Ας βρουν άλλο τρόπο.
Η στάση αυτή δείχνει, δυστυχώς, έλλειψη εκκλησιαστικής παιδείας και πνευματικής ωριμότητας.
Η Εκκλησία δεν προοδεύει με “παραπονούμενους ή διαμαρτυρόμενους Ιεράρχες”, αλλά με εκείνους που έχουν το θάρρος να σταθούν μπροστά στο Θυσιαστήριο της ευθύνης.
Αυτούς που μπορούν να εκφράσουν με εντιμότητα την διαφορετική τους άποψη, ορθοτομώντας και όχι λιθοβολώντας.
Η εκλογή Επισκόπων είναι πράξη πίστης, όχι διαδικασία ισχύος.
Η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από “λευκές” συνειδήσεις, αλλά από καθαρές,δεν χρειάζεται “άκυρες” διαθέσεις, αλλά συνειδητές πράξεις ευθύνης.
Κάθε ψήφος Ιεράρχη, θετική ή αρνητική, δεν είναι απλώς μια σταυροδοσία, είναι ομολογία πίστεως, αγάπης και ευθύνης και σίγουρα όχι διεκπεραίωση.
Η Εκκλησία θα διαφυλάξει το κύρος και τη σοβαρότητά της μόνον αν τα μέλη της Ιεραρχίας αναλογιστούν το βάρος της συμμετοχής τους και απορρίψουν τις στάσεις αδιαφορίας ή εγωισμού.
Το “λευκό” μπορεί να είναι σύμβολο αγνότητας αλλά όχι σε μία εκλογική διαδικασία και σίγουρα όχι στις εκλογές Ιεραρχών στην Εκκλησία. Στην περίπτωση αυτή είναι σημάδι αδυναμίας.
Και η αδυναμία αυτή, αν συνεχιστεί, θα εξελιχθεί σε σιωπηλό πλήγμα για την ίδια την πνευματική συνοχή της Εκκλησίας.
Και αν θέλουμε να μιλάμε για Εκκλησία συνοδική, τότε η συμμετοχή πρέπει να είναι πλήρης, καθαρή και τίμια.