Ἐπιμέλεια τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου †, Δρ. Θεολογίας, Δρ. Φιλοσοφίας
7ον
Παρατηροῦμε ἀκόμη ὅτι κάτω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τῆς «θρησκείας» καὶ τῆς «ἐπιστήμης», κρύπτονται ἐν μέρει τεράστια οἰκονομικὰ συμφέροντα. Σὲ μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁμάδες αὐτὲς εἰσπράττονται -γιὰ σεμινάρια μεγάλα ποσὰ ἢ ζητοῦνται καθορισμένες «δωρεές». Ἂν τὸ νεαρὸ θῦμα δὲν διαθέτει τὰ ἀπαραίτητα ἤ δὲν τοῦ τὰ προσφέρουν οἱ, γονεῖς του, τότε παρακινεῖται νὰ ἐργασθεῖ, γιὰ τὴν ὀργάνωση καὶ αὐτὸ συνεπάγεται συχνὰ τὴ διακοπὴ τῶν σπουδῶν ἤ τῆς ἐπαγγελματικῆς ἐκπαίδευσης καὶ τὸ «δέσιμο» στὴν ὁμάδα.
Παράλληλα μ’ αὐτὴ τὴ μέθοδο, χρησιμοποιοῦνται καὶ ποικίλες ἄλλες π.χ. μικρὲς ἀγγελίες στὶς ἐφημερίδες ἤ ἀποστολὴ ἐνημερωτικοῦ ὑλικοῦ σχετικὰ μὲ τὶς προσφορὲς τῆς ὀργάνωσης. Νεαροὶ φοιτητὲς παρακινοῦνται νὰ πάρουν σπουδαστικὸ δάνειο, προκειμένου νὰ πληρώσουν τὰ σεμινάρια καὶ νὰ ἐκμεταλλευθοῦν κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὴ «μοναδικὴ εὐκαιρία» τῆς ζωῆς τους, νὰ «διευρύνουν τὴ συνείδησή τους» καὶ νὰ ἀφυπνίσουν τὸ τεράστιο δυναμικὸ «μέσα τους», ξεπερνώντας λόγου χάρη τοὺς περιορισμοὺς τοῦ χώρου, τοῦ χρόνου, τῆς ὕλης, τῆς ἐνέργειας” νὰ καταστοῦν ὑπεράνθρωποι. Ἡ ἀνεργία ποὺ μαστίζει νέους ἀνθρώπους στὴν ἐποχή μας εἶναι ἕνα πρόσθετο «κίνητρο» νὰ δεχθεῖ κανεὶς τὶς «προσφορὲς» τῶν ὁμάδων αὐτῶν.
Ἀπὸ τὰ μέλη ποὺ ἐργάζονται στὶς διάφορες δραστηριότητες καὶ «ἐπιχειρήσεις» τῆς ὀργάνωσης ἀπαιτεῖται ὁλοκληρωτικὴ προσφορά, ἐπιστράτευση ὅλων τῶν δυνάμεων. Ἂν ὑπογραφοῦν συμβάσεις διαρκείας, αὐτὲς δὲν ἀνταποκρίνονται στὶς ρυθμίσεις τῶν συλλογικῶν συμβάσεων ἐργασίας, ἰδιαίτερα σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν χρόνο ἐργασίας, τὴν ἐργατικὴ ἄδεια, τὶς κοινωνικὲς ἀσφαλίσεις κ.ο.κ.
Οἱ ὁμάδες δίδουν στὰ νεαρὰ ἄτομα ὑποσχέσεις, ποὺ τελικὰ δὲν ἐκπληρώνονται καὶ δημιουργοῦν λανθασμένες προσδοκίες. Ἔτσι δίδεται ἡ ὑπόσχεση πὼς θὰ λυθοῦν ὅλα τὰ προβλήματα στὴν οἰκογένεια, στὸ ἐπάγγελμα, στὶς σπουδές. Προσφέρονται ἰδεώδεις δρόμοι γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς προσωπικότητας ἢ συγκεκριμένες δυνατότητες γιὰ τὸν μετασχηματισμὸ τῆς κοινωνίας.
Ὅσα ἐκθέσαμε ἀποδεικνύουν πὼς ἡ ἔνταξη νεαρῶν κυρίως ἀτόμων στὶς ὁμάδες, ποὺ μᾶς ἀπασχολοῦν, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα ἐλεύθερης προαίρεσης. Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ σημεῖο ὑποχρεώνει τὴν Πολιτεία νὰ λάβει μέτρα, τοὐλάχιστον γιὰ τὴν ἐνημέρωση τῶν νέων καὶ τῶν ἀνυποψίαστων πολιτῶν, γιὰ τὶς μεθοδεύσεις, τοὺς σκοποὺς καὶ τὶς πρακτικὲς αὐτῶν τῶν Ὁμάδων, μόνο τότε θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ κάνει λόγο γιὰ ἐλεύθερη ἔνταξη σὲ μία ἀπὸ αὐτές.
Στὴν εἰδικὴ Ἔκθεση τῆς Αὐστριακῆς Ὁμοσπονδιακῆς Κυβέρνησης, μὲ τὸ χαρακτηριστικὸ τίτλο «θρησκεῖες τῆς Νεότητας, Ψυχο-λατρεῖες, γκουροϋίστικες κινήσεις-Μία ἐνημερωτικὴ ἔκθεση γιὰ νέους ἀνθρώπους, γονεῖς, δασκάλους, ἀσχολούμενους μὲ τὴ συμπαράσταση τῆς νεότητας, γιατροὺς καὶ συμβούλους» (Βιέννη 1987), ἀναφέρεται χαρακτηριστικά:
«Συγκεκριμένες περιπτώσεις δείχνουν δυστυχῶς ὅλο καὶ περισσότερο ὅτι αὐτὴ ἡ ἀρχὴ τῆς ἐλεύθερης -προαίρεσης, ποὺ ἀποτελεῖ κατ’ ἐξοχὴν ἀνθρώπινο δικαίωμα, δὲν τηρεῖται πάντοτε. Νέοι ἄνθρωποι, γονεῖς, δάσκαλοι, ἀσχολούμενοι μὲ τὴ συμπαράσταση τῆς νεότητας, σύμβουλοι καὶ γιατροὶ εἶναι σημαντικὸ νὰ ἐνημερωθοῦν γιὰ τὶς στρατηγικές, ποὺ χρησιμοποιοῦν μερικὲς ὁμάδες, γιὰ νὰ ἐντυπωσιάσουν νεοπροσερχομένους καὶ νὰ τοὺς προσηλυτίσουν καὶ νὰ τοὺς στρέφουν τὴν προσοχή τους στὴν ψυχικὴ ἐξάρτηση, ἡ ὁποία πολλαπλῶς δὲν ἐπιτρέπει τὴν ἐλεύθερη προαίρεση».
Στὴν ἴδια Ἔκθεση περιγράφονται τὰ διάφορα «βήματα», ποὺ κάνει τὸ ὑποψήφιο θῦμα, μέχρι τὴν πλήρη ἔνταξή του στὴν ὀργάνωση. Τὰ «βήματα» αὐτὰ ἀποδεικνύουν τὴ μεθόδευση τῶν ὁμάδων αὐτῶν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ βιασμὸ τῆς ἐλεύθερης βούλησης τοῦ ἀνυποψίαστου νέου, τὴν παγίδευσή του, ἀντίθετα μὲ τὴν ἐλεύθερη προαίρεσή του. Μόνο ποὺ τὸ ἴδιο τὸ θῦμα νομίζει πὼς πρόκειται γιὰ ἐλεύθερη ἐπιλογή.