ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Ὁ Παντεπίσκοπος Κύριος τόν ἤθελε μέ τό ἀξίωμα τοῦ ἀρχιερέως στήν ἴδια τήν καρδιά τῆς παγκόσμιας Ὀρθοδοξίας, στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά πολλούς λόγους, ἐσωτερικούς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί ἐξωτερικούς. Ὡς ἀληθινή μητέρα ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία φρόντισε τόν ἐκλεκτό της νά γηροκομηθεῖ στοργικά στό γηροκομεῖο του Μπαλουκλῆ, ὅταν εἶδε πώς δυσκολευόταν νά αὐτοεξυπηρετηθεῖ. Ἄλλωστε καί στό παρελθόν, ὅταν κάποτε εἶχε ἐπικίνδυνα ἀποδυναμωθεῖ λόγῳ ὑπερβολικῆς ἀσκήσεως, τόν μετέφερε στό Φανάρι ὅπου καί τόν φρόντισε μέχρι νά συνέλθει.
Ὁ χῶρος πού ἡ ἀγάπη τῆς Ἐκκλησίας φρόντιζε τό ἀδύναμο καί γηρασμένο σῶμα του, τοῦ ἔδινε καί τή δύναμη καί τόν χρόνο νά χορταίνει προσευχή καί νά συνεχίζει νά τήν εὐεργετεῖ δι᾿ αὐτῆς, μέχρι πού ἕνα πρόβλημα ὑγείας τόν βύθισε στή σιωπή. Ἀλλά ἡ καρδιά του ὡς κάτοχος τῆς νοερᾶς προσευχῆς ἀφοῦ εἶχε μάθει νά προσεύχεται ἀδιαλείπτως, δέν ἔπαυσε ποτέ τή νοερά ἐργασία της. Ἦταν εὔθραυστος σωματικά ὁ μακάριος, ἀλλά ἄθραυστος πνευματικά.
Ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγιορειτῶν μοναχῶν μακαρίζει ἐκείνους πού γηροκομοῦν μοναχούς οἱ ὁποῖοι θά πέθαιναν ἀβοήθητοι ἐλλείψει ὑποτακτικοῦ. Θεωροῦν μεγάλη εὐλογία τήν προσευχή τους. Καί μετά τά τέλη τους, μεγάλη προστασία τήν εὐχή τους. Ὁ ἡγιασμένος Παπποῦς, ἀνήμπορος πιά, ἦταν σέ καροτσάκι σιωπῶν καί καθαρώτατος ἀπό τήν περιποίηση.
Τό θεῖο του πρόσωπο ἦταν ὅπως πάντα λαμπερό. Τί κι ἄν δέν μιλοῦσε; Τί κι ἄν ἡ νηστεία καί ἡ ἑκούσια κακοπάθεια ἀποτελοῦσαν πλέον παρελθόν; «Ἐν βίβλῳ ζωῆς» ἦταν ὅλα γραμμένα! Τό Πνεῦμα τό Ἅγιο πού εἶχε σκηνώσει στήν ψυχή καί τό σῶμα του, εἶχε μονίμως ἔκδηλη τήν παρουσία Του πάνω του. Ἡ λαμπάδα ὅμως ὅδευε πρός τήν κατάλυσή της…..Ἔσβησε στίς 10 Αὐγούστου 2018 περί τίς 10.00΄ τό βράδυ. Τόν Θεοδωρουπόλεως Γερμανό παρέλαβε ἡ Παναγία, τήν ὁποία τόσο πολύ ἀγαποῦσε, μέσα στόν Δεκαπενταύγουστο, παραμονές τῆς μεγάλης ἑορτῆς της, σέ περίοδο δηλαδή νηστείας, γιά νά σημαδέψει τή μνήμη του ὡς νηστευτοῦ.
Ἡ πληροφορούμενη μυστικῶς ἀπό τόν Παράκλητο ἐκκλησιαστική συνείδηση, ἀπό πολύ νωρίς εἶχε τή μαρτυρία τοῦ Οὐρανοῦ. Καί ὅσο περνοῦσαν τά χρόνια, τόσο αὔξανε ἡ πίστη στήν ἁγιότητά του. Μέ τήν κοίμησή του κορυφώθηκε, γιά νά διατρανώνεται ἐφεξῆς. Τώρα πλέον ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός ἀνήκει στή χορεία τοῦ πλήθους τῶν ἀπ᾿ αἰῶνος ἁγίων οἱ ὁποῖοι συνθέτουν τό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, προεξαρχούσης τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ. Ἀναρίθμητοι εἶναι οἱ κρίκοι τῆς ἁλυσίδας τῶν ἁγίων τῆς Βασιλίδος, ἄν στά πλήθη τῶν γνωστῶν ὀνομάτων προστεθοῦν καί οἱ ἀνώνυμοι πού μόνο ὁ Θεός γνωρίζει. Βασιλεύουσα Πόλις γάρ, δέν γέννησε μόνο ἁγίους, ἀλλά συνδέθηκε καί μέ μεγάλο ἀριθμό ἁγίων, εἴτε λόγῳ δράσεως σ᾿ αὐτήν, εἴτε λόγῳ προσκαίρου παραμονῆς.
Ἀλλ᾿ ἡ χαρά ὅσων τόν ἀγαποῦσαν καί τόν εὐλαβοῦντο, ἐπληρώθη ὅταν κατά τή δεξίωση στήν αἴθουσα τοῦ Θρόνου μετά τό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο στίς 15-9-2018, αὐτό τοῦτο τό πατριαρχικό στόμα ἐξέφρασε τήν πίστη τῆς Μητρός Ἐκκλησίας περί τοῦ Θεοδωρουπόλεως Γερμανοῦ λέγοντας τά ἑξῆς, ὅπως αὐτά ἀπομαγνητοφωνημένα δημοσιεύθηκαν:
«Ὀλίγας ἡμέρας μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἀδελφοῦ ἁγίου Θεοδωρουπόλεως κυροῦ Γερμανοῦ, συγκεντρωθήκαμε σήμερα καί συμπροσευχηθήκαμε διά τήν ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του, τελέσαντες τό τεσσαρακονθήμερον μνημόσυνόν του. Ὁ ἅγιος Θεοδωρουπόλεως μέ τήν σεμνότητά του, μέ τήν ἁπλότητά του, μέ τό ἦθος του καί μέ ὅλην τήν ὁσιακήν βιωτήν του ἦταν ἕν σύμβολον τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος. Ἡμεῖς εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον καί εὐρύτερα εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἔχουμε τίς καθημερινές δραστηριότητες ὑπέρ τοῦ ποιμνίου μας, ἔχουμε τούς διαλόγους μέ τούς ἑτεροδόξους ἀδελφούς μας, ἔχουμε ταξίδια καί ἀποστολάς, ἔχουμε τά προβλήματά μας, ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά, καί μέσα σέ ὅλα αὐτά τά τρέχοντα, τά καθημερινά, πολλές φορές μας λείπει ἡ πνευματικότης. Αὐτή ἡ πνευματικότης εἶναι ἐκείνη τήν ὁποίαν ἐνεσάρκωνε καί ἐξέφραζεν, πολλές φορές, ὡς ἐπί τό πλεῖστον συνήθως μέ τήν σιωπήν του ὁ μακαριστός ἅγιος Θεοδωρουπόλεως. Δυνάμεθα νά εἴπωμεν, ἄνευ ἐπιφυλάξεως, ὅτι ἦτο ἐφάμιλλος τῶν νέων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, Πορφυρίου, Παϊσίου, Ἰακώβου τοῦ Τσαλίκη καί τοῦ Ἀμφιλοχίου τῆς Πάτμου, τόν ὁποῖον ὅλως προσφάτως κατετάξαμεν καί αὐτόν εἰς τό Ἁγιολόγιον τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁ Θεοδωρουπόλεως Γερμανός ἐβάδιζεν ἀνάμεσά μας, συμπνευματιζόταν, συνυπῆρχε, μετεῖχε εἰς τήν ζωήν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ὡς εἷς ἐξ ἡμῶν. Ἦταν κάτι τό ξεχωριστό. Ἔτσι θά τόν ἐνθυμούμεθα, ἔτσι θά εὐλαβούμεθα τήν μνήμην του, θά εὐχαριστοῦμεν τόν Θεόν πού μᾶς τόν ἔστειλε καί ἐζήσαμεν μαζί κάτω ἀπό τήν ἱεράν στέγην τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, καί θά παρακαλοῦμεν τόν Κύριον καί Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας νά ἀποστέλη σέ κάθε ἐποχή Ἱεράρχας καί κληρικούς τοῦ ἤθους, τῆς πνευματικῆς ἐμβελείας τοῦ μακαριστοῦ Γερμανοῦ. Δέν θά μακρυγορήσω. Ὁ ἴδιος, εἴμεθα βέβαιοι, ὅτι δέν θά ἤθελε νά λεχθοῦν διά τό πρόσωπόν του οὔτε αὐτά τά ὀλίγα τά ὁποῖα εἶπα προηγουμένως. Ἦταν τόσο σεμνός, τόσο ἁπλός.
Στίς 2 Αὐγούστου πού μετέβην στό Γηροκομεῖον τοῦ Βαλουκλῆ γιά νά ψάλω τήν Παράκλησιν μέ τούς ἡλικιωμένους ἀδελφούς μας, τόν ἐπισκέφθηκα. Ἦταν μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς, μεταξύ φθορᾶς καί ἀφθαρσίας, μεταξύ ζωῆς καί θανάτου. Δέν μέ ἀνεγνώρισε, δέν εἶχε τάς αἰσθήσεις του καί σέ ὀλίγας ἡμέρας, ὅπως θά λέγαμε ἁπλᾶ, πέταξε σάν πουλάκι. Πέταξε στούς οὐρανούς, ἀλλά ἄφησε ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα του στή ζωή καί τήν ἱστορία τῶν κάτω χρόνων τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου. Καί εἰς τόν μακαριστόν Δέρκων Ἰάκωβον διηκόνησε μέ ἀφοσίωσιν, ὁμοίως καί εἰς τόν διάδοχον τοῦ Ἰακώβου, τόν σημερινόν ἅγιον Νικαίας καί ὡς πνευματικός διά τήν Ρωμηοσύνην τῆς Πόλεως, πού τόν εἶχα διορίσει τά τελευταῖα χρόνια, ἔκανε τό ἔργο του εὐσυνείδητα, ἐνέπνεε μέ τό παράδειγμά του. Ἦταν γνωστή ἡ φιλανθρωπία του, ὅσο καί ἄν προσπαθοῦσε νά τήν κρύψη ὁ ἴδιος. Εὐηργέτησε πολλούς ἀνθρώπους. Ὁ μισθός του πήγαινε στούς φτωχούς, μόλις τόν εἰσέπραττε. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του καί ἄς ἔχουμε ὅλοι τήν εὐχήν του».
Ἡ Ἱ. Μ. Μονή Βατοπαιδίου κατά τήν κοινοβιοποίησή της μετά ἀπό πέντε ὁλόκληρους αἰῶνες ἰδιορρυθμίας, τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων τοῦ ἔτους 1990, εἶχε τήν ἰδιαίτερη εὐλογία νά προστεῖ ὡς ἐπρόσωπος τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆς πανηγυρικῆς Θ. Λειτουργίας καί νά ἐνθρονίσει τόν πρῶτο ἡγούμενό της Γέροντα Ἐφραίμ, ὁ ἐν ἁγίοις πλέον Θεοδωρουπόλεως Γερμανός. Δέν ἦταν τυχαῖο τό γεγονός αὐτό. Ἡ ἴδια ἡ Παναγία κανόνισε, ὥστε ὁ ἐκλεκτός της, αὐτός ὁ ἐπίσκοπος ὁ ὁποῖος κάθε φορά πού θά πήγαινε στό Ἅγιο Ὄρος μέχρι πού θά προσκυνοῦσε τήν πρώτη της εἰκόνα δέν ἔπινε οὔτε νερό, νά θεμελιώσει καί νά σφραγίσει μέ τήν ἁγία παρουσία του τό Κοινόβιο, στοῦ ὁποίου τό ἁγιολόγιο θά συμπεριληφθεῖ κάποτε. Εἶναι βέβαιο, ὅτι καί οἱ πρεσβεῖες του συνετέλεσαν στή θαυμαστή ἄνθιση τῆς περιωνύμου μονῆς.
Πηγή: pemptousia.gr