«Και γαρ ο Υιός τού ανθρώπου ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών» δηλαδή «Και ο Υιός δε τού ανθρώπου δεν ήλθε να υπηρετηθεί, αλλά να υπηρετήσει και να δώσει την ζωή του ως λύτρο για πολλούς (για όλους δηλαδή)» (ΜΑΡΚ. Ι:45).
Το νέο αυτό στοιχείο που προσέθεσε ο Χριστός, αντέφασκε εις τις Ιουδαϊκές αντιλήψεις περί Μεσσίου:
«Απεκρίθη αυτώ ο όχλος· ημείς ηκούσαμεν εκ τού νόμου ότι ο Χριστός μένει εις τον αιώνα, και πώς συ λέγεις, δει υψωθήναι τον υιόν τού ανθρώπου; τίς εστιν ούτος ο υιός τού ανθρώπου;» δηλαδή «Ο λαός τού είπε: ‘Εμείς ακούσαμε από τον νόμο, ότι ο Χριστός (ο Μεσσίας) θα ζει αιωνίως. Και πώς συ λέγεις ο Υιός τού ανθρώπου πρόκειται να υψωθεί; Ποιος είναι αυτός ο Υιός τού ανθρώπου;’» (ΙΩΑΝ. ΙΒ:34),
«Από τότε ήρξατο ο Ιησούς δεικνύειν τοις μαθητές αυτού ότι δει αυτόν απελθείν εις Ιεροσόλυμα και πολλά παθείν από τών πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων και αποκταθήναι, και τη τρίτη ημέρα εγερθήναι. 22. Και προσλαβόμενος αυτόν ο Πέτρος ήρξατο επιτιμάν αυτώ λέγων· ίλεώς σοι, Κύριε· ου μη έσται σοι τούτο» δηλαδή «Από τότε άρχισε ο Ιησούς να λέγει σαφώς εις τούς μαθητές του, ότι πρόκειται να πάει εις τα Ιεροσόλυμα και να πάθει πολλά από τούς πρεσβυτέρους και τούς αρχιερείς και τούς γραμματείς, και να θανατωθεί, και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί. 22. Τότε ο Πέτρος τού μίλησε ιδιαιτέρως και άρχισε να τον επιπλήττει λέγοντας: ‘Μη γένοιτο, Κύριε! Να μην σού συμβεί αυτό» (ΜΑΤΘ. ΙΣΤ:21-22).
Αυτές δε οι αντιλήψεις ήσαν η αιτία οι περί τών παθημάτων τού ‘δούλου τού Θεού’ (Έβεδ Γιαχβέ) πρηφητείες (ΗΣΑ. ΝΒ:13 – ΝΓ:12) να μην εκλαμβάνονται μεσσιακώς.
Ανακεφαλαίωσις
Ανακεφαλαιώνοντας τα ανωτέρω, λέγουμε εν περιλήψει τα εξής: Η λέξη ‘Μεσσίας’ είναι, όπως προείπαμε, ελληνική μεταγραφή τής εβραϊκής λέξεως ‘μασσίαχ’ και σημαίνει τον ‘κεχρισμένο’. Οι βασιλείς τών Εβραίων εχρίοντο δι’ ελαίου εις συμβολισμό τής βασιλικής δυνάμεως και εξουσίας. Αλλά ως τον κατ’ εξοχήν κεχρισμένο βασιλέα ‘τον Μεσσία’, ανέμενε ο εβραϊκός λαός κάποιον ισχυρό επίγειο βασιλέα εκ τού βασιλικού οίκου Δαυίδ, ο οποίος, ως ανδρείος πολεμιστής, θα είχε ως έργο να κατατροπώσει τούς εχθρούς τού Ισραήλ, να καθαρίσει την Παλαιστίνη από τούς αλλοφύλους και τούς ειδωλολάτρες, να την κατανείμει εις τις φυλές τού Ισραήλ, να ανοικοδομήσει τον Ναό τής Ιερουσαλήμ και να βασιλεύσει επί τού λαού με δικαιοσύνη και σοφία. Η δύναμή του θα οφείλετο εις την πίστη του προς τον Θεό, η γη θα απέδιδε θαυμαστή καρποφορία και το νέο μεσσιακό έθνος θα απέβλεπε εις πέλαγος ευδαιμονίας. Αυτά προσδοκούσαν περί τού Μεσσίου των οι Εβραίοι, παρερμηνεύοντες και παρανοούντες τις μεσσιακές προφητείες υπό στενό εθνικιστικό πρίσμα.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο.
Ο Χριστός ενώπιον τού Αρχιερέως Ιωσήφ Καϊάφα
Ο Ιησούς δεν ήταν τέτοιος Μεσσίας, σαν αυτόν που περίμεναν οι Ιουδαίοι. Γι’ αυτό τον λόγο, όταν ερωτήθη υπό τού Αρχιερέως Καϊάφα εάν θεωρεί τον εαυτό του Μεσσία, δηλαδή ΤΕΤΟΙΟΝ Μεσσία, δηλαδή εάν θεωρεί τον εαυτό του ότι πληροί την Ιουδαϊκή μεσσιακή προσδοκία, αποκρούει την κατηγορία δια τού αραμαϊκού ιδιωτισμού ‘Συ είπας’ (ΜΑΤΘ. ΚΔ:64), δια τού οποίου απάντησε ο Ιησούς εις τον Αρχιερέα Πρόεδρο τού Δικαστηρίου: «Συ ισχυρίζεσαι ότι θεώρησα τον εαυτό μου (τέτοιον) Μεσσία και όχι εγώ». «Υμείς λέγετε, ότι εγώ ειμί» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:70), απαντά ο Ιησούς και εις τούς λοιπούς συνερωτήσαντες συνέδρους δικαστές, όπως πολύ χαρακτηριστικώς παραφράζει κατ’ έννοια ο ακριβολόγος ευαγγελιστής Λουκάς τον αραμαϊκό ιδιωματισμό.
Κατά δε τον αείμνηστο Παναγιώτη Τρεμπέλα «Είναι αξιωσημείωτο, ότι εις τον τίτλο τού Μεσσίου επισυνάπτει ο Αρχιερεύς και τον τίτλο ο υιός τού Θεού, ωσεί ήσαν ούτοι συνώνυμοι. Δεν ήτο αύτη η γενική αντίληψις περί Μεσσίου μεταξύ τών Ιουδαίων. Εις τούς Ψαλμούς τού Σολομώντος, όπου ίσως το πρώτον γίνεται η χρήσις τού τίτλου τούτου εις δήλωσιν τού μεγάλου ελευθερωτού, ο Μεσσίας είναι ο υιός τού Δαυίδ και όχι ο υιός τού Θεού. Είναι δεύτερος τις Σολομών άνευ τών αμαρτιών τού Σολομώντος. Αλλ’ εις το βιβλίο τού Ενώχ (105:2 και 62:14) είναι ο υιός τού Θεού. Δυνάμεθα λοιπόν να συμπεράνωμεν, ότι και ο Καϊάφας, όπως και ο Ναθαναήλ (ΙΩΑΝ. Α:49) είχεν αυτήν την ιδέα περί Μεσσίου. Ίσως όμως συνεδύασε τούς δύο τούτους τίτλους πονηρώς και σκοπίμως. Εάν συνελάμβανε τον Ιησούν ομολογούντα ότι ήτο ο υιός τού Θεού, θα ήτο πολύ σοβαρώτερον από το εάν ωμολόγει ότι ήτο απλώς ο Μεσσίας» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, σελ.474).
Συμφώνως δε προς τον κατά πολλούς κορυφαίο θεολόγο τού 20ου αιώνος, αείμνητο καθηγητή τού Πανεπιστημίου Αθηνών Λεωνίδα Φιλιππίδη «η υπό θετικήν έννοιαν εκδοχή τής απαντήσεως τού Ιησού ως βεβαιούσης την ερώτηση, αποτελεί μίαν έτι τών πολλών σκοπίμων διαστροφών, ων βρίθει η δίκη τού Ιησού, αποβλέπουσα εις την δια τοιούτων μέσων ενοχοποίησιν αυτού» (Λεωνίδου Φιλιππίδου, Ιστορία τής εποχής τής Καινής Διαθήκης, Αθήναι 1958, σελ. 533, υποσ. 6). Το αυτό δε φρονεί και ο έτερος μεγάλος καθηγητής τού Πανεπιστημίου Αθηνών αείμνηστος Παναγιώτης Τρεμπέλας: «Ο Κύριος δεν ηδύνατο να είπη ότι δεν ήτο ο Χριστός, ο υιός τού Θεού, όπως ενόει τούτον ο μη έχων την πραγματικήν και αληθή περί Σωτήρος και υιού τού Θεού ιδέαν Καϊάφας. Εξ άλλου όμως δεν ηδύνατο και να δώσει πλήρη συγκατάθεσιν λέγων: Ναι είμαι, όπως με φρονείς συ. Δι’ αυτό χρησιμοποεί απάντησιν, δι’ ής ούτε αρνείται ούτε συγκατείθεται πλήρως» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, σελ.474-475).
Παρομοίως εξηγεί και ο Ιερός Αυγουστίνος την αντίστοιχη απάντηση που έδωσε ο Ιησούς εις τον Πιλάτο όταν τον ρώτησε: «Είπεν ουν αυτώ ο Πιλάτος· Ουκούν βασιλεύς εί συ; Απεκρίθη Ιησούς· Συ λέγεις ότι βασιλεύς ειμί εγώ.» (ΙΩΑΝ. ΙΗ:37). Λέγει ο Ιερός Αυγουστίνος: «Ο Ιησούς απεκρίθη ούτως ουχί διότι εφοβείτο να ομολογήση εαυτόν βασιλέα, αλλά το ‘Συ λέγεις’ ισοσταθμήθη ούτως ώστε δι’ αυτού ο Ιησούς ούτε αρνείται ότι είναι βασιλεύς (διότι είναι βασιλεύς, τού οποίου η βασιλεία δεν είναι εκ τού κόσμου τούτου), ούτε ομολογεί ότι είναι τοιούτος βασιλεύς, ώστε να δικαιολογήται η υπόθεσις ότι η βασιλεία του είναι εκ τού κόσμου τούτου… Λέγων το ‘Συ λέγεις’…είναι ως να είπε· Σαρκικός, καθώς είσαι, λέγεις τούτο σαρκικώς» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, σελ.646-647). Συμπληρώνοντας τον Ιερό Αυγουστίνο ο αείμνηστος καθηγητής λέγει εν συνεχεία τα εξής: «Η απάντησις αύτη δεν είναι ούτε σαφής βεβαίωσις ούτε άρνησις, αλλά συγκατάθεσις διδομένη ως είδος τι παραχωρήσεως. Η φράσις ‘Συ λέγεις’…ως τύπος βεβαιώσεως είναι άγνωστος τόσον παρά τοις κλασικοίς, όσον και εν τη Παλαιά Διαθήκη, ήτο όμως εν πυκνή χρήση παρά τοις ραββίνοις».
Η απάντηση όμως που αναφέρει ο Μάρκος εις το ερώτημα τού Αρχιερέως «πάλιν ο αρχιερεύς επηρώτα αυτόν και λέγει αυτώ· συ εί ο Χριστός ο υιός τού ευλογητού; 62. Ο δε Ιησούς είπεν· εγώ ειμί» (ΜΑΡΚ. ΙΔ:61-62), εμφανώς βεβαιωτική, ενέχει δυσκολία και εκ πρώτης όψεως φαίνεται να αντικρούεται και να έρχεται εις αντίφαση με την απάντηση που έδωσε ο Ιησούς και περιγράφουν οι Ματθαίος («συ είπας») και Λουκάς («υμείς λέγετε ότι εγώ ειμί»), που όπως είπαμε δεν έχουν θετική ή βεβαιωτική έννοια. Θεωρούμε την αντίφαση φαινομενική, όπως φαινομενικές είναι άλλωστε όλες οι λεγόμενες ‘αντιφάσεις’ τής Γραφής. Συντασσόμεθα με την εξήγηση τού αειμνήστου Παναγιώτου Τρεμπέλα ο οποίος λέγει τα εξής: «Δια τού ‘εγώ ειμί’ ο Μάρκος εξηγεί το εβραϊκόν ‘συ είπας’ τού Ματθαίου τοις αναγνώστες αυτού εξ εθνών» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, σελ.286).
Εις τα προλεγόμενα (σελ.20) τού υπομνήματός του ο αείμνηστος καθηγητής λέγει ότι «Το ευαγγέλιό του ο Μάρκος κατά τας μνημονευθείσας μαρτυρίες τών παλαιοτέρων (ιδία τού Κλήμεντος) προώριζε κυρίως δια τούς εξ εθνών Χριστιανούς. Και εσωτερικοί λόγοι πείθουσιν, ότι οι προς ούς απευθύνεται δια τού ευαγγελίου του ο Μάρκος δεν ήσαν Χριστιανοί εκ Παλαιστίνης και εκ τού γένους τών Ιουδαίων, αλλ’ αναγνώσται αγνοούντες την αραμαϊκήν και τα ιουδαικά έθιμα. Εντεύθεν μεταφράζει ανελλιπώς ο Μάρκος τας εις το ευαγγέλιό του παρεισαγομένας αραμαϊκάς λέξεις ή φράσεις (Πρβλ. Γ:17 «…Βοανεργές, ό εστι υιοί βροντής», Ε:41 «ταλιθά, κούμι· ό εστι μεθερμηνευόμενον, το κοράσιον, συ λεγω, έγειρε», Ζ:11 «…κορβάν, ό εστι δώρον», Ζ:34 «εφφαθά, ό εστι διανοίχθητι», ΙΔ:36 «αββά ο πατήρ», ΙΕ:34 «Ελωί Ελωί, λιμά σαβαχθανί; ό εστι μεθερμηνευόμενον, ο Θεός μου ο Θεός μου, εις τι με εγκατέλειπες;»), εξηγεί δε συνηθείας και έθιμα ιουδαϊκά καθώς και τόπους και καιρούς, άγνωστα εις τούς εθνικούς».
Κατά δε τον Ευαγγελιστή Λουκά, εις την, μετά την προηγηθείσα τής νυκτός συνεδρία που διεξήχθη εις την οικίαν τού Καϊάφα, πρωινή διάσκεψη τού Μεγάλου Συνεδρίου, που συνήλθε εις την επίσημη πλέον αίθουσα τού συνεδρίου (την καλουμένη Λισκάθ Χαγκαζίθ) για να απαγγείλει την ποινή (διότι κατά το Ιουδαϊκό Δίκαιο, ποινή που απαγγέλλεται για έγκλημα κατά την διάρκεια τής νυκτός ήτο εξ υπαρχής άκυρος), η απάντηση τού Ιησού εις το ερώτημα τών συνέδρων δικαστών («ει συ εί ο Χριστός, ειπέ ημίν». ΛΟΥΚ. ΚΒ:66), έχει ως εξής: «Εάν υμίν είπω», δηλαδή εάν επιβεβαιώσω την ερώτησή σας και πω τον εαυτό μου Μεσσία, «ου μη πιστεύσητε», αφού δεν επιστεύσατε μέχρις αυτής τής στιγμής, αν και από τού κηρύγματος τού Ιωάννου και εξής έχετε απτά σημεία τής ιδιότητός μου, από τα οποία κανένα δεν παραδεχθήκατε (πρβλ. ΙΩΑΝ. Α:19-36, Ι:24)· «εάν δε ερωτήσω» ποία δηλαδή ιδέα έχετε εσείς περί τού αναμενομένου Μεσσίου από τις Γραφές και ποία σχέση ευρίσκετε μεταξύ Εκείνου και εμού, «ου μη αποκριθήτε», δεν θα απαντήσετε, είτε διότι δεν αναγνωρίζετε εις το πρόσωπό μου πραγματοποιηθείσα την μεσσιακή εκείνη εικόνα και προσδοκία, είτε διότι εθελοτυφλούντες δεν ομολογείτε. «Από τού νυν δε έσται ο υιός τού ανθρώπου καθήμενος εκ δεξιών τής δυνάμεως τού Θεού», δηλαδή: ένα μόνο σάς λέγω, ότι από τής στιγμής ταύτης θα βλέπετε εις εμένα να συμβαίνουν εκείνα τα σημεία, τα οποία κατά την παράδοσή σας, συνοδεύουν τον ‘υιόν τού ανθρώπου’ (ΛΟΥΚ. ΚΒ:67-69. Πρβλ. ΔΑΝ. Ζ:13 και εξής).
«Αλλά ούτε και ‘Υιός τού Θεού’ είμαι υπό την έννοια την οποίαν εσείς έχετε περί ‘υιού τού Θεού’», διότι κατ’ επίδραση άλλων ανατολικών λαών, εις τούς οποίους ο θεοποιούμενος βασιλεύς ωνομάζετο ‘υιός τού θεού’, τιτλοφορείτο ‘υιός τού θεού’ και ο κοσμικός Μεσσίας, τον οποίον ανέμενον οι Εβραίοι. Όχι όμως με την μεταφυσική – υψίστη έννοια, υπό την οποίαν και ο Πρόδρομος αποκαλούσε τον Ιησού («Καγώ εώρακα και μεμαρτύρηκα ότι ούτός εστιν ο Υιός τού Θεού», ΙΩΑΝ. Α:34) και ο Ιησούς καλούσε τον εαυτό Του ‘Υιόν τού Θεού’ («συ πιστεύεις εις τον Υιόν τού Θεού;», ΙΩΑΝ. Θ:35), αλλά με την έννοια, ότι χριόμενος βασιλεύς, βασιλεύς κοσμικός, καθίστατο τρόπον τινά θετός υιός τού θεού.
Υπό τέτοιαν, καθαρώς κοσμική έννοια, την οποίαν εσείς οι Εβραίοι άρχοντες έχετε περί υιών τού θεού, δεν είμαι εγώ Μεσσίας υιός τού θεού, δεν είμαι δηλαδή επίγειος βασιλεύς, ως υιοθετημένος υπό τού Θεού, ούτε θεοποιημένος άνθρωπος. Αλλά εις το άκουσμα αυτής τής ομολογίας οι δικαστές, αυτοί που είχαν μόνο την κοσμική περί βασιλέων υιών τού θεού έννοια, φωνάζουν: ‘συ ουν εί ο Υιός τού Θεού;» (ΛΟΥΚ. ΚΒ:70), δηλαδή, «είσαι λοιπόν εσύ θεοποιημένος βασιλεύς;». Κι έτσι, δι’ αυτού τού τρόπου επέρχεται ασυνεννοησία μεταξύ κατηγορουμένου και δικαστών. Άλλα λέγει ο Ιησούς και άλλα εννοούν αυτοί. Δεν είμαι δηλαδή ούτε Μεσσίας ούτε υιός τού θεού υπό την κοσμική έννοια την οποία αποδίδετε εσείς εις αυτούς τούς χαρακτηρισμούς, αλλά είμαι ουράνιος βασιλεύς και πραγματικός υιός τού Θεού, είμαι ‘υιός τού ανθρώπου’! («απ’ άρτι όψεσθε τον Υιόν τού ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών τής Δυνάμεως και ερχόμενον επί τών νεφελών τού ουρανού», ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:64).
Τι όμως σημαίνει η φράση ‘υιός τού ανθρώπου’; Κατά μίαν ερμηνεία είναι ταπεινή έκφραση τού Ιησού και αναφέρεται εις την ανθρώπινη φύση Του. Η μεν έκφραση ‘Υιός τού Θεού’ αναφέρεται εις την ανωτέρα Του φύση, την θεϊκή, η δε άλλη έκφραση ‘Υιός τού ανθρώπου’ εις την κατωτέρα Του φύση, την ανθρώπινη. Εκ τής Ιουδαϊκής όμως φιλολογίας πληροφορούμεθα, ότι ο χαρακτηρισμός αυτός απεδίδετο όχι εις τον επίγειο Μεσσία, ο οποίος θα εγεννάτο εις την γη εκ τού γένους Δαυίδ, αλλά ‘υιός τού ανθρώπου’ εκαλείτο ο ουράνιος Μεσσίας, ο οποίος επιστεύετο ότι κατοικεί εν ουρανοίς, προϋπάρχων τής δημιουργίας τού κόσμου, φορέας τού Πνεύματος τού Θεού, μελλοντικός κριτής τού κόσμου και τών βασιλέων τής γης κατά την μεγάλη κρίση, ο οποίος, ως κριτής τού κόσμου, θα καθίσει εκ δεξιών τού Θεού και θα έχει την πρωτοβουλία τής κρίσεως. Εκείνος, ενώπιον τού Οποίου, όταν καθίσει επί θρόνου τής δόξης Του, θα πέσει εις προσκύνησή Του κάθε δημιούργημα, ο ίσος με τον Θεό κριτής και κυρίαρχος τού κόσμου, ο φερόμενος επί τών νεφελών τού ουρανού (ΔΑΝ. Ζ: 13), ο Κύριος τών ουρανίων δυνάμεων.
Αυτά εννοούσαν οι Εβραίοι εκείνης τής εποχής με την έκφραση ‘υιός τού ανθρώπου’. Αν και η έννοια αυτή περί τής υπερφυσικής οντότητος τού ‘υιού τού ανθρώπου’ διέφερε αρκετά από την εικόνα και την προσδοκία που είχαν οι Εβραίοι περί Μεσσίου βασιλέως, όμως η ουράνια θεία οντότης τού ‘υιού τού ανθρώπου’ που προϋπάρχει τής δημιουργίας, δεν άργησε να συνδυασθεί προς την έννοια τού κοσμικού Μεσσίου, και από αυτή την συσχέτιση τών δύο εννοιών συναπετελέσθη μία έννοια, η έννοια περί ουρανίου Μεσσίου, ο οποίος διατηρούσε όλες τις ιδιότητες τής ουρανίου προελεύσεώς του και τής θείας του κυριαρχίας, επιστεύετο ότι θα εγεννάτο και κατά σάρκα επί τής γης εκ γένους Δαυίδ. Η μικτή λοιπόν αυτή παράσταση περί τέτοιου Μεσσίου ήτο, κατά τούς χρόνους τού Ιησού, ευρύτατα διαδεδομένη εις τις λαϊκές μάζες τού εβραϊσμού.
Και τώρα, μετά από όλες αυτές τις απαραίτητες διευκρινήσεις, είμαστε εις θέσιν να εννοήσουμε, γιατί ο Αρχιερεύς πρόεδρος, αμέσως μόλις άκουσε τον Ιησού να ομολογεί ότι είναι ο υιός τού ανθρώπου (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:64, ΜΑΡΚ. ΙΔ:62), δηλαδή ουράνιος, θεογέννητος και θείος Μεσσίας, που κατέβηκε από τον ουρανό και εκ γένους Δαυίδ, επί γης γεννηθείς κατά σάρκα, τον οποίον κήρυξαν οι προφήτες, διέρρηξε τα ιμάτιά του (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:65, ΜΑΡΚ. ΙΔ:63-64, ΛΟΥΚ. ΚΒ:71), έξαλλος από οργή, αλλά και ικανοποιημένος αυτός και οι σύνεδροι δικαστές, διότι επί τέλους απέσπασαν από τον Ιησού την αυτοκατηγορία του, ώστε να μην είναι πλέον ανάγκη να παραστούν άλλοι μάρτυρες. Ο Ιησούς δι’ αυτής τής ομολογίας είχε σφετερισθεί, κατ’ αυτούς, θεία ιδιότητα και συνεπώς είχε βλασφημήσει κατά τού Θεού. Κατά δε τον αείμνηστο Παναγιώτη Τρεμπέλα «Η κατά τον Αρχιερέα βλασφημία συνίστατο κυρίως εις το ότι ο Ιησούς διεκδικούσε μίαν τόσο υψηλήν θέσιν, ‘εκ δεξιών τής δυνάμεως’» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Μάρκον Ευαγγέλιον, σελ.287) και ότι «Ο Ιησούς δια τών λόγων του τούτων είχε υψώσει το μεσσιακό αξίωμα εις ύψη υπερφυσικά και υπερουράνια. Ο Μεσσίας ήτο λοιπόν ίσος προς τον Θεόν. Δια να κάθηται εκ δεξιών τού Θεού, έπρεπε να είναι ίσος προς αυτόν. Ωνόμασε μεν εαυτόν ο Ιησούς υιόν ανθρώπου, αλλά με αξιώσεις και δικαιώματα, που καθίστων αυτόν τον υιόν τού Θεού.» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, σελ.625)
Η κατηγορία ακούσθηκε, απολογία τού κατηγορουμένου και μάρτυρες υπερασπίσεως δεν χρειάζονται, αφού αυτός ο Ιησούς εγένετο κατήγορος τού εαυτού του («τί έτι χρείαν έχομεν μαρτυρίας; Αυτοί γαρ ηκούσαμεν από τού στόματος αυτού.», ΛΟΥΚ. ΚΒ:71), δεν υπολείπεται παρά η απόφαση, προς την οποίαν, παραβαίνοντας κάθε νόμο και άνευ εξετάσεως τής νέας κατηγορίας, σπεύδει ο Αρχιερέας, ρωτώντας τυπικά τα μέλη τού Συνεδρίου, ποία η γνώμη των (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:65, ΜΑΡΚ. ΙΔ:64). Και οι σύνεδροι δικαστές, άνευ οιασδήποτε σκέψεως ή διασκέψεως, απαντούν: «ένοχος θανάτου εστίν» (ΜΑΤΘ. ΚΣΤ:66, ΜΑΡΚ. ΙΔ:64), απαγγέλοντες έτσι την από μακρού χρόνου προειλημμένη και προσχεδιασμένη απόφασή των. Ο Καϊάφας δεν ήτο δυνατόν να είναι αμερόληπτος, όπως απαιτείται σε κάθε δίκη, αφού τέσσερις εβδομάδες προηγουμένως είχε προαποφασίσει και προεξαγγείλει ως συμφέρουσα για τον λαό την θανάτωση τού Ιησού («…συμφέρει ημίν ίνα είς άνθρωπος αποθάνει υπέρ τού λαού και μη όλο το έθνος απόληται.», ΙΩΑΝ. ΙΑ:50). Υπό πρόεδρο τέτοιων έκδηλων διαθέσεων, η απόφαση τού Μεγάλου Συνεδρίου ήτο προειλημμένη.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο.
Οι Ιουδαίοι αντελήφθησαν την ισοθεϊα που κήρυττε ο Ιησούς!
«Δια τούτο ουν μάλλον εζήτουν αυτόν οι Ιουδαίοι αποκτείναι, ότι ου μόνον έλυε το σάββατον, αλλά και Πατέρα ίδιον έλεγε τον Θεόν, ίσον εαυτόν ποιών τω Θεώ» δηλαδή «Αλλά γι’ αυτό οι Ιουδαίου ζητούσαν περισσότερο να τον θανατώσουν, διότι, όχι μόνο καταργούσε το Σάββατο, αλλά και έλεγε δικό του Πατέρα τον Θεό, κάνοντας τον εαυτό του ίσο με τον Θεό» (ΙΩΑΝ. Ε:18).
Από τον προηγηθέντα λόγο τού Ιησού «Ο Πατήρ μου έως άρτι εργάζεται, καγώ εργάζομαι» (στίχ.17), οι Ιουδαίοι κατάλαβαν, ότι ο Ιησούς ονόμαζε τον Θεό Πατέρα του με αποκλειστική έννοια, ‘ίδιον Πατέρα’, δικό του Πατέρα, φυσικό του Πατέρα, και έτσι έκανε τον εαυτό του ‘ίσον τω Θεώ’, εξίσωνε δηλαδή τον εαυτό του με τον Θεό.
Ότι ο Ιησούς ‘έλυε το σάββατον’, αυτό δεν ήτο αληθές. Πώς ήτο δυνατόν να καταργεί το Σάββατο εκείνος, ο οποίος εις την επί τού Όρους Ομιλία τόνισε «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τούς προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι»; (ΜΑΤΘ. Ε:17). Κακώς οι νοσηροί και σχολαστικοί Ιουδαίοι νόμισαν, ότι ο Ιησούς ‘έλυε το σάββατον’. Το άλλο όμως, ότι δηλαδή ο Ιησούς ονόμαζε τον Θεό ‘ίδιον Πατέρα’, δικό του Πατέρα, και έτσι έκανε τον εαυτό του ‘ίσον τω Θεώ’, ίσο με τον Θεό, ΟΡΘΩΣ το αντελήφθησαν οι Ιουδαίοι. Πραγματικώς ο Ιησούς έχει τον Θεό ‘ίδιον Πατέρα’, όπως κατά το ΡΩΜ. Η:32 ο Θεός έχει τον Χριστό ‘ίδιον Υιό’. Ο Απόστολος βροντοφωνάζει, αγαπητοί ακόλουθοι του ‘δούλου’ «Ός γε τού ιδίου Υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν». Ο Θεός για εμάς δεν λυπήθηκε τον ίδιο του τον Υιό, αλλά τον θυσιάσε.
Ο Παύλος δηλαδή δεν λέει, ότι ο Θεός επέλεξε έναν από τους πολλούς υιούς Του για να τον θυσιάσει, όπως εσκεμμένως αλλοιώνει και παραποιεί τα νοήματα τών χωρίων η εταιρία Σκοπιά, επί σκοπώ να πείσει τούς ακολούθους της, ότι ο Χριστός δεν είναι ο Υιός τού Θεού, (με μοναδική δηλαδή και υψίστη έννοια), αλλά είναι απλώς ένας μεταξύ τών πολλών υιών τού Θεού! Ας θαυμάσουμε λοιπόν τον ‘αληθινό εκπρόσωπο τού Ιεχωβά’ (Σκοπιά 01.06.1973, σελ.342) επί το ‘θεάρεστον’ έργον τής παραχαράξεως και αλλοιώσεως τού ιερού κειμένου.
«Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο Θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, 2. επ’ εσχάτου τών ημερών τούτων ελάλισεν ημίν εν Υιώ, όν έθηκεν κληρονόμον πάντων, δι’ ού και τούς αιώνας εποίησεν» δηλαδή «Αφού ο Θεός τούς παλαιούς καιρούς πολλές φορές και με πολλούς τρόπους μίλησε εις τούς προγόνους μας δια τών προφητών, 2. τις έσχατες αυτές ημέρες μίλησε εις εμάς δια τού Υιού (κατά τρόπον δηλαδή ανώτερον εν συγκρίσει με αυτόν τής Παλαιάς Διαθήκης). Αυτόν κατέστησε κληρονόμο όλων. Δι’ αυτού δημιούργησε και την κτίση» (ΕΒΡ. Α:1-2).
«Ο Θεός, ο οποίος πριν από πολύ καιρό μίλησε σε πολλές περιπτώσεις και με πολλούς τρόπους στούς προπάτορές μας μέσω τών προφητών, 2. στο τέλος αυτών τών ημερών έχει μιλήσει σε εμάς μέσω ενός Γιού, τον οποίον διόρισε κληρονόμο όλων τών πραγμάτων, και διαμέσου τού οποίου έκανε τα συστήματα πραγμάτων» (ΕΒΡ. Α:1-2, Ελληνική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1997).
«God, who long ago spoke on many occasions and in many ways to our forefathers by means of the prophets, 2. has at the end of these days spoken to us by means of a Son, whom he appointed heir of all things, and through whom he made the systems of things» (ΕΒΡ. Α:1-2, Αγγλική Μετάφρασις Νέου Κόσμου, Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας ‘Σκοπιά’, έκδ.1961, 1981, 1984 καθώς και από το επίσημο site τής Εταιρίας http://watchtower.org/e/bible/heb/chapter_001.htm)
Ελάλησεν ημίν εν υιώ spoken to us by means of a Son He spoke to us in Son (Αγγλική Μ.Ν.Κ. έκδ.1961, 1981, 1984). (The Kingdom Interlinear Translation of the Greek Scriptures, Διάστιχος Μετάφρασις τών Ελληνικών Γραφών, έκδ.1985, σελ.948)
Αντιληφθήκατε αγαπητοί αναγνώστες, την παραποίηση εις την οποίαν προέβη ο ‘δούλος’; Ενώ εις την Διάστιχο Μετάφραση τής Σκοπιάς η μετάφραση θέλοντας και μη είναι ορθή (‘εν υιώ’ = ‘in Son’), λόγω τής παρουσίας άνωθεν τού κριτικού κειμένου, εις την διπλανή στήλη όπου ευρίσκεται μόνον η Μετάφραση Νέου Κόσμου, η μετάφραση είναι διαφορετική (‘εν υιώ’ = ‘a Son’), μετάφραση που παραποιεί και αλλοιώνει το νόημα τού ιερού κειμένου. Ενώ το ιερό κείμενο λέγει ότι ο Θεός τις έσχατες ημέρες ομίλησε δια τού Υιού (Του), τού ενός δηλαδή και μοναδικού Υιού Του, τού δικού Τού Υιού όπως λέγει ο Παύλος («τού ιδίου Υιού», ΡΩΜ. Η:32), η Σκοπιά, που λυσσαλέως μάχεται την Θεότητα τού Χριστού και δεν τον θέλει έναν και μοναδικό Υιό, αλλά έναν μεταξύ πολλών, επενέβη για πολλοστή φορά επί τού κειμένου (αρκετές παρόμοιες επεμβάσεις δύναται ο αναγνώστης να εύρει εδώ) και προσθέτοντας μία λεξούλα, το αόριστο άρθρο ‘ένας’ εις την Ελληνική Μ.Ν.Κ. και το αντίστοιχο εις την Αγγλική, αλλοίωσε παντελώς το νόημα τών λεχθέντων υπό τού Αποστόλου, εφόσον ο Χριστός δεν είναι πλέον ο ΕΝΑΣ και ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Υιός δια τού Οποίου ομίλησε ο Πατήρ, αλλά είναι ΕΝΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΠΟΛΛΩΝ ΥΙΩΝ δια τού Οποίου ομίλησε ο Πατήρ! Ο Πατήρ δηλαδή, προκειμένου να λαλήσει εις τούς ανθρώπους, επέλεξε έναν μεταξύ τών πολλών υιών Του!
Σημειωτέον ότι για το συγκεκριμένο χωρίο υπάρχει ομοφωνία μεταξύ απάντων τών κωδίκων. Δεν υπάρχει η παραμικρή υποσημείωση εις κανένα Κριτικό Κείμενο για τυχόν παραλλαγή τού χωρίου εν ετέρα γραφή! Δικαιολογίες τού τύπου ‘αυτός ο κώδικας το αναφέρει έτσι’ ή ‘ο άλλος κώδικας το μαρτυρεί αλλιώς’ δεν δύναται να ειπωθεί από το ‘δούλο’, για να δικαιολογήσει την παραχάραξη και αλλοίωση τού ιερού κειμένου, διότι όπως προείπαμε, δεν υπάρχει άλλη γραφή· όλοι οι κώδικες έχουν μία γραφή, την γραφή ‘εν υιώ’!
Και για να ικανοποιήσουμε την επιθυμία αυτών που αρέσκονται να καταφεύγουν εις τις ξενόγλωσσες μεταφράσεις, για να μεταφράσουν το κείμενο που έχει γραφεί εις την μητρική των γλώσσα (!), παραθέτουμε όσες μεταφράσεις έχουμε υπ’ όψιν μας για να δειχθεί ακόμη πιο εντόνως η παραποίηση και αλλοίωση τού ιερού κειμένου εις την οποίαν προέβει ‘ο δούλος’:
«Hath in these last days spoken unto us by his Son» (King James, 1611/1769)
«in these last days has spoken to us in His Son» (New American Standard Bible)
«hath at the end of these days spoken unto us in his Son» (American Standard Version, 1901)
«But now, at the end of these days, it has come to us through his Son» (The Bible in Basic English, 1949/1964)
«But now, in the acharit-hayamim, he has spoken to us through his Son» (The Complete Jewish Bible, 1998)
«In these last days, He has spoken to us by His Son» (Holman Christian Standard Bible, 2004)
«at the end of these days has spoken to us in the person of the Son» (The Darby Bible, 1884/1890)
«In these days hath spoken to us by his Son» (The Dauay-Rheims American Edition, 1899)
«hath at the end of these days spoken unto us in his Son» (English Revised Version, 1885)
«At the Ketz HaYamim, Hashem spoke to us by HaBen» (Orthodox Jewish Bible)
«but in these last days he has spoken to us by his Son» (English Standard Version, 2007)
«but in these last days he hath spoken with us by his Son;» (Peshitta-Etheridge Translation, 1849)
«in these last dayes hee hath spoken vnto vs by his Sonne» (Geneva Bible, 1599)
«In these last days he has spoken to us through his Son» (God’s Word to the Nations Version)
«And in these last days, he has spoken to us by his Son» (Magiera Peshitta New Testament Translation, 2006)
«But in these latter days, he hath conversed with us, by his Son;» (Peshitta-James Murdock Traslation, 1852)
«but in these last days he has spoken to us by his Son» (New International Version)
«But in these last days, he has spoken to us through his Son» (New International Readers’s Version)
«in our time, the final days, he has spoken to us in the person of his Son» (The New Jerusalem Bible)
«And now in these final days, he has spoken to us through his Son» (New Living Traslation)
«and in these the last days, he has spoken with us by his Son» (Norton Peshitta New Testament Traslation, 1851)
«Hath in these last dayes, spoken vnto vs in the sonne» (Bishop’s New Testament, 1595)
«Hath in these last days spoken to us by his Son» (Revised Webster Update, 1995)
«but in these last days he has spoken to us by his Son» (Today’s New International Version)
«but in these last dayes he hath spoken vnto vs by his sonne» (Tyndale’s New Testament, 1534)
«Hath in these last days spoken to us by {his} Son» (The Webster Bible, 1833)
«has at the end of these days spoken to us by his Son» (World English Bible)
«novissime diebus istis locutus est nobis in Filio» (Biblia Sacra Vulgata)
Κλείνοντας τον σχολιασμό μας εις το συγκεκριμένο χωρίο, υπενθυμίζουμε εις τούς αναγνώστες που θα διαβάσουν το παρόν πόνημα και ανήκουν εις τον ‘πιστό και φρόνιμο δούλο’, ότι ο Θεός θα τιμωρήσει αυτούς που προβαίνουν εις αλλοίωση τού νοήματος Θεοπνεύστων κειμένων:
«Μαρτυρώ εγώ παντί τω ακούοντι τούς λόγους τής προφητείας τού βιβλίου τούτου. Εάν τις επιθή επί ταύτα, επιθήσει ο Θεός επ’ αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω. Και εάν τις αφέλη από τών λόγων τού βιβλίου τής προφητείας ταύτης, αφελεί ο Θεός το μέρος αυτού από τού ξύλου τής ζωής και εκ τής πόλεως τής αγίας, τών γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω». (ΑΠΟΚ. ΚΒ:18-19)
«Διαβεβαιώνω εγώ (ο Ιωάννης) καθένα, που θα ακούει τούς λόγους τής προφητείας αυτού τού βιβλίου. Εάν κανείς θέσει πάνω σ’αυτά, ο Θεός θα θέσει πάνω σ’αυτόν τις πληγές τις γραμμένες στο βιβλίο τούτο. Και εάν κανείς αφαιρέσει από τούς λόγους τού βιβλίου, που περιέχει αυτή την προφητεία, ο Θεός θα αφαιρέσει το μερίδιό του από το δέντρο τής ζωής και από την πόλη την αγία, που έχουν περιγραφεί σε αυτό το βιβλίο».
Η Σκοπιά, λοιπόν, κατέφυγε, για ακόμη μία φορά, εις την προσφιλή της μέθοδο. Την μέθοδο που κατέχει καλύτερα από τον καθένα, και χωρίς φραγμούς, όσον αφορά εις τις ψυχές τών πιστών που παρασύρει εις την απώλεια – εφόσον αλλοίωση τού κειμένου συνεπάγεται και πνευματικός θάνατος «…ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς λαλών (ο Παύλος) εν αυταίς περί τούτων, εν οίς εστι δυσνόητα τινά, ά οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν» (Β΄ ΠΕΤΡ. Γ:16) – προέβη εις καθαράν αλλοίωση τού νοήματος τού κειμένου οδηγώντας έτσι τούς ακολούθους της εις ‘ταχινήν απώλειαν’ (πρβλ. «Εγένοντο δε ψευδοπροφήται εν τω λαώ, ως και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην αρνούμενοι, επάγοντες εαυτοίς ταχινήν απώλειαν» Β΄ ΠΕΤΡ. Β:1).
Και μετά από αυτές τις απαραίτητες διευκρινήσεις, επανερχόμεθα εις το υπό έρευνα χωρίο. Αφού πραγματικώς ο Ιησούς έχει τον Θεό δικό του Πατέρα, φυσικό του Πατέρα, πραγματικώς είναι ίσος με τον Θεό. Σαφώς εις το ΦΙΛΙΠ. Β:6 διακηρύσσεται η ισοθεία τού Υιού: «ός εν μορφή Θεού υπάρχων ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα Θεώ». Ο Υιός, ενώ ήτο εις την μορφή Θεού, ήτο δηλαδή Θεός, το ‘είναι ίσα Θεώ’, την ισοθεία του, δεν εθεώρησε ευκαιρία προς απόλαυση. Αλλά, όπως λέγει εις την συνέχεια ο Απόστολος, «εαυτόν εκένωσε μορφή δούλου λαβών, εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος» (στίχ.7). Εκείνος που ήτο εις την μορφή Θεού, κένωσε τον εαυτό Του από την δόξα Του, ταπεινώθηκε για εμάς και ήλθε εις την μορφή δούλου, εις την μορφή ανθρώπου. Εκείνος που ήτο Θεός, ίσος με τον Θεό Πατέρα, έγινε άνθρωπος (Λεπρομερή ανάλυση και ερμηνεία αυτού τού τόσο συγκινητικού λόγου τού Αποστόλου, ΦΙΛΙΠ. Β:5-11, καθώς και ο τρόπος που μεταχειρίστηκε η Σκοπιά προκειμένου να προβή εις αλλοίωση και παραποίηση τού νοήματός του προκειμένου να το φέρει εις τα δογματικά της μέτρα, δύναται ο αναγνώστης να εύρη σε μελλοντική μου ανάλυση).
Ορθώς λοιπόν οι Ιουδαίοι αντελήφθησαν, ότι ο Ιησούς κήρυττε τον εαυτό Του ισόθεο, ίσο με τον Θεό Πατέρα, αν και βεβαίως λόγω αγνοίας τών μεσσιακών προφητειών και κακής των προαιρέσεως δεν παρεδέχθησαν την Θεότητα τού Ιησού. Οι Ιουδαίοι δεν παραδέχονταν την Θεότητα τού Ιησού, διότι, αντιθέτως προς τον ισχυρισμό τους, ότι ήσαν αυθεντικοί ερμηνευτές τών Γραφών, ήσαν επιπόλαιοι αναγνώστες και κακοί ερμηνευτές, ήσαν δε και εμπαθείς. Η δε εμπάθεια τούς τύφλωνε ώστε να μην βλέπουν την αλήθεια τών μεσσιακών προφητειών, ότι δηλαδή ο Μεσσίας θα ήτο και άνθρωπος και Θεός. Αναφέρουμε ενδεικτικώς δύο χωρία:
«Ότι παιδίον εγενήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν, ού η αρχή εγενήθη επί τού ώμου αυτού, και καλείται το όνομα αυτού μεγάλης βουλής άγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, άρχων ειρήνης, πατήρ τού μέλλοντος αιώνος·» (ΗΣΑ. Θ:6 Ο΄)
«Και συ, Βηθλεέμ οίκος τού Εφραθά, ολιγοστός εί τού είναι εν χιλιάσιν Ιούδα· εκ σού μοι εξελεύσεται τού είναι εις άρχοντα εν τω Ισραήλ, και αι έξοδοι αυτού απ’ αρχής εξ ημερών αιώνος» (ΜΙΧ. Ε:1 Ο΄). Ο μέλλων ηγούμενος είναι αρχαίος, αιώνιος, προήλθε από την αιωνιότητα! Ο εκ τής Βηθλεέμ εξελευσόμενος εξήλθε από τα βάθη τής αιωνιότητος! Ένας από τούς παραδοξώτερους λόγους τής Γραφής, που αποδεικνύουν την θεοπνευστία της, και μόνο εις το πρόσωπον τού Θεανθρώπου Ιησού δύναται να εξηγηθεί.
Αλλά αυτό που οι Ιουδαίοι αντελήφθησαν ορθώς, δεν αντελήφθησαν αργότερα οι Αντιτριαδίτες, οι Αρειανοί παλαιότερα και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά εις την εποχή μας. Αλλά οι εχθροί τού Χριστού, οι Ιουδαίοι, είχαν ένα καλό. Δεν πίστευαν μεν εις την Θεότητά τού Ιησού, κατάλαβαν όμως ότι κήρυττε τον εαυτό Του Θεό. Οι Ιουδαίοι κατάλαβαν, ότι ο Ιησούς κήρυττε τον εαυτό Του Θεό, αλλά τον καταδίκασαν ως πλάνο. Οι Αντιτριαδίτες παραδέχονται τον Ιησού ως αληθή, αλλά δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν, ότι η μεγαλύτερη αλήθεια που κήρυξε ο Ιησούς, είναι η Θεότητά του. Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Ιερός Αυγουστίνος «Ιδού ότι οι Ιουδαίοι ό,τι οι Αρειανοί δεν εννοούσιν…Δεν εννοούσιν αυτόν, ότι είναι ο Χριστός, ούτε ενόουν αυτόν ότι ήτο ο Υιός τού Θεού. Ουχ ήττον όμως εννοούσιν ότι εις τούς λόγους τοιούτός τις υιός τού Θεού υπενοείτο, όστις θα ήτο ίσος προς τον Θεόν» και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας «Ώπέρ εστιν ιδιαζόντως πατήρ ο Θεός ίσος εστί κατά φύσιν αυτώ» (Παναγιώτου Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον, σελ.182).
Ο θεός τού κόσμου τούτου, ο Διάβολος και Σατανάς, τύφλωσε τα υπερήφανα και κακοπροαίρετα πνεύματα τών Αντιτριαδιτών, για να μην βλέπουν την αλήθεια, την υψίστη αλήθεια, ότι ο Αρχηγός τής Πίστεώς μας, ο Ιησούς Χριστός, είναι Θεός Αληθινός εκ Θεού Αληθινού, είναι μία ουσία ή Θεότης μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα. Ο θεός τού αιώνος τούτου, εργάζεται για να μην πιστεύουν οι κακοπροαίρετες ψυχές και να χάνονται. Ο Αληθινός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα εργάζονται, για να πιστεύουν οι καλοπροαίρετες ψυχές και να σώζονται.
Με βάση λοιπόν τα ανωτέρω χωρία, και άλλα πολλά παρόμοια που υπάρχουν, αποδεικνύεται ότι ο Χριστός ή ο Υιός τού Θεού δεν είναι απλώς άνθρωπος, αλλά Θεός. Γι’ αυτό τον λόγο και απαιτεί πίστη εις το πρόσωπό Του, και από την πίστη εις το πρόσωπό Του εξαρτάται η αιώνια ζωή, όπως προείπαμε, η ποιοτικώς ανώτερη και ποσοτικώς ατελεύτητη ζωή, η αιώνια ευδαιμονία τής αθάνατης ψυχής κοντά εις τον αθάνατο και πανευδαίμονα Θεό. Αντιθέτως όποιος απιστεί εις τον Υιό τού Θεού, όποιος δεν πιστεύει, ότι ο Θεός έχει Υιό, φυσικό Υιό, που έγινε άνθρωπος για τούς ανθρώπους, αυτός δεν πρόκειται να δει ζωή, δεν πρόκειται να γευθεί την αληθινή και ατελεύτητη χαρά και ευτυχία. Λόγω τής απιστίας του ούτε τώρα είναι ευτυχής, ούτε και εις το μέλλον θα γίνει ευτυχής. Όποιος δεν πιστεύει εις τον Υιόν τού Θεού, δεν έχει αιώνια ζωή, όπως εκείνος, που δεν ανοίγει τα μάτια του εις τον ήλιο, δεν έχει φως! Αντιθέτως επάνω εις τον άπιστο ‘μένει’, ευρίσκεται δηλαδή μονίμως, αιωνίως, η οργή τού Θεού «ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή τού Θεού μένει επ’ αυτόν» (ΙΩΑΝ. Γ:36).
Επειδή ο Πατήρ αγαπά τον Υιό Του, οργίζεται εναντίον εκείνων, που δείχνουν απιστία και καταφρόνηση προς τον Υιό Του. Η Αγία Γραφή δεν ομιλεί μόνο για αγάπη Θεού αλλά κάνει λόγο και για οργή τού Θεού. Οργή τού Θεού είναι η τρομερή κατάσταση τής δυστυχίας, που είναι συνέπεια τής εγκαταλείψεως από τον Θεό λόγω τής απιστίας και δυστυχίας. Όποιος δεν πιστεύει εις τον Υιόν τού Θεού, τιμωρείται όπως εκείνος, που κρατάει κλειστά τα μάτια του και μένει βυθισμένος εις το σκοτάδι.
Την αγάπη τού Θεού τονίζουν όλοι οι αναφερόμενοι εις τα θεία ιδιώματα, τονίζουν και υπερτονίζουν. Αλλά για την οργή τού Θεού πόσοι κάνουν λόγο; Ενώ οι προφήτες, οι απόστολοι και οι Πατέρες τής Εκκλησίας εκτός από την αγάπη τόνιζαν και την οργή τού Θεού, πολλοί θεολόγοι, κήρυκες και συζητητές επιμελώς αποφεύγουν να ομιλούν για οργή τού Θεού. Ομοίως αποφεύγουν να ομιλούν για κόλαση. Είναι και αυτό μία παρέκκλιση από το αγιογραφικό και πατερικό πνεύμα. Όσοι αποφεύγουν να ομιλούν για οργή τού Θεού και κόλαση, είναι σπλαχνικώτεροι, ευγενέστεροι και περισσότερο φωτισμένοι από τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, τον Απόστολο Παύλο και τον πρύτανη των ερμηνευτών Ιωάννη Χρυσόστομο. Εμείς, αγαπητοί αναγνώστες, και την αγάπη τού Θεού να τονίζουμε για να ενθαρρύνονται οι ψυχές, και την οργή τού Θεού και την κόλαση να τονίζουμε, για να μην εφησυχάζουμε, αλλά να αγωνιούμε και να αγωνιζώμεθα για να επιτύχουμε σωτηρία. «Μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε», παραγγέλει ο Απόστολος (ΦΙΛΙΠ. Β:12).
https://www.entaksis.gr/