Μετὰ καὶ τὶς τελευταῖες δηλώσεις τοῦ πρωθυπουργοῦ τῆς χώρας, κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, στὸν ἀπόηχο τῆς ἐκλογῆς Τράμπ, στὶς ὁποῖες φάνηκε νὰ ἀσκεῖ κριτικὴ στὴν woke ἀτζέντα(!), γίνεται φανερὸ πὼς ἡ πρόσδεση τῆς χώρας μας στὸ ἅρμα τῆς Δύσεως ἀρχίζει νὰ ἀποκτᾶ χαρακτηριστικὰ ἐπιθεώρησης. Ἡ πλήρης ἐγκατάλειψη ὅμως, στὸ ὄνομα τῆς ἐν λόγω πρόσδεσης, κάθε μορφῆς χάραξης ἐθνικῆς, καὶ ὡς ἐκ τούτου φιλολαϊκῆς, πολιτικῆς, ὅσο κωμικὴ καὶ νὰ μᾶς φανερώνεται πλέον, ἔχει ὁδηγήσει σημαντικὸ τμῆμα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ σὲ μία ἄνευ προηγουμένου κατάσταση οἰκονομικῆς καὶ ἠθικῆς ἀποτελμάτωσης. Ὁ συντακτικὸς νομοθέτης, καλώντας τὸ ἑλληνικὸ πολιτικὸ σύστημα νὰ μετουσιώνει τὴν λαϊκὴ βούληση σὲ πολιτικὲς ἀποφάσεις, κατοχυρώνει τὴν πρωτοβουλία τοῦ λαοῦ στὴν ἐπιλογὴ τοῦ τρόπο ἐπίλυσης κάθε προβλήματος ποὺ σχετίζεται μὲ τὸ σύνολο. Ἡ καταστρατήγηση τῆς ἐν λόγῳ συνταγματικῆς ἐπιταγῆς καταδικάζει τὸν ἑλληνικὸ λαὸ σὲ συνθῆκες φυλάκισης, ποὺ νομοτελειακὰ ὁδηγοῦν σὲ παρακμὴ κάθε διάσταση τῆς δημόσιας ζωῆς. Ἡ ἐκτροπὴ λοιπὸν ποὺ παρατηρεῖται, ἔτσι ὥστε νὰ γίνουμε ἀρεστοὶ στὴν ὑπερδύναμη, ἔχει δημιουργήσει μία δυστοπία, ἡ ὁποία ὅμως -καὶ αὐτὸ εἶναι ἀξιοσημείωτο- βιώνεται μὲ παρόμοιο τρόπο ἀπὸ τμήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ φαίνεται πὼς ἔχουν διαφορετικὲς ἰδεολογικὲς καταβολές.
Ἡ δεξιὰ καὶ ἡ ἀριστερὰ σήμερα
Τὰ ἰδεολογικὰ σχήματα τοῦ παρελθόντος δὲν μποροῦν νὰ ἐκφράσουν πολιτικὰ τὶς ἀνάγκες τῆς σύγχρονης κοινωνικῆς πραγματικότητας. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ τὴν σταδιακὴ αὔξηση τοῦ ποσοστοῦ τῆς ἀποχῆς στὶς τελευταῖες ἐκλογικὲς ἀναμετρήσεις. Ἡ πολιτικὴ ἰσχὺς ποὺ ἔχει συγκεντρωθεῖ στὰ χέρια τῶν λεγομένων ἀγορῶν εἶναι σὲ τέτοιο βαθμὸ ἀνώτερη ἀπὸ ἐκείνη ποὺ ἔχει ἀπομείνει στοὺς λαούς, ὥστε οἱ ὅροι ἀριστερὰ καὶ δεξιὰ νὰ μὴ ἔχουν πιὰ οὐσιαστικὸ πολιτικὸ περιεχόμενο. Ἡ νέα κατάσταση ποὺ ἔχει διαμορφωθεῖ φαίνεται νὰ συνοψίζεται σὲ δύο κυρίαρχα πολιτικὰ ρεύματα· ἐκεῖνο ποὺ στόχο ἔχει νὰ ἐκφράσει βασικὰ καὶ στοιχειώδη συμφέροντα καὶ ἀνάγκες τῆς κοινωνίας καὶ ἐκεῖνο ποὺ στόχο ἔχει νὰ ἐκφράσει τὰ συμφέροντα τῶν ἀπελευθερωμένων, ἀντικοινωνικῶν, ἀντεθνικῶν ἀγορῶν. Τὸ πρῶτο εἶναι σχεδὸν παράνομο, ἐνῶ τὸ δεύτερο παρουσιάζεται ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, τὴν συστημικὴ ἐπιστήμη καὶ τὴν κρατικοδίαιτη διανόηση, ὡς ὀρθολογικὸς τρόπος λήψης πολιτικῶν ἀποφάσεων. Ἡ ἀποκλειστικὴ παρουσία τοῦ δεύτερου πολιτικοῦ ρεύματος, μὲ τοὺς δεξιοὺς καὶ ἀριστεροὺς κομματικοὺς φορεῖς του, ἐντὸς τῶν κοινοβουλίων, ἔχει περιθωριοποιήσει τὰ πιὸ ἀξιόλογα τμήματα τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος. Οἱ μέσοι ψηφοφόροι, οἱ ὁποῖοι κατέφευγαν στὶς κάλπες κουβαλώντας μαζί τους ἰδανικὰ καὶ ὁράματα, εἴτε αὐτὰ λογίζονται ὡς πατριωτικὰ εἴτε ὡς σοσιαλιστικὰ-κομμουνιστικά, βρίσκονται σὲ μία λανθάνουσα κατάσταση χειμέριας νάρκης, βιώνοντας παθητικὰ μία κλιμακούμενη οἰκονομικὴ καὶ ἠθικὴ συμπίεση. Ἡ παροῦσα συγκυρία εἶναι μία πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε ὁρισμένα ζητήματα σχετικὰ μὲ τὶς καταβολὲς τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος, τὰ ὁποῖα ὁ πυρετὸς τῆς ἐνασχόλησης μὲ τὴν πολιτικὴ ἄφηνε στὸ περιθώριο.
Τὸ “ρωσικὸν” κόμμα
Ὁ κ. Χαράλαμπος Μηνάογλου στὸ ἔργο του “Ἱστορία τοῦ Ρωσικοῦ Κόμματος” κάνει λόγο γιὰ τὸ παραδοσιακὸ πολιτικὸ ρεῦμα, τὸ ὁποῖο προεπαναστατικὰ εὕρισκε ἔκφραση στοὺς λόγους τῶν Κολλυβάδων Πατέρων, ἔχοντας ὡς πρόταγμα τὴν ἀνασύσταση τῆς Ὀρθόδοξης Αὐτοκρατορίας καὶ μετεπαναστατικὰ στὸ, κακῶς νοούμενο ὡς ξενικό, ρωσικὸ κόμμα, ἔχοντας ὡς πρόταγμα τὴν διαφύλαξη τοῦ ὀρθόδοξου χαρακτήρα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ διαπότιζε κάθε πτυχὴ τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ δημόσιου βίου. Οἱ συμπατριῶτες μας, πιστοὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, ποὺ ἀντιστάθηκαν στὴ μετατόπιση τοῦ κέντρου βάρους ἀπὸ τὸν Θεὸ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐπέφερε ὁ εὐρωπαϊκὸς διαφωτισμός, τέκνο τῆς παπικῆς ἀνταρσίας καὶ πατέρας τοῦ ἀνθρώπου ποὺ “δικαιοῦται”, ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ἐκφράζονταν ἀπὸ τὸ ἐν λόγῳ ρεῦμα. Ἀπέναντί τους εἶχαν κατὰ βάση ἀνθρώπους τοῦ συμφέροντος, εὐάριθμους ἀρχικὰ σύμφωνα μὲ τὸν κ. Μηνάογλου, οἱ ὁποῖοι ἐργάσθηκαν ἐντατικὰ καὶ μὲ τὸ ἀζημίωτο γιὰ τὴν αὔξηση τῆς ἐπιρροῆς τῶν ἀγγλοσαξώνων στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Ποῦ βρίσκεται ὅμως τὸ ρωσικὸ κόμμα καὶ οἱ ἄνθρωποί του σήμερα;
Ἡ στάσις τῆς Ἐκκλησίας καὶ οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι τοῦ παραδοσιακοῦ πολιτικοῦ ρεύματος
Ἡ πλήρης συμπόρευση μὲ τὴν Δύση καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἡ καταδικαστικὴ γιὰ τὴν ψυχὴ τῆς Πατρίδας μας ἔνταξή της στὴν ΕΕ ἔχει προκαλέσει τὴν ραγδαία ἀποσυσπείρωση τοῦ “ρωσικοῦ” κόμματος. Οἱ πολιτικοὶ καὶ πνευματικοὶ ἀπόγονοι τοῦ παραδοσιακοῦ πολιτικοῦ ρεύματος εἶναι κυρίως τὰ μέλη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας ποὺ βρίσκονται σὲ κατάσταση πνευματικῆς ἐγρήγορσης. Εἶναι ὅμως μόνον αὐτοί; Ἡ κομμουνιστικὴ ἰδεολογία ἐκμεταλλεύτηκε τὴν ἀνάγκη γιὰ ἰδανικὰ καὶ γιὰ ἀνώτερο σκοπὸ ὑπάρξεως μίας σημαντικῆς μερίδας ἀνθρώπων τῆς Πατρίδας μας, οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ συμπορεύεται μὲ τὸν δεξιόστροφο δεϊστικὸ καταπιεστή τους. Τὸ λεγόμενο κράτος τῆς δεξιᾶς, χρησιμοποίησε ὡς ἐργαλεῖο τὴν Ἐκκλησία, γιὰ νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ ἤθελε• νὰ νομιμοποιεῖ τὴν ἐξουσία του. Ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ νὰ σταθεῖ μὲ τρόπο ποὺ δὲν θὰ ἐπέτρεπε τὴν ταύτισή της μὲ ἰδεολογίες τοῦ διαφωτισμοῦ προτίμησε τὴν πρόσδεσή της μὲ αὐτὲς καὶ ὡς ἐκ τούτου λειτούργησε ἀποσχιστικὰ στὸ πλαίσιο τοῦ ρωσικοῦ κόμματος καὶ ἔσπρωξε μακριά της πολλοὺς ἄξιους ἀνθρώπους γιὰ θυσίες, μαχητικοὺς καὶ ἱκανοὺς νὰ τοποθετήσουν τὰ ἰδανικά τους ὑπεράνω τοῦ ἀτομικοῦ συμφέροντος. Σήμερα, πολλὰ χρόνια μετὰ τὴν ὁριστικὴ χρεωκοπία τῆς κομμουνιστικῆς οὐτοπικῆς ἰδεολογίας, οἱ εὐάλωτοι τῶν σύγχρονων νεοφιλελεύθερων κοινωνιῶν, ποὺ ἀνήκουν στὸ ἀντιευρωπαϊκὸ ἀντισυμβατικὸ πολιτικὸ φάσμα, βλέπουν τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ λειτουργεῖ ὡς δεκανίκι τῆς ἀμερικανικῆς παγκοσμιοποίησης, νὰ ἔχει μετατραπεῖ σὲ νατοϊκὴ καὶ «πολιτικῶς ὀρθή», πορευόμενη ὑποκριτικά, διαπράττοντας τὰ ἴδια λάθη καὶ ἐπιβεβαιώνοντας τὰ ἀπαξιωτικὰ λόγια, σχετικὰ μὲ Αὐτήν, τῆς ὅποιας ἀντικληρικαλιστικῆς ρητορικῆς.
Ἀνάγκη διὰ τήρησιν πατρικῆς στάσεως
Τὴν περασμένη Τρίτη (19/11) συμπληρώθηκαν ἐννέα μῆνες ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ πατρὸς ἡμῶν Βασιλείου Βολουδάκη. Ὁ πατήρ, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ, εἶχε ἕνα θαυμαστὸ τρόπο νὰ συνενώνει φαινομενικὰ ἑτερόκλητα καὶ ἀταίριαστα πρόσωπα. Ἄνθρωποι διεθνοῦς φήμης, καθηγητὲς πανεπιστημίου, γιατροί, δάσκαλοι, ἀριστεροὶ πολιτικοί, νέοι καὶ ἡλικιωμένοι, πτωχοὶ καὶ πονεμένοι, ἰσχυροί, ἀναγνωρίσιμοι, ἀσθενεῖς καὶ ἱερεῖς ἔνιωθαν σὰν μία οἰκογένεια γύρω ἀπὸ τὸν σεβαστό μας πατέρα. Στὰ δύσκολα χρόνια τῆς ὑγειονομικῆς κρίσης, ὅταν ὅλες οἱ σταθερὲς ποὺ εἴχαμε λανθασμένα δημιουργήσει μὲ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ γκρεμίζονταν ἀπὸ τὴν λοιμώδη παράνοια ποὺ εἶχε ἁπλωθεῖ στὸν κόσμο ἀπὸ ἄκρη σὲ ἄκρη, ἡ μορφή του καὶ ὁ λόγος του λειτουργοῦσαν σὰν καταφύγιο γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἀντιστάθηκαν εἴτε αὐτοὶ ἦταν πιστοὶ εἴτε ὄχι. Κατ’ ἀναλογίαν, πρέπει ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος νὰ λειτουργήσει ξανὰ ὡς κινητήρια δύναμη καὶ συνεκτικὴ αἰτία κάθε τομέα ποὺ σχετίζεται μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν κοινωνία. Ἂν ἡ Ἐκκλησία λειτουργήσει μὲ ἑνιαῖο τρόπο, μεταβάλλοντας τὴν δουλικότητά της πρὸς τὸ κράτος τοῦ διαφωτισμοῦ καὶ ἐπιστρέφοντας στὴν αὐθεντικότητά της, ὥστε συντονισμένα νὰ περιθάλψει, νὰ ἐλέγξει, νὰ παρηγορήσει καὶ νὰ τιμωρήσει, χάριν ἰάσεως καὶ θεραπείας, τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία καὶ πολιτεία, τότε, ὡς ἀποτέλεσμα, δὲν θὰ ξεβολέψει ἐκεῖνα τὰ μέλη ποὺ φαινομενικὰ ζοῦν ὡς χριστιανοί, ἀλλὰ ἔχουν ἀρνηθεῖ κατ’ οὐσίαν τὸν Κύριο; Τότε δὲν θὰ προσελκύσει κοντά της τοὺς ἀπογοητευμένους ἀπὸ τὴν ματαίωση τῶν ὁραμάτων τους, ποὺ φαινομενικὰ τὴν ἀποστρέφονται καὶ τὴν κατηγοροῦν; Τότε δὲν θὰ γεμίσει ἀγαλλίαση τὸν πιστὸ λαό, τὸ Βασίλειον Ἱεράτευμα τοῦ Κυρίου;
Καταλήγοντας, νομίζω πὼς εἶναι σημαντικὸ νὰ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι ἡ κατάσταση τῆς Ἐκκλησίας, καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἡ πνευματικότητα κλήρου καὶ λαοῦ, ἡ ὁποία φανερώνεται στὴν κοινωνία μὲ τὴν μορφὴ ἀντίστασης καὶ ἑνότητας, ἀποτελεῖ, ἂν ὄχι τὸν ἀποκλειστικό, τουλάχιστον τὸν πιὸ καθοριστικὸ παράγοντα γιὰ τὴν εὐνοϊκὴ ἢ μὴ πορεία τῶν ἐξελίξεων ποὺ ἀφοροῦν τὸν Ἑλληνισμό. Αὐτὸ δὲν εἶναι δικό μου συμπέρασμα· τὸ ἀποδεικνύει ἡ ἱστορία μας.
Δημήτριος Χρυσοχοΐδης