισθάνονται άραγε τόσο «απελευθερωμένοι»;
Πού βαδίζει τελικά η Εκκλησία, όταν οι Επίσκοποί της φεύγουν από τις επαρχίες τους σε μεγάλες εορτές; Τι εικόνα δίνουμε στον λαό; Ποιον Χριστό κηρύσσουμε όταν την ώρα της Λειτουργίας και της Παράκλησης, εκείνοι που θα έπρεπε να ηγούνται προτιμούν να απουσιάζουν;
Αν συνεχιστεί αυτή η τακτική, αύριο θα λείπουν και τα Χριστούγεννα, και το Πάσχα – για «λίγη ξεκούραση»ή να πάνε στα χιόνια για σκι.Κι έτσι, θα έχουμε μια Εκκλησία χωρίς Επισκόπους,αλλά με… περιηγητές και ταξιδευτές. Μια Εκκλησία που αντί να ποιμαίνει, θα κάνει δημόσιες σχέσεις. Μια Εκκλησία που δεν θα εμπνέει.
Και τότε, η κρίση δεν θα είναι πια ηθική ή θεσμική. Θα είναι πνευματική.Ή μήπως είναι ήδη…