Προσφώνησις ἐπὶ τῇ χειροτονίᾳ μου εἰς Πρεσβύτερον
(Εἰς Παναγίαν Ἐλεοῦσαν τῆς Ἁγ. Βαρβάρας Αἰγαλέῳ 6 Φεβ. 1972)
Σεβασμιώτατε Δέσποτα,
Κάποια μεγάλη καὶ ἀλησμόνητη στιγμὴ τῆς ζωῆς μου ἡ ψυχή μου ξεδίπλωσε τὸ τηλεγράφημα τοῦ Οὐρανοῦ μὲ τὸ περιεχόμενον:
«Στέφανε, εἰ φιλεῖς με, ποίμανε τὰ πρόβατά μου». Ἀκριβῶς κατ’ ἐκείνην τὴν ὥραν μοῦ ἦλθεν εἰς τὴν σκέψιν ἡ κλῆσις ἑνὸς ἐκλεκτοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ μιᾶς παλαιᾶς ἐποχῆς, τοῦ προφήτου Ἱερεμίου. Ὁ προφήτης ἐδίστασε καὶ ἐπρόβαλε δικαιολογίαν καὶ εἶπεν: «ὦ δέσποτα Κύριε, ἰδοὺ οὐκ ἐπίσταμαι λαλεῖν, ὅτι νεώτερος ἐγὼ εἰμι».
Κι ἐγὼ εἰς τὴν κλῆσιν μου ἔνοιωσα τὸν ἴδιο δισταγμόν, διότι κι ἐγὼ εἶμαι νεώτερος κι εὑρίσκομαι εἰς τὴν αὐτὴν περίπου ἡλικίαν μὲ ἐκεῖνον. Καὶ ἐκτὸς ἀπὸ τὸ νεαρὸν τῆς ἡλικίας ὑπάρχει καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μου τὸ πλῆθος· ἡ δὲ συνείδησις μὲ πληροφορεῖ ὅτι ὁ ἱερεὺς πρέπει νὰ εἶναι φωτεινὸς κατὰ τὴν ψυχὴν καὶ καθαρὸς εἰς τὴν καρδίαν.
Καὶ καθὼς τονίζει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «Χρὴ τὸν Ἱερωμένον, ὥσπερ ἐν αὐτοῖς ἐστῶτα τοῖς οὐρανοῖς μεταξὺ τῶν δυνάμεων ἐκείνων οὕτως εἶναι καθαρόν».
Πῶς λοιπὸν νὰ τολμήσω νὰ ἀναλάβω τὸ βάρος τῆς εὐθύνης μιᾶς ὑψηλῆς ἀποστολῆς, τῆς διαποιμάνσεως τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ μιᾶς μεγάλης περιοχῆς, ὁ τόσον μικρὸς κατὰ τὴν ἡλικίαν καὶ ἐλάχιστος εἰς τὰς δυνάμεις;
Ἀλλὰ ὑπάρχει κάτι ποὺ μοῦ γεμίζει τὴν ψυχὴν μὲ θάρρος καὶ τόλμην· ἡ σκέψις ὅτι εἰς τὴν δύσκολον πορείαν μου ποτὲ δὲν θὰ εἶμαι μόνος, διότι τὸ ἔργον εἶναι θεῖον καὶ ἔχω τὴν συνείδησιν ὅτι ὁ Κύριος μὲ ἀποστέλλει· περὶ αὐτοῦ ἐνθαρρύνομαι καὶ ἀπὸ τὴν ἀπάντησιν ποὺ ἔδωκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν προφήτην Ἰερεμίαν διὰ τοὺς ἐνδοιασμούς του: «Μὴ λέγε ὅτι νεώτερος ἐγὼ εἰμι, ὅτι πρὸς πάντας, οὕς ἐὰν ἐξαποστείλω σε, πορεύσῃ, καὶ κατὰ πάντα, ὅσα ἐὰν ἐντείλωμαί σοι, λαλήσεις. Μὴ φοβηθῇς… ὅτι μετὰ σοῦ ἐγὼ εἰμι… λέγει Κύριος».
Τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου θὰ μοῦ δίδη κουράγιο καὶ δύναμι, διότι ἀποτελεῖ τὴν διακήρυξιν τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως· εἶναι «ὁ ζῶν λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον».
Ὁ ἄνθραξ τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου θὰ μοῦ μεταγγίζῃ διαρκῶς ἐνίσχυσιν καὶ τόνωσιν θεϊκήν, διότι εἶναι ὁ Ἄρτος τῆς ζωῆς ὁ ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ Τίμιον καὶ Πανάγιον Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τὰ μάννα τῆς Καινῆς Διαθήκης, ποὺ συντηρεῖ καὶ ζωογονεῖ πᾶσαν μετέχουσαν χριστιανικὴν ψυχήν.
Αἱ ἀκατάπαυσται ἱκεσίαι τῆς Ὑπεραγίας ἡμῶν Θεοτόκου, τῆς γλυκυτάτης μητρὸς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ αἱ συνεχεῖς πρεσβεῖαι τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων καὶ Ἀρχαγγέλων, τοῦ Πρωτομάρτυρος Στεφάνου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων θὰ μὲ γεμίζουν ἀπὸ χαρὰν καὶ ἐλπίδα· ἡ δὲ πορεία μου θὰ εἶναι ὑπὸ τὴν ἀσφαλῆ σκέπην τῆς Παναγίας καὶ ὑπὸ τὰς πτέρυγας τῶν ἀΰλων ἐπουρανίων δυνάμεων.
Τὸ γεγονὸς ὅτι κάθε προσπάθειά μου, Σεβασμιώτατε, θὰ εὑρίσκεται κάτω ἀπὸ τὴν ἰδικήν σας εὐλογίαν μὲ πλημμυρίζει ἀπὸ σιγουριὰ καὶ στοργήν· πάντοτε δὲ θὰ ἐνθυμοῦμαι τὴν ὑπόσχεσι ποὺ μοῦ ἐδώσατε κατὰ τὴν πρώτην μου χειροτονίαν ὅτι εἰς τὸν δρόμον μου τὸν διακονικὸν δὲν θὰ πορεύωμαι μόνος, ἀλλὰ θὰ μὲ συνοδεύῃ πάντα τὸ ἰδικό σας τὸ χέρι τὸ στοργικὸ μαζὶ μὲ τῆς ἀγάπης τὴν συμπαράστασι.
Αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν συμπαράστασιν καὶ καλωσύνην τὴν διεπίστωσα τόσον εἰς τὸ πρόσωπόν σας, ὅσον καὶ εἰς τοὺς σεβαστοὺς πατέρας, τὸν πατέρα Κυπριανόν, τὸν πατέρα Γεώργιον καὶ τὸν πατέρα Κωνσταντῖνον ἀμέσως ἀπὸ τὴν πρώτην στιγμήν, ποὺ ἡ Χάρις μὲ ὡδήγησεν εἰς τὸν ἅγιον τοῦτον ναόν.
Ὀφείλω δὲ νὰ ὁμολογήσω ὅτι καὶ οἱ ἀδελφοὶ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς αὐτῆς μὲ περιέβαλον μὲ πολλὴν ἀγάπην καὶ ὅτι διακρίνονται διὰ τὸν ζῆλον πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ διὰ τὴν μεγάλην εὐσέβειαν.
Ἀπόδειξιν περὶ τοῦ θρησκευτικοῦ των ζήλου ἀποτελεῖ μεταξὺ τῶν ἄλλων καὶ ἡ θεμελίωσις τοῦ Χριστιανικοῦ Νεανικοῦ Κέντρου, ἡ ὁποία ἔγινε πρὸ ἑπτὰ ἡμερῶν ὄπισθεν ἀκριβῶς τοῦ Ἱεροῦ.
Θὰ ἐλπίζω πάντοτε αἱ θερμαὶ προσευχαί των νὰ στηρίζουν τὰ διαβήματά μου.
Ὁ ἐν Τριάδι Θεὸς ὁ εὐλογητὸς εἰς τοὺς αἰῶνας μὲ προώρισεν ἀπὸ σήμερον νὰ ἀναλάβω τὸ βαρὺ καὶ δύσκολον ἔργον τῆς ποιμαντικῆς εὐθύνης καὶ φροντίδος· καὶ εἶναι βαρύ, διότι ἐπάνω εἰς τὸ ποιμαντικὸν ἔργον ἀντικατοπτρίζεται τὸ βάρος τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπὸ σήμερον ὁ δρόμος γίνεται περισσότερον ἀνηφορικὸς καὶ κοπιώδης, διότι τὸ μονοπάτι τῆς ἱερωσύνης, ἐὰν τὸ διανύσωμεν μὲ συνέπειαν, περνάει καὶ ἀπὸ τὸν λόφον τοῦ Γολγοθᾶ.
Σήμερον κάμνω τὴν μεγάλην ἐκκίνησιν μὲ λύχνον εἰς τοὺς πόδας μου τὸν Νόμον τοῦ Κυρίου καὶ μὲ παρηγορίαν καὶ σκέπην τὴν προστασίαν τῆς Θεοτόκου, πρὸς τὴν ὁποίαν καὶ αὐτὴν τὴν ἱερὰν στιγμὴν αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκην νὰ καταφύγω δι’ ἐνίσχυσιν.
Παναγία μου Δέσποινα, Πανάχραντε μῆτερ τοῦ Ἰησοῦ μας καὶ μητέρα πάντων τῶν Χριστιανῶν, Σύ ποὺ μὲ ἐπροστάτευσες ἀπὸ μικρὸ παιδὶ καὶ μοῦ ἐχάρισες ὅλην τὴν μητρικήν σου στοργήν, καὶ τέλος μὲ ἐκάλεσες νὰ ὑπηρετήσω εἰς τὸν ἱερόν σου ναόν, ὁ ὁποῖος περικλείει τὸ ἰδικόν σου τό ἔλεος, σὲ παρακαλῶ μὲ ὅλην τὴν θέρμην τῆς ψυχῆς μου καὶ κατὰ τὴν παροῦσαν στιγμὴν τὴν φοβεράν, ποὺ θὰ παραλάβω θείᾳ χάριτι τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, ἐνδυνάμωσέ με, διὰ νὰ δυνηθῶ, συμφώνως πρὸς τὴν ἐντολὴν τῶν ἁγίων πατέρων, νὰ φυλάξω αὐτὴν ἀκεραίαν ἕως τῆς Δευτέρας παρουσίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μέχρι τότε νὰ ὑμνῶ καὶ δοξάζω τὸν Ὕψιστον Θεὸν καὶ Σὲ Πανύμνητε Θεοτόκε νὰ μεγαλύνω, ὥς καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.