Τοῦ κ. Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
Οἱ Παπικοὶ προέβαλαν καὶ προβάλλουν τὸν καλούμενο ἀπὸ αὐτοὺς “οἰκουμενισμὸ αἵματος”. Αὐτὸ γίνεται στὰ πλαίσια τοῦ διαχριστιανικοῦ συγκρητιστικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Νὰ θυμίσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀνεφέρετο στὶς 12 Ὀκτωβρίου 2016 στὸ διαδικτυακὸ ἱστότοπο www.va (Vatican Radio), ὅπου ὁ Πάπας Φραγκίσκος μίλησε γιὰ οἰκουμενισμὸ αἵματος.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ σχετικοποίηση τῆς δογματικῆς ἀκρίβειας τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ἐμεῖς ὡς Ὀρθόδοξοι ἀποδεχθοῦμε τὸ παπικὸ ὀλίσθημα. Οἱ παπικοὶ κάνουν ἀναφορὰ στὸν “οἰκουμενισμὸ αἵματος”. Τὸν “οἰκουμενισμὸ αἵματος” παπικοὶ προέβαλαν καὶ τὸ ἔτος 2016 στὸ “Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας” στὸ Bose. Νὰ θυμίσουμε ὅτι προηγήθηκε παρόμοιος χαρακτηρισμὸς ἀπὸ τὸν Πάπα Ἰωάννη Παῦλος Β΄, ὁ ὁποῖος ἀναφέρθηκε σέ “κοινωνία μαρτύρων”.
Ὁ Πάπας Φραγκίσκος ἀναφέρθηκε σὲ “οἰκουμενισμὸ αἵματος” καὶ παλαιότερα, τὸν ὁποῖο μάλιστα χαρακτήρισε “ὡς προφητεία τῆς κοινωνίας, ἡ ὁποία θέλουμε νὰ ὁδηγήσει στὸν Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”.
Αὐτὸ ἀποτελεῖ διαχριστιανικὴ συγκρητιστικὴ ἐκκλησιολογικὴ στρέβλωση. Καὶ μόνη ἡ ἀναφορὰ σὲ “Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”, ἀρκεῖ γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ κανεὶς τὸ μέγεθος τοῦ ὀλισθήματος. Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, στὸν διαχριστιανικὸ συγκρητισμὸ τοῦ σαρωτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀναφέρεται (ἄπαγε τῆς βλασφημίας) ὡς “Κύριος τῶν ἐκκλησιῶν” ἀπὸ τὸν Πάπα Φραγκίσκο;
Τὸ ἔτος 2016 στὸ “Διεθνὲς Συνέδριο Ὀρθόδοξης Πνευματικότητας”, στὸ οἰκουμενιστικὸ συνονθύλευμα τοῦ Bose, ἔγινε λόγος γιὰ «ἐμπειρία τῶν μαρτύρων τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ἡ ὁποία εἶναι μία πολύτιμη κληρονομιὰ γιὰ ὅλες τὶς εὐαγγελικὲς ἐκκλησίες καὶ τὸ σύνολο τῆς ἀνθρωπότητας». Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι στὴν οἰκουμενιστικὴ κοινότητα τοῦ Bose, συνέταξαν ἕνα συγκρητιστικὸ οἰκουμενιστικό “ἑορτολόγιο – μαρτυρολόγιο”, τὸ ὁποῖο ἀπεκάλεσαν μάλιστα “οἰκουμενικὸ μαρτυρολόγιο”, τὸ ὁποῖο τιτλοφορεῖται στὴ σχετικὴ ἱστοσελίδα τοῦ Bose «Ἐκκλησίες θυμηθεῖτε».
Ἀφορμοῦνται, ὅπως ἰσχυρίζονται, ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων, ἂν εἶναι δυνατό, ἡ ὁποία θεσπίστηκε τὸν 4ον αἰῶνα στὴν Ἀντιόχεια, λησμονώντας ὅτι στοὺς Ἁγίους Πάντες δὲν συμπεριλαμβάνοντο οἱ αἱρετικοί. Θὰ μποροῦσε ἡ Ἐκκλησία νὰ δεχθεῖ τὸ διαχριστιανικὸ συγκρητιστικὸ ὀλίσθημα τοῦ καλούμενου ἀπὸ τοὺς παπικούς “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”;
Ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισμὸς τοῦ καλούμενου ἀπὸ τοὺς παπικούς “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”, σχετικοποιεῖ τὶς δογματικὲς ἀλήθειες τῆς Ἐκκλησίας, καθότι μπορεῖ νὰ ἀναφέρεται σὲ μάρτυρες Ἀγγλικανούς, Παπικούς, Λουθηρανούς, Μαρωνίτες, Κόπτες τῆς Αἰθιοπίας, Ὀρθοδόξους, Οὐνίτες, τῆς λεγόμενης “Ἀσσυριακῆς ἐκκλησίας”, τῆς λεγόμενης “Συριακῆς καθολικῆς ἐκκλησίας” κ.λπ.
Ὡς ἐκ τούτου εἶναι εὔκολη ἡ ἀναφορὰ σὲ “ἐκκλησίες” καὶ κατὰ τὸ παπικὸ ἀτόπημα σὲ “Κύριο τῶν ἐκκλησιῶν”. Δὲν προβληματίζει τοὺς θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὁ διαχριστιανικὸς συγκρητισμὸς τοῦ “οἰκουμενισμοῦ αἵματος”; Ἀντὶ νὰ ὁμιλοῦν γιὰ “οἴδημα”, ἐξακολουθοῦν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ “ἄλλο πνεύμονα”;