Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Υπάρχει κάτι πιο τραγικό από έναν άνθρωπο που, ενδεδυμένος το προσωπείο του δήθεν «ζηλωτού», παραδίδεται στη διαβολική μανία του φθόνου και της εμπαθούς διαβολής;
Ναι, είναι τραγικότερο να τον βλέπεις να σπιλώνει συστηματικά, δόλια και προσχεδιασμένα έναν ευλαβή και πνευματικά προικισμένο και εργατικό ιεράρχη του ιδίου εκκλησιαστικού χώρου. Και μάλιστα επί έναν ολόκληρο χρόνο, με λύσσα και χωρίς ίχνος ντροπής, να εξαπολύει έναν ανίερο και ψυχοφθόρο πόλεμο, όχι απλώς ενάντια σε έναν άνθρωπο, αλλά ενάντια σε έναν θεματοφύλακα της ιεροπρέπειας και της δημιουργικότητας εντός του Σώματος της Εκκλησίας.
Ο “ζηλωτής” αυτός –ο Θεός να τον ελεήσει– δεν κινήθηκε από θεία αγάπη ή ευσέβεια. Όχι! Κινήθηκε από βαθιά ριζωμένα πάθη, από τη φλόγα του φθόνου, από την επιθυμία για αυτοπροβολή, κυριαρχία και τελικά, καταστροφή.
Ενα τέτοιο είδος ανθρώπου δεν γράφει· κατασπαράζει. Δεν ελέγχει· λιθοβολεί. Δεν νουθετεί· υπονομεύει. Τα όσα εξαπόλυσε –με πονηρία, με ψεύδη, με αρρωστημένες φαντασιώσεις,με δολοπλοκίες– δεν τα έγραψε «χειρ τις», μα «πούς τις»: ένα βήμα τη φορά, προς την πλήρη πνευματική του απογύμνωση και την ηθική του κατάπτωση.
Το πιο φρικτό; Ουδέποτε αποκαλύφθηκε εν ειλικρινή και συνειδητή μετανοία.Όλο το στήσιμο ήταν παμπόνηρο και η λήξη του ήταν τραγική!Λυπάμαι αλλά προσωπικά δεν με έπεισε για την ειλικρινή του μετάνοια. Ενα φιάσκο ήταν!
Και πίσω απ’ αυτόν, κρύβονται δυστυχώς κι άλλοι. Πιθανόν και συνεπίσκοποι του μάρτυρα Ιεράρχη, οι οποίοι δεν αποκλείεται να τον ενεθάρρυναν –άλλοι διά της σιωπής των, άλλοι διά της υπογείως ενισχυτικής συγκατάνευσής των. Ένας ύπουλος συρφετός εκκλησιαστικών υποτίθεται ανθρώπων αλλά με δηλητηριασμένες συνειδήσεις , που οραματίζονται μια Εκκλησία- δεν έχει σημασία αν είναι του νέου ή του παλαιού ημερολογίου- ως πεδίο εξουσιαστικών ελιγμών και όχι ως λιμάνι σωτηρίας.
Και όμως, ο σεπτός εκείνος Ιεράρχης που στοχοποιήθηκε, δεν ανταπέδωσε το μίσος. Δεν παρασύρθηκε στην οργή, δεν γονάτισε υπό το βάρος της λάσπης.Αντιστάθηκε και δεν έπεσε. Στάθηκε όρθιος με την πραότητα ενός Χριστιανού και την αντοχή ενός μάρτυρα. Υπέμεινε χωρίς κραυγές, χωρίς αντεκδίκηση, χωρίς να κάνει θόρυβο και να ζημιώσει την Εκκλησία του αλλά και χωρίς να εγκαταλείψει το πνευματικό του ύψος – και γι’ αυτό ακριβώς δικαιώνεται στα μάτια του Θεού και των καθαρών ανθρώπων.Για μένα είναι ένας ήρωας και ένας σύγχρονος μάρτυρας που ανέχτηκε αυτόν τον ανηλεή πόλεμο με τόση γενναιότητα και αξιοπρέπεια.
Τραγικό όμως είναι και το γεγονός ότι η Ιεραρχία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δύο ή τριών Ιεραρχώ- έδειξε χλιαρότητα, ανοχή,σιγή, και μία αμήχανη ουδετερότητα.
Αντί να ορθώσει φραγμό στην ασέλγεια του ψεύδους, προτίμησε να ισορροπήσει –κατά τα ανθρώπινα– για να μην ταράξει τις εύθραυστες συμμαχίες και τη νομική κατοχύρωση προφανώς των… προσκυνημάτων στα οποία κάνει κουμάντο ο θρασύτατος υβριστής. Και ο Αρχιεπίσκοπος –αν και φρόνιμος και σοβαρός άνθρωπος – εγκλωβίστηκε με πόνο ψυχής στον φόβο της διάσπασης, αφήνοντας τον υβριστή εντός του ποιμνίου, απλώς επειδή τυχαίνει να υπάγεται εις την “δικαιοδοσία” του.Όμως κάποτε πρέπει τέτοιοι άνθρωποι να παίρνουν το μάθημά τους! Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος να επαναλάβουν την απρέπειά τους! Και η εσχάτη πλάνη χειρών της πρώτης.
Και ποιος είναι αυτός ο υβριστής; Ένας παμπόνηρος, θρασύτατος, έγγαμος, που παίζει με την Εκκλησία λες και είναι προσωπική του επιχείρηση. Ένας τακτικιστής των ιερών πραγμάτων, που έχει στο όνομά του τα ιερά προσκυνήματα στα οποία τελεί τα Μυστήρια που του επιτρέπει η Εκκλησία του, για να μπορεί να παζαρεύει δύναμη και εξουσία, σφετεριζόμενος τα του Θεού.
Τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι απλώς εκκλησιολογικά προβληματικές. Είναι δαιμονικής εμπνεύσεως. Στερούνται ήθους, διακατέχονται από πνεύμα εξουσιαστικό, και φανερώνουν ψυχές που αρνούνται να υποταχθούν στη Χάρη του Θεού. Ο ψευδοζηλωτισμός, ο φανατισμός χωρίς ταπείνωση, δεν είναι αρετή. Είναι πλάνη. Και όταν συνδυάζεται με φθόνο, γίνεται δηλητήριο – για τον ίδιο τον άνθρωπο που το εκχέει και για όλους τους γύρω του.
Ήρθε η ώρα να διαχωριστεί το φως από το σκοτάδι. Να ειπωθεί το «ναι, ναι» και το «ου, ου». Όχι με μίσος – αλλά με την αποφασιστικότητα που απαιτεί η διαφύλαξη της Εκκλησίας από τις ύαινες που την κατασπαράσσουν από μέσα.
Διότι όσο η σιωπή των πολλών επιτρέπει τον θρίαμβο των διαβολικών ενστίκτων των ολίγων, τόσο η Εκκλησία πληγώνεται. Και τότε, δεν φταίει μόνο ο ένας, ο λύκος – φταίνε και οι ποιμένες που του ανοίγουν την πόρτα για να κατασπαράξει τα πρόβατα!
Διότι δεν είναι δυνατόν να καταντήσει η Εκκλησία του Χριστού πεδίο ασχημοσύνης και κακεντρέχειας, ούτε να βεβηλώνεται από φωνές που στάζουν φθόνο και εγωισμό μεταμφιεσμένο σε ευσέβεια. Το ψεύδος, κι αν θριαμβεύει πρόσκαιρα, έχει ρίζες σάπιες· ενώ η αλήθεια –έστω και αν σιωπά– θεμελιώνεται επί Πέτρας αιώνιας. Δεν είναι δυνατόν να καταπνίγεται η αγιότητα των σεμνών, για να θρέφεται ο ναρκισσισμός των ασυνείδητων. Η Εκκλησία δεν είναι αγρός ορέξεων· είναι ο τόπος όπου οι ταπεινοί δικαιώνονται, οι άξιοι διώκονται και οι υπομένοντες εν Χριστώ νικούν. Και όσο στέκει έστω κι ένας Ιεράρχης που καρτερεί τον σταυρό του χωρίς μίσος, αλλά με πίστη, τότε η Εκκλησία δεν φοβάται – διότι δεν στηρίζεται σε προσκυνήματα περασμένα σε ονόματα, αλλά σε ψυχές γραμμένες στο Βιβλίο της Ζωής.
«Ο Θεός ου μυκτηρίζεται· ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει.»
(Γαλ. 6,7)