Σχόλιο στο Ευαγγέλιο της Κυριακής ΙΔ΄ Λουκά
Ένας τυφλός μαθαίνει ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος παρέρχεται. Καθόταν στο δρόμο της Ιεριχούς ζητιανεύοντας. Κι άρχισε να φωνάζει «Ιησού, Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με».
Ήταν η κραυγή που έβγαινε μέσα από την πονεμένη ύπαρξή του. Πως ήταν δυνατόν, μέσα από τέτοια ύπαρξη, να μην ακουστεί η φωνή του απότό Θεό τήςαγάπης;
«Τι σοι θέλεις ποιήσω;». Γιατί, άραγε, ρωτά τα αυτονόητα; Τι άλλο να θέλει από το φως του; Η ερώτηση στοχεύει στη σχέση. Ζητώντάς του φανερώνει την άνεση να το κάνει.
Δίνοντάς του αυτό που θέλει κατανοεί την αγάπη του και δημιουργείται φιλότιμο που ευχαριστεί, που ευγνωμονεί.
Αν το αισθητό φως είναι τόσο σημαντικό, πόσο θα είναι το πνευματικό; Και αν η θέα του πρώτου προκαλεί θαυμασμό και έκσταση, τι θα συμβαίνει με το δεύτερο;
Όμως, για να έρθει χρειάζεται να το ζητήσουμε, αφού καταλάβουμε την απουσία του. Και όταν έλθει «το Φως το αληθινό», τότε αλλάζει η ζωή μας. Γιατί έρχεται ο Χριστός που βεβαιώνει ότι είναι «το Φως» κι άρα ο μόνος που μπορεί να φωτίσει το μέσα μας σκοτάδι.
Για να το φωτίσει χρειάζεται να Τον καλέσουμε• για να Τον καλέσουμε χρειάζεται να το συνειδητοποιήσουμε• για να το συνειδητοποιήσουμε χρειάζεται να κατεβούμε στον Άδη της ύπαρξής μας.
«Άβυσσος, άβυσσον επικαλείται». Μόνο όποιος ένιωσε την υπαρξιακή του αμαρτωλότητα μπορεί να νιώσει στο βάθος την αγάπη του Θεού, τη δυνατή και προσωπική. Κι όποιος έτσι τη βιώσει, μπορεί να αγωνιστεί, να σηκώσει το σταυρό του και να τον ακολουθήσει «όπου αν υπάγει», μόνο γιατί υπάρχει Εκείνος, μόνο γιατί αγαπά Εκείνον.