Ἀπὸ τὸ χρονολόγιον τοῦ οἰκουμενι(στι)κοῦ ἀναθεωρητισμοῦ
Διάβαζα (σὲ μετάφραση) τὸ βιβλίο «Εἰσαγωγὴ στὴν Ἱστορία», τοῦ ARTHUR MARWICK. Ἐκεῖ (Σελ. 25) προβάλλονται δύο θεμελιώδεις ἀρχές: α) «ὅ,τι ἀποτελεῖ τὸ παρελθὸν εἶναι πρόλογος» καὶ β) «Μελετᾶτε τὸ παρελθόν».
Σὲ πολλὲς περιπτώσεις πληρώνεται πολὺ ἀκριβὰ ἡ ἄγνοια τῆς Ἱστορίας. Ἡ ἀναζήτηση τῶν συνθηκῶν ἐμφανίσεως τῶν γεγονότων διέπεται ἀπὸ μορφὴ αἰτιοκρατίας, ἡ ὁποία ὑπόκειται στὸν καθολικὸ πνευματικὸ νόμο: Μπροστὰ ἀπὸ κάθε αἰτία ὑπάρχει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐὰν ὑπῆρχε ἡ γνώση τῶν παλαιῶν κειμένων – δηλώσεων στὸ πλήρωμα τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων, θεολόγων καὶ πανεπιστημιακῶν, ἴσως, νὰ μὴ ὑπῆρχε ἡ σημερινὴ ἔνταση καὶ ἔκταση τῆς αἱρέσεως «οἰκουμενισμός».
Τὸ πόνημα – πραγματεία τοῦ Ὁσίου Δανιὴλ Κατουνακιώτη «ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ», ἕνας (δυνάμει) ἑξάντας καὶ πυξίδα τοῦ πληρώματος, δὲν τὸ ἀφύπνισε. Ἴσχυσε ὁ λόγος τοῦ Κυρίου στὴ Γεθσημανῆ: «καθεύδετε τὸ λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε» (Ματθ. 26, 45).
Τὸ σύνολο τῶν ὁμιλιῶν, κειμένων καὶ δηλώσεων τῶν παλαιῶν οἰκουμενιστῶν (καὶ σύγχρονων) ἐπισκόπων, ἀποτελεῖ χρονολόγιο, περιέχον παραχαράξεις καὶ ἀκρωτηριασμοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας· εἶναι καθρέπτης τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητας.
Εἶναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ πολλοὶ καὶ (κυρίως) οἱ νεότεροι στεροῦνται τῆς πρόσβασης στὶς κατάλληλες πηγές, ποὺ θὰ τοὺς βοηθοῦσαν στὴ σύλληψη τοῦ ρυθμοῦ καὶ τοῦ νοήματος τῶν σημερινῶν ἐκκλησιαστικῶν γεγονότων.
Πολλὰ τὰ κείμενα καὶ οἱ προφορικὲς δηλώσεις, ἐδῶ καὶ 120 χρόνια, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ «παρὼν» τῶν οἰκουμενιστῶν. Χαρακτηρίζονται (τὰ κείμενα) ἀπὸ τὴν ὑπονόμευση τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς σωτηριολογικῆς ἀποστολῆς της.
Πρὶν προχωρήσουμε (ἐνδεικτικὰ) σὲ ἀναφορὲς κειμένων παλαιῶν καὶ νέων οἰκουμενιστῶν νὰ θυμηθοῦμε, ὅτι σὲ κάθε γενεὰ ἀντιστοιχεῖ καὶ ἡ σχετικὴ κατοχή της. Παραθέτω τὰ πραγματικά, σοφὰ λόγια, μίας γιαγιᾶς πρὸς τὸν ἐγγονό της (30 ἐτῶν):
«Κάθε γενιά, παιδί μου, περνάει καὶ μία κατοχή! Ἐμεῖς περάσαμε τὴν κατοχὴ τοῦ πολέμου… οἱ πατεράδες μας τὸν πρῶτο παγκόσμιο πόλεμο… οἱ ἄλλοι τὸ ’21… Ἐσεῖς περνᾶτε μία ἄλλη κατοχή, χειρότερη καὶ ἀπὸ τὸν πόλεμο, τὴν οἰκονομικὴ κατοχή»!
Προσθέτουμε μὲ σεβασμό, ὅτι περνᾶμε καὶ τὴν οἰκουμενιστικὴ κατοχὴ – ἐποχή, ποὺ εἶναι ἡ χειρότερη, διότι δημιουργεῖ (εὔκολα) πνευματικούς, ἀτελεύτητους θανάτους, λόγω τῆς μεταμφίεσης (καὶ «συνοδικῆς») τῆς αἵρεσης τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία σὲ πρόχειρο κοίταγμα φαίνεται ὡς «κίνησις πρὸς ἐπάνοδον τοῦ πληρώματος τῆς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἰς τὴν ἀρχικὴν ἑνότητα» (Λέων. Φιλιππίδης – οἰκουμενιστὴς ἀκαδημαϊκός).
Ὁ ἴδιος ἔχει γράψει: «… αἱ αἱρέσεις καὶ τὰ σχίσματα ἤτοι αἱ διαφωνίαι περὶ θέματα πίστεως καὶ τάξεως δὲν νοοῦνται ἔξω τῆς ἐκκλησίας, ἀλλ’ ἐντὸς αὐτῆς – οἱ ὀπαδοί των δὲν εὑρίσκονται ἔξω του Χριστιανικοῦ πληρώματος…» (Ὁμιλία του, σελ. 12, 1970).
Ἀρνοῦνται oἱ οἰκουμενιστὲς τὴν θεμελιακὴ προϋπόθεση ἑνότητας – συνοχῆς τῆς ἀληθινῆς ἐκκλησίας, κατὰ τὴν ὁποία οἱ ἀνήκοντες σ’ αὐτὴ «τὸ αὐτὸ ὁμολογεῖν, κηρύττειν καὶ δοξάζειν», σύμφωνα μὲ τὴν Γραφή, μὲ τὴν Ἱ. Παράδοση καὶ τοὺς Ἁγ. Πατέρας».
Χρησιμοποιοῦν τὸ χωρίο «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» ὡς τεχνικὴ στοχασμοῦ, ὡς θεολογικὴ περιοχή, ὅπου ἁπλώνει ὁ καθένας τὸ χέρι του καὶ παίρνει ἀπὸ τὴ Γραφὴ ὅ,τι θέλει, στηριζόμενοι σὲ μία (συμφωνημένη) minimun δογματικὴ βάση.
Δυστυχῶς, ἡ ἄμυνα τῶν Ὀρθοδόξων δὲν εἶναι στὴν ἰσχυρότερη μορφή της. Ὑπάρχει μία (γενικὴ) θεολογικὴ σιωπή τους μὲ προδοσίες κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπάρχει, ἀκόμη, ὁ συμβιβασμὸς – ἀνοχὴ τῶν Γερόντων – Πνευματικῶν καὶ ἡ ἄγνοια τοῦ πληρώματος. Παρήγορος ὁ ἡρωϊσμὸς ὀλίγων Ὀρθοδόξων, ποὺ σκιάζεται (δυστυχῶς) ἀπὸ τὴν ἔλλειψη συνοχῆς μεταξύ των.
Τὰ κείμενα τῶν οἰκουμενιστῶν ἐξεικονίζουν, ὅπως σ’ ἕνα μεγεθυντικὸ φακό, τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς αἱρέσεως.
Παραθέτουμε ἐνδεικτικὰ κείμενα, μίας καὶ εἶναι μακρὺς ὁ κατάλογός τους· μίας καὶ εἶναι μεγάλης διαμέτρου ὁ φαῦλος κύκλος παγιδεύσεως καὶ εὐθυγραμμίσεως βαπτισμένων ὀρθοδόξων στὸ σύστημα τῆς αἱρέσεως «οἰκουμενισμός».
Α) Πατριάρχης Ἀθηναγόρας – Μήνυμα Χριστουγέννων 1967:
«Εἰς τὴν κίνησιν πρὸς τὴν ἕνωσιν, δὲν πρόκειται ἡ μία ἐκκλησία νὰ βαδίση πρὸς τὴν ἄλλη, ἀλλ’ ὅλαι ὁμοῦ νὰ ἐπανιδρύσωμεν τὴν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικὴν καὶ Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν…».
Β) Ἀρχιεπίσκοπος Ἰάκωβος – Δηλώσεις (Ἑστία 5-10-1967):
«Δὲν δυνάμεθα νὰ ἐμπαίζωμεν πλέον τοὺς ἑαυτούς μας καὶ νὰ λέγωμεν ὅτι ὁ Χριστιανισμός, ὅπως ἐμεῖς τὸν ἐννοούσαμε, εἶναι πράγματι ὁ ἁρμόζων εἰς τὸν λαόν μας. Ἔχομεν ἀνάγκη ἑνὸς νέου Χριστιανισμοῦ, βασιζομένου ἐξ ὁλοκλήρου ἐπὶ νέων ἀντιλήψεων καὶ ὅρων. Δὲν δυνάμεθα νὰ διδάξωμεν εἰς τὰς μελλούσας γενεὰς τὸ εἶδος τῆς θρησκείας, τὸ ὁποῖον ἡμεῖς εὕρομεν…».
1ο Σχόλιο: «Ὁ Ἰάκωβος ἦτο ἐκ τῶν πέντε προέδρων τοῦ Π.Σ.Ε., ἐμπεποτισμένος ὑπὸ τῶν ἰδεῶν τῆς ὀρθολογιζούσης προτεσταντικῆς θεολογίας» (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ – Σπυρ. Μπιλάλη – Σελ. 372).
Ὁ πατὴρ (ὅσιος) Φιλόθεος Ζερβάκος εἶχε χαρακτηρίσει τὸν Ἰάκωβο Ἀμερικῆς, ὡς ἑξῆς: «καταφρονητὴς τῶν Ἀποστολικῶν καὶ Πατρικῶν Ἱερῶν Κανόνων καὶ Παραδόσεων, ἄκρως φιλοπαπιστὴς καὶ Λουθηρο-Καλβινιστής, ἐχθρὸς καὶ διώκτης τῶν ὀρθοδόξως φρονούντων…» (4ο Σωτήριο Σάλπισμα – Σελ. 37).
Γ) Χαλκηδόνος Μελίτων – Κήρυγμα εἰς τὴν Μητρόπολην Ἀθηνῶν:
«…Δὲν θὰ ἐπιζήσωμεν ὡς χριστιανικαὶ ἐπὶ μέρους ἐκκλησίαι καὶ ὁμολογίαι τοῦ κύματος αὐτοῦ τῶν ἐπερχομένων, ἐὰν δὲν ἑνωθῶμεν ὅλοι ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ… Νὰ τὸν προσέξετε ἐφέτος τὸν Καρνάβαλο…».
Γ1: «καλούμεθα αἱ ἐκκλησίαι εἰς μετάνοιαν, εἰς αἴτησιν συγγνώμης πρὸς ἀλλήλας» (Ὀρθόδοξος Παρουσία, Τόμος Α΄, σελ. 171).
Δ) Χρυσόστομος Σμύρνης (Ἐθνομάρτυς)
Στὰ συγγράμματά του (ἀρχικὰ) δὲν ὑπάρχει ἴχνος, ἔστω καὶ ὑπολανθάνουσα τάση, οἰκουμενιστικῆς θεώρησης τῆς ἐκκλησίας. Στὴ συνέχεια, ὅμως, ὑπῆρξε μεταστροφὴ καὶ ἀπεμπόληση (ἐκ μέρους του) τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς (οἰκουμενιστὴς) Λεωνίδας Φιλιππίδης σὲ ἐκτεταμένη ὁμιλία του, ἐπικεντρώνεται, σχεδὸν ὁλοκληρωτικά, στοὺς δύο ἐπισκόπους: Χαλκηδόνος Μελίτωνα καὶ Σμύρνης Χρυσόστομο, τοὺς ὁποίους ἐπαινεῖ παρουσιάζοντας κείμενά τους ποὺ ἔχουν καθαρὴ οἰκουμενι(στι)κὴ σκοποθεσία. Βλέπε τὸ σχετικὸ βιβλίο του: «Η ΑΠΟ ΠΑΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΙΝΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΕΠΑΝΟΔΟΝ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ».
Ἡ κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ ὅσιος Δανιὴλ Κατουνακιώτης στὴ θεματολογία τῆς «ΠΡΟΣΕΧΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ» («σύνοδος» Κρήτης, τώρα), αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ θεματολογία ἀποτελεῖ τὴν θεολογικὴ προσέγγιση, ὡς ἀποδοχή, τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ὁποία ἀντίθεσις!
Ἐπίστευε, γιὰ παράδειγμα, ὅτι οἱ Ἀγγλικανοὶ εἶναι ἀδελφὴ ἐκκλησία, μὲ ἅγια καὶ ἔγκυρα μυστήρια…
Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστικὴ Ἀλήθειᾳ» (Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν) ἔγραψε: «παραμένει λοιπὸν ὁ Ἐθνομάρτυρας Μητροπολίτης Χρυσόστομος ὁ ὁδηγὸς καὶ ὁ πρωτοπόρος στὴν προσπάθεια συμφιλίωσης τῶν Χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν…» (1-2-1985).
Μόνο ποὺ ἐμεῖς δὲν δεχόμεθα τὶς αἱρέσεις, τὰ εἴδωλα ἐκκλησιῶν, ὡς ἐκκλησίες.
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Το πρωτότυπο άρθρο ανήκει στο Ορθόδοξος Τύπος .