ΑΒΡΑΑΜ Ε. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Ο Άγιος μάρτυρας του Χριστού Λαυρέντιος ήταν Αρχιδιάκονος της Ρώμης. Το όνομά του Laurentius, σημαίνει στα λατινικά «Στεφανωμένος». Από μικρός διδάχτηκε την χριστιανική πίστη, αποκήρυξε την ειδωλολατρία και βαπτίστηκε χριστιανός. Ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δεκίου, τον 3ο αι. μ.Χ. Είναι ο αιώνας με τους μεγάλους διωγμούς εναντίον των χριστιανών. Η ρωμαϊκή εξουσία είχε κηρύξει την ολοκληρωτική εξόντωση του Χριστιανισμού, υποβάλλοντας σε ανείπωτους διωγμούς. Πλήθος χριστιανών Μαρτύρων της αρχαίας Εκκλησίας ήταν Ρωμαίοι, διότι ως πολίτες της πρωτεύουσας του απέραντου ρωμαϊκού κράτους, βρισκόταν κοντά στην εξουσία και ως εκ τούτου ήταν πιο εύκολο να συλληφθούν και να μαρτυρήσουν για την χριστιανική τους πίστη, η οποία θεωρούνταν έγκλημα.
Την εποχή αυτή στην Ρώμη επίσκοπος είναι ο Άγιος Ξύστος (ή Σίξτος Β΄), που καταγόταν από την Αθήνα, όπου και διδάχθηκε τα μαθήματα της φιλοσοφίας. Χειροτονήθηκε επίσκοπος Ρώμης μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Αγίου Στεφάνου, πάπα Ρώμης. Ο επίσκοπος Ξύστος βλέποντας ότι επίκειται διωγμός διέταξε τον Αρχιδιάκονό του Λαυρέντιο να οικονομήσει τα σκεύη της Εκκλησίας της Ρώμης. Τότε αυτός μοίρασε τους θησαυρούς της Εκκλησίας, χρήματα, σκεύη και ότι άλλο πολύτιμο υπήρχε, όλα στους πτωχούς της πόλης.
Όταν επανήλθε από την Περσία ο Δέκιος, οδήγησαν τον Ξύστο ενώπιον του βασιλιά να απολογηθεί για την πίστη του. Ο Ξύστος, πάπας Ρώμης, δεν πείστηκε να αρνηθεί τον Χριστό και ομολόγησε παρρησία αυτόν Θεό αληθινό. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να θανατωθεί με αποκεφαλισμό και έτσι έλαβε ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανο. Η διάρκεια της πατριαρχίας του Αγίου Ξύστου ήταν μικρή λόγω του διωγμού.
Ο Άγιος Λαυρέντιος, ο αρχιδιάκονος, ήταν από τους πιο γνωστούς και συνετούς κληρικούς της ρωμαϊκής Εκκλησίας και για το λόγο αυτό του εμπιστεύθηκαν την διαχείριση της περιουσίας της και των εκκλησιαστικών εισφορών. Όταν τον συνέλαβαν, του ζητήθηκε να παραδώσει τους θησαυρούς της Εκκλησίας, τα χρήματα και τα σκεύη της Εκκλησίας. Τον παρότρυναν να θυσιάσει στα είδωλα και να κάψει θυμίαμα στο άγαλμα του αυτοκράτορα και να υπογράψει τον απαιτούμενο λίβελο, ότι απαρνιόταν την χριστιανική «δεισιδαιμονία». Ο Μάρτυρας Λαυρέντιος τότε, έχοντας υπόψη ότι η Εκκλησία είναι ταμειούχος της χάρης του Αγίου Πνεύματος που σώζει τον άνθρωπο και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανένα υλικό θησαυρό, ζήτησε και του παραχωρήθηκαν άμαξες. Πάνω στις άμαξες επιβίβασε τους πτωχούς, χωλούς και ταπεινούς της πόλης, τα ορφανά και όσους είχαν ανάγκη από τη συνδρομή της Εκκλησίας και τους παρουσίασε στον βασιλιά λέγοντας ότι αυτοί ήταν οι θησαυροί της, οι οποίοι, σύμφωνα με τους λόγους του Χριστού, «ούτε σκόρος, ούτε σαπίλα και σκουριά αφανίζουν αυτούς τους θησαυρούς, ούτε κλέφτες μπορούν να τρυπήσουν τους τοίχους αυτών των θησαυροφυλακίων, για να κλέψουν το πολύτιμο περιεχόμενό τους» (Ματθ. στ΄, 20). Αποκάλεσε δε τους «θεούς» των ειδώλων δαιμόνια (Ψαλμ. 95, 5). Γι΄ αυτό το τόλμημα και τη θαρραλέα στάση του, οι ειδωλολάτρες τον βασάνισαν, τον μαστίγωσαν ισχυρά και τον έριξαν στην φυλακή. Ο ίδιος ομολογούσε, κατά τη διάρκεια του μαρτυρίου, ότι «ουδείς με χωρίσει της αγάπης του Χριστού» (Ρωμ. η΄, 35). Στην φυλακή βρισκόμενος ο Άγιος γιάτρεψε όλους τους ασθενείς που ερχόταν σ΄ αυτόν. Ο επιστάτης της φυλακής, που λεγόταν Καλλίνικος, βλέποντας τις ιατρείες αυτές, πίστεψε στον Χριστό και βαπτίστηκε χριστιανός. Μετά ο Άγιος Λαυρέντιος πήγε πάλι στον βασιλιά για εξέταση και επειδή δεν πείστηκε να θυσιάσει στα είδωλα, τον ξάπλωσαν πάνω σε μια μεγάλη πυρακτωμένη σχάρα, κάτω από την οποία υπήρχε δυνατή φωτιά. Αφού άπλωσαν τον Άγιο πάνω στην σχάρα αυτή για να τον ψήσουν ζωντανό, ο Άγιος ευχαρίστησε τον Θεό και έτσι παρέδωσε το πνεύμα του στον Χριστό που τόσο αγάπησε, λαμβάνοντας τον αμάραντο στέφανο της αθλήσεως. Με το μαρτύριό του ο Αρχιδιάκονος Λαυρέντιος έγινε «αθλητών στερέωμα». Στην Ρώμη καταδεικνύεται το σημείο όπου μαρτύρησε ο Άγιος Λαυρέντιος και υπάρχει ναός των παπικών, αφιερωμένος σ’ αυτόν.
Το ιερό του λείψανο παρέλαβε ο Άγιος Ιππόλυτος και το έθαψε τιμητικά. Μόλις όμως μαθεύτηκε αυτή του η πράξη, ο ηγεμόνας διέταξε το βασανισμό του Ιππόλυτου. Μαστιγώθηκε με «σιδηράς κινάρας», δηλαδή ένα τιμωρητικό όργανο που είναι μια αλυσίδα λεπτή και μακριά, που έχει οξυτάτους οδόντες. Έπειτα έδεσαν τον Άγιο πίσω από άγρια άλογα, που τον έσερναν με βία για πολύ χρονικό διάστημα. Έτσι παρέδωσε την ψυχή του ο Άγιος στα χέρια του Χριστού, μαρτυρώντας για την αγάπη του Σωτήρα Χριστού. Μέσα από το βίο και το μαρτύριο των Αγίων αυτών, του Λαυρεντίου, Ξύστου και Ιππολύτου επιβεβαιώνεται ο λόγος του Αποστόλου Παύλου, ότι οι χριστιανοί είναι «Θεού συνεργοί», «Θεού γεώργιον», «Θεού οικοδομή» (Α΄ Κορινθ. γ΄, 9).
Οι Άγιοι μαρτύρησαν το έτος 258 μ.Χ. Κυριολεκτικά οι Άγιοι είναι το «φως» και το «αλάτι» μέσα στον κόσμο. Εκπέμπουν με τη ζωή τους το Θαβώριο φως και με την αγωνιστικότητά τους να είναι το αλάτι εναντίον της σήψης και της συσκότισης της κοινωνίας.
Ταις πρεσβείαις των Αγίων Λαυρεντίου, Ξύστου και Ιππολύτου, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς, Αμήν.